- Πώς να μη είμαι αγόρι μου; Πώς μπορώ να μη είμαι; Πλησιάζουν Χριστούγεννα και πονώ!
- Πονάω για την κατάσταση της πατρίδας μας. Θυμάσαι Δημήτρη μου, πριν λίγα χρόνια; Τί χαρές και πανηγύρια κάναμε; Πότε θα πάμε στην αγορά, πότε θα κάνουμε τα γιορτινά μας ψώνια, όλοι μαζί, όλη η οικογένεια!!!
- Ναί! Πώς μπορώ να τα ξεχάσω μητέρα μου. Τότε που δούλευε ο πατέρας, τότε που πήγαινα στο Πανεπιστήμιο, τότε που γυρνώντας στο σπίτι έβλεπα το πρόσωπο σου να λάμπει από χαρά, από ευτυχία!
- Άχ! Πώς άλλαξαν τα πράγματα τώρα…πώς άλλαξαν…Πώς άλλαξαν…
- Τώρα παιδί μου που πήρες το πτυχίο σου. Τώρα που θα χαιρόμασταν να δούμε να δικαιώνονται οι κόποι σου, να δικαιώνονται οι συνεχές μελέτες σου. Τώρα που θα σε καμαρώναμε λαμπρό επιστήμων, να αφοσιωθείς στον κλάδο σου, τώρα όλες οι πόρτες είναι κλειστές…Ο πατέρας άνεργος, η αδελφή σου η Λένα τρία χρόνια αρραβωνιασμένη…Μα πώς θα γίνει ο γάμος; αφού και ο γαμπρός όπως κι εσύ χωρίς δουλειά είναι…
- Αυτά σκέπτομαι μητέρα κι εγώ. Καί όσο βλέπω τον πατέρα σκυθρωπό κι εγώ περισσότερο πονάω…
...Αυτή την κουβέντα είχαν μητέρα και γιός, ένα φθινοπωρινό απογευματάκι, τον Οκτώβρη του 2012...
Πραγματικά, η κατάσταση αυτή που κούρασε…και έριξε την κοινωνία της πατρίδας τόσο χαμηλά…είχε κάνει και τη ζημιά της, μέσα στην οικογένεια αυτή, την άλλοτε χαρούμενη, ξένιαστη, αυτή οικογένεια!
Όλα τώρα τα μετρούσαν! Καμία σπατάλη. Και όμως πάρ όλα αυτά, τσίτα - τσίτα και πάλι δεν τα έφερναν βόλτα…
- Λοιπόν μητέρα, τί σκέπτεσαι για τα Χριστούγεννα;
- Νομίζω αγόρι μου, ότι καλά θα κάνουμε να πάμε στο χωριό! Κοντά στον παππού και στη γιαγιά, τους έχουμε τόσο πεθυμήσει. Έχω τόσα χρόνια να γιορτάσω Χριστούγεννα μαζί με τους γέροντες γονείς μου…και για να πούμε την αλήθεια, στο χωριό θα γιορτάσουμε ανθρωπινά…Χριστούγεννα!!!
Αλήθεια! Πόσο γρήγορα κύλησαν οί εβδομάδες, οι ημέρες…και νάσου έφθασαν Χριστούγεννα!
Σήμαναν οι καμπάνες! Για την Χριστουγεννιάτικη Θεία Λειτουργία…
Χριστούγεννα πρωί! Όλα γύρω παγωμένα! Η φύση έχει απλώσει γύρω το κατάλευκο χαλί!!! Εχει ντύσει μεγαλοπρεπώς με το ΑΣΠΙΛΟ της χρώμα, την ιερή αυτή γεμάτη μυστικισμό, ιερότητα και κατάνυξη μισοσκότεινη αυγή! Όλη τη νύχτα η φύση είχε βάλει σκοπό, να τελειώσει το έργο της κουρασμένη μέν - γιά όλη της την προσπάθεια - χαρούμενη δέ για το επίτευγα της…Και τώρα χαρούμενη - καταχαρούμενη, προσμένει να δεί τη χαρά διάχυτη στα πρόσωπα των πιστών.
… Πράγματι ! Ήταν μαγευτικό το τοπίο! Το χιόνι απαλό - απαλό πρόσμενε τους πιστούς να αφήσουν τα ίχνη τους, τα βηματά τους προς την εκκλησία. Τί θαλπωρή Θεέ μου! Τί θαλπωρή! …
… Οι πιστοί προσέρχονται στην εκκλησία του χωριού! Ενδόμυχα τους όλοι προσεύχονται για τη σωτηρία της πατρίδος! Προσεύχονται να δούνε μία καλύτερη ημέρα, με την Ανατολή του νέου χρόνου…
« Χριστός γενάται δοξάσατε, Χριστός εν…» ψάλλουν οι ψάλτες και οι πιστοί με Θεία ευλάβεια!…
…Η οικογένεια καθισμένη γύρω από το Χριστουγεννιάτικο τραπέζι. Ο παππούς, η γιαγιά, δεν μπορούνε να κρύψουν τη μεγάλη χαρά τους γι’ αυτή την απροσδόκητη επίσκεψη!!!
Χρόνια είχαν να έρθουν στο χωριό, η μοναχοκόρη τους με την οικογένεια της. Νά όμως, που έφθασε η ευλογημένη αυτή ώρα.
Κλίνουν το κεφάλι όλοι, τα χείλη αναπέμπουν στον Πλάστη την ευχαριστία τους, για ότι τους χαρίζει, αναπέμπουν την προσευχή τους…
Ένα δάκρυ σαν μαργαριτάρι, κυλά από τα μάτια της νέας γυναίκας ( της κόρης ) το πρόσεξε αυτό η στοργική καρδιά της μητέρας ( γιαγιάς ).
- Κόρη μου, είπε. Σήμερα γεννήθηκε ο Κύριος, σήμερα η πατρίδα μας και όλοι μας περνάμε δύσκολες, πολύ στερημένες ημέρες…Όμως κόρη μου, υπήρξαν ακόμη χειρότερες εποχές! Και φοβερές καταστάσεις που έζησαν οι δικοί μας στη Μικρασιατική καταστροφή…Ζήσαμε και εμείς δύσκολες ημέρες στη Γερμανική κατοχή, θυμόμαστε το φόβο, τον πόνο,την αγωνία…
- Σήμερα φθάσαμε και πάλι σε δύσκολους καιρούς…για να εκτιμήσουμε όμως εκείνο που είχαμε…και αυτό που χάσαμε!
- Μήπως ήρθε καιρός να ενωθούνε οι οικογένειες; Μήπως έφθασε η ώρα να καταλάβουμε το πόσο πόσο σπουδαίο δώρο είναι η αρετή της αγάπης;…
- Να προσφέρουμε την εκτίμηση, την αγάπη μας στους γέροντες γονείς που τόσο την έχουν στερηθεί;
- Παιδιά μου, πρέπει να θυμόμαστε, ότι η αγάπη και η ελπίδα, είναι αυτά που πεθαίνουν τελευταία στη ζωή…
- Εγώ σήμερα ζω μια από τις πιο χαρούμενες ημέρες της ζωής μου…σας έχω τριγύρω μου και αυτό μου φθάνει…
Έλαμψαν τα πρόσωπα από τα σοφά λόγια της γιαγιάς! Υψώθηκε το ηθικό, γέμισε η καρδιά πίστη, ελπίδα, αισιοδοξία!
- Και του χρόνου παιδιά μου, να γιορτάσουμε και πάλι μαζί, με υγεία, με ευλογία Κυρίου.
…Μέσα από τη μιζέρια και την αστάθεια γεννήθηκε κάτι καλό, έγινε η αναγέννηση ενος μεγάλου ιερού θεσμού, ενός ιδανικού όσιου και σεπτού.
Επαλήθευσε το άϊδιο ρητό « Έκ της τέφρας μου, αναγεννώμαι » !…
« Δεν χάθηκε η ελπίδα, ο ήλιος πάντα έρχεται μετά την καταιγίδα »
« Χριστός γεννάται δοξάσατε »
Συνετελέσθει το θαύμα μέσα στην οικογένεια
{ Η ΕΝΩΣΗ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ }
Χριστίνα Ιατρού - Σοϊταρίδη
Μελβούρνη
Υ.Γ. Αυτό το διήγημα το έγραψα το 2012.
Μόλις τα πρώτα σύννεφα της δυστυχίας άρχισαν να φαίνονται στον ορίζοντα της πατρίδας.
Μήπως όμως τώρα ακόμη χειρότερα δεινά δεν μαστίζουν την φτωχή μας πατρίδα;
