Εκτύπωση αυτής της σελίδας
04
Μαρτίου

Η ΚΙΝΕΖΙΚΗ ΟΠΕΡΑ - Μελέτη της Σωτηρίας Βερροπούλου

Κατηγορία Πεζογραφία

Η Κινέζικη Όπερα ή Όπερα της Ανατολής αποτελεί μία από τις τρεις παλαιότερες μορφές δραματικής τέχνης στον κόσμο μαζί με το αρχαίο ελληνικό δράμα και τη σανσκριτική όπερα.

ACEPOULOUΚατά τη διάρκεια της δυναστείας των Chang (618 μ.Χ. – 907 μ.Χ.), ο αυτοκράτορας Taizong δημιουργεί την πρώτη σχολή όπερας με το όνομα Li Yuan (ο Αχλαδόκηπος), ενώ κατά την διάρκεια της δυναστείας Yuan (1271 μ.Χ. – 1368 μ.Χ.), η κινέζικη όπερα ενθαρρύνεται ακόμη περισσότερο από τους διοικητικούς υπαλλήλους των αυτοκρατόρων και καθορίζεται ως παραδοσιακή κινέζικη μορφή τέχνης με αποκορύφωμα την πλήρη ανάπτυξή της επί της δυναστείας των Qing (1644 μ.Χ. - 1911 μ.Χ.) κατά την διάρκεια της οποίας διαδίδεται ευρέως τόσο στις ανώτερες κοινωνικές τάξεις όσο και μεταξύ των απλών ανθρώπων.

 

Σταδιακά, η κινέζικη όπερα αναπτύσσεται όλο και περισσότερο συνδυάζοντας την μουσική με την λογοτεχνία, τα παραδοσιακά τραγούδια και τον χορό μέσω της χρήσης παραδοσιακών κινέζικων μουσικών οργάνων επί της θεατρικής σκηνής, όπως το Erhu, το Gong και το λαούτο. Οι ηθοποιοί εκτελούν μοναδικές μελωδίες με περίεργους ήχους και διαλόγους υψηλής λογοτεχνικής αξίας, όπως οι διάλογοι Zaju της δυναστείας Yuan. Επίσης, η χρήση διαφορετικών τεχνικών βαψίματος του προσώπου των ηθοποιών, οι οποίες προέρχονται από τις αρχαίες κινέζικες θρησκείες και παραδόσεις, προσδίδουν συμβολισμούς σχετικά με την προσωπικότητα, τον ρόλο και το πεπρωμένο των χαρακτήρων της κινέζικης όπερας.

 

Κάθε χρώμα αντικατοπτρίζει τις κινέζικες αξίες και παραδόσεις, όπως στην περίπτωση του κόκκινου χρώματος, το οποίο αντιπροσωπεύει την πίστη στον αυτοκράτορα, ενώ το μαύρο χρώμα αντιπροσωπεύει την ανδρεία, το κίτρινο και το λευκό χρώμα την υποκρισία, το χρυσό και το ασήμι το μυστήριο της ζωής βοηθώντας με αυτόν τον τρόπο στην ομαλή εξοικείωση του κοινού με το περιεχόμενο των θεατρικών έργων και τα πολύχρωμα σχέδια ζωγραφικής στα πρόσωπα και στα κουστούμια των ηθοποιών, τα οποία όσο περισσότερο είναι βαμμένα με λευκό χρώμα τόσο πιο αινιγματικός παρουσιάζεται ο χαρακτήρας των δρώντων, οι οποίοι ολοκληρώνουν το θέαμα με την εκτέλεση θαυμάσιων ακροβατικών κάνοντας χρήση της φωτιάς.

 

Ακόμη, σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Προφορικής και Άϋλης Κληρονομιάς, η κινέζικη όπερα αναδεικνύει πάνω από 300 εκθαμβωτικά περιφερειακά είδη όπερας σε βάθος 800 ετών, όπως την Kun Opera της επαρχίας Jiang Su, γνωστή για θεατρικά έργα με καθαρούς και ευγενικούς διαλόγους, την Qinqiang Opera της επαρχίας Sha Αnxi, φημισμένη για την ένταση και την αβρότητα των διαλόγων και την Yu - Huangmei Opera, χαρακτηριστική για το εύθυμο περιεχόμενο των θεατρικών κειμένων.

 

Επιπλέον, η Όπερα του Πεκίνου, η οποία αποτελεί το πιο γνωστό είδος κινέζικης όπερας, αναδεικνύει ακόμα και σήμερα τον συνδυασμό διάφορων παραδοσιακών κινέζικων ειδών και τεχνικών. Συγκεκριμένα, κατά την διάρκεια της βασιλείας του αυτοκράτορα Qianlong της Δυναστείας των Qing τον 18ο αιώνα, οι τέσσερις πιο γνωστοί κινέζικοι θίασοι, Huiban Opera, Kun Qu Opera, Yi Yang Opera και Han Ju Όπερα, προσήλθαν στην κινέζικη πρωτεύουσα υπό τον θεατρικό κύκλο του Luan Tan, ο οποίος συνδύασε και ενσωμάτωσε τα διάφορα είδη της παραδοσιακής όπερας στο πλουσιότερο θεατρικό ρεπερτόριο μέσω τον καλλιτεχνών της εποχής διαμορφώνοντας σταδιακά τον κινέζικο πολιτισμό, καθώς η σύνθεση της δράσης, των τραγουδιών, των μιμήσεων και των ακροβατικών αντιπροσώπευε την μεγαλύτερη ποικιλία θεατρικών χαρακτήρων, οι οποίοι εκφράζουν το αίσθημα της χαράς, του θυμού, της θλίψης, της έκπληξης, του φόβου και του απρόοπτου. Επίσης, στα θεατρικά κείμενα περιλαμβάνονται και έργα αυτοκρατόρων, στρατηγών, ευγενών, και όμορφων γυναικών από τις δυναστείες των Qin, Han, Sui, Τανγκ, Yuan, Ming και Qing.

 

Χαρακτηριστικά θεατρικά έργα, όπως το Ορφανό της οικογένειας Zhao, οι Δεκαπέντε Χορδές των Καζανιών, το Τέχνασμα της Άδειας Πόλης, η Ιστορία του Λευκού Φιδιού, η Μεθυσμένη Παλλακίδα και ο Παγιδευμένος Μονόκερος αποτελούν σημαντικά κείμενα της Όπερας του Πεκίνου σε συνδυασμό με την μουσική, η οποία επιδεικνύει ιδιαίτερες μελωδίες είτε σε αρμονικό και ρυθμικό αργό μοτίβο (Xi - Pi) είτε σε γρήγορο μοτίβο (Er - Χονγκ) χρησιμοποιώντας κρουστά και έγχορδα όργανα, όπως το Jing Hu και το Yue Τσιν (τετράχορδα όργανα με ημικυκλικό ηχείο), το Shan Xian (τρίχορδο όργανο), το Shuona Horn, το Φλάουτο Drum, το Big Gong και τα κύμβαλα.

 

Καταληκτικά, όταν ο Μέγας Διδάσκαλος της Όπερας του Πεκίνου, Mei Lan Fang, επισκέφθηκε την Ιαπωνία το 1919, η Όπερα του Πεκίνου είχε φτάσει ήδη στο απόγειό της ακόμη και μέσω των θεατρικών κουστουμιών της με τα κομψά και λαμπερά κεντήματα αποτελώντας δείγματα χειροτεχνίας υψηλής αισθητικής σε όλο τον κόσμο και συμβάλλοντας, παράλληλα, στην ανταλλαγή πολιτισμικών και πολιτιστικών στοιχείων μεταξύ της Κίνας και της Δύσης.

 

 

 

 

Σωτηρία Βερροπούλου

Φιλόλογος-Αρχαιολόγος

 

ACOTO1


THE CHINESE OPERA

 

General information


“Chinese Opera” or “Opera of the East” together with the Ancient Greek drama and the Sanskrit Opera are the three oldest dramatic art forms in the world. During the Tang Dynasty (618 A.D. – 907 A.D.), the Emperor Taizhong established an opera school with the poetic name Li Yuan (Pear Garden). The performers of the Chinese Opera were referred to as “disciples” of the Pear Garden. Since the Yuan Dynasty (1271 A.D. – 1368 A.D.), the Chinese Opera had been encouraged by court officials and emperors as a traditional art form and during the Qing Dynasty (1644 A.D. – 1911 A.D.) became more fashionable among ordinary people as the performances were being watched in tearooms, restaurants and makeshift stages.

 

Gradually, the Chinese Opera was combining music, art, literature, folk songs, dances, anti-masque and distinctive dialectical music into one performance on stage accompanied by traditional musical instruments like: the Erhu, the Gong and the Lute. The actors were presenting unique melodies - which may sound strange to foreigners - as well as dialogues, which were beautifully written of high literary value. The dialogues were, also, promoting the development of distinct literary styles, such as Zaju during the Yuan Dynasty.


Masks


What appeals to foreigners most might be the different styles of facial make-up, which is one of the highlights requiring distinctive techniques of painting with exaggerating designs painted on each performer's face to symbolize the personality, the role and the fate of the characters. This technique, also, may have been originated from ancient religions and dances. Audiences familiar with the Chinese opera know better the opera stories by observing the colorful facial paintings as well as the costumes, as the red colour representing loyalty and bravery, the black colour representing valor, the yellow and white colour representing duplicity and the golden and silver colour representing mystery.

 

In addition, the colour lines function as symbols while figures are painted either all white on performer`s face or just around the nose. The larger the white area painted, the more viperous the role. Another, also, technique that fascinates people is the marvelous acrobatics as the performers are able to spray out fire of their mouths while they are acting as spirits or gallop while they are squatting to act as dwarfs.

 

Opera Types


Over the past 800 years, the Chinese Opera has been evolved into many different regional varieties based on local traits and accents. Nowadays, there are over 300 dazzling regional opera styles, such as Kun Opera, which has been originated around Jiangsu Province as a typical ancient opera style featuring gentleness and clearness enabling to be ranked among the World Oral and Intangible Heritages, Qinqiang Opera from Sha anxi known for loudness and wildness, Yu Opera - Yue Opera - Huangmei Opera known for joy and Beijing Opera, the most known Chinese opera style formed with the mingling of various traditional chinese styles.

 

Beijing Opera - 200 years of history


During the reign of the Emperor Qianlong (Qing Dynasty) at the 18th century, the most four known chinese Huiban Opera Troupes entered the chinese capital and combined with Kun Qu Opera, Yi Yang Opera, Han Ju Opera and Luan Tan in Beijing's theoretical circle of that time. Over a period of more than a half century of combination and integration of various kinds of traditional opera, the Beijing Opera had become the most significant of all operas in China with the richest repertoire and the greatest number of artists and audiences influencing, constantly, the chinese culture.

 

Furthemore, the Beijing Opera is a synthesis of distinctive action, singing, talking, miming, acrobatic fighting and dancing representing a variety of characters expressing gladness, anger, sorrow, happiness, surprise, fear and sadness. The repertoire has been, mainly, engaged in fairy tales of preceding dynasties, emperors, generals, geniuses, beautiful women from the ancient times to the dynasties of Qin, Han, Sui, Tang, Song, Yuan, Ming, Qing. Some of these tales had been, also, combined with the most known classical Chinese novels, such as: the Orphan of Zhao Family, the Fifteen Strings of Coppers, the Ruse of Empty City, the Story of the White Snake, The Drunken Concubine and the Unicorn-Trapping Purse.

 

Moreover, the music of Beijing Opera presents special melodies with harmonious and graceful rhythms classified into two groups: the slow pattern (Xi-Pi) and the fast pattern (Er-Hong) played on wind, percussion and stringed instruments, such as Jing Hu, a two-stringed bowed instrument with a high register, Yue Qin, a four-stringed plucked instrument with a full-moon-shaped sound box, San Xian, a three-stringed plucked instrument, Suona Horn, Flute Drum, Big-Gong and Cymbals.

                                                                                                                            ACAKIKO

 

Also, the costumes in Beijing Opera are graceful, magnificent, elegant and brilliant made with high aesthetic handicraft embroidery while the types of facial make-ups are rich and various depicting different characters and remarkable images highly appreciated.

 

 

Since Mei Lan Fang, the Grand Master of Beijing Opera, visited Japan in 1919, Beijing Opera has become more and more popular with people all over the world contributing to cultural exchange and improving solidarity between China and West.

 

 

 


VERROPOULOU SOTIRIA

Διαβάστηκε 1728 φορές
Βαθμολογήστε αυτό το άρθρο
(5 ψήφοι)