Οι πολιτισμοί μετασχηματίζονται περνώντας από τη μια άκρη της ύπαρξής τους σε μια άλλη.
Ο Ελληνικός πολιτισμός δεν έπεσε κάτω από το βάρος της εξουσίας της Ρώμης,αλλά γονιμοποίησε την επόμενη φάση της ωριμανσής του, όπως και ο Λατινικός, ο οποίος μπολιασμένος από το Ελληνικό πνεύμα πέρασε στο Βυζάντιο και από εκεί στην Αναγέννηση.
Ο σημερινός πολιτισμός έχει στοιχεία από όλους τους πολιτισμικούς του «προκατόχους» ,που ανάλογα με τη δυναμική και τη «γονιμότητα»τους έδρασαν με ανάλογη δύναμη σε αυτό που σήμερα ονομάζουμε σύγχρονο πολιτισμό!
Είμαστε όμως περισσότερο ο πολιτισμός ο ένδοξος και ο πολιτισμός των μεγάλων τεχνολογικών ανακαλύψεων που αποθεώνει τους αστροναύτες του και τους κατόχους πτυχίων και βραβείων των φανταχτερών ματαιοτήτων του τεχνικού πολιτισμού και λιγότερο ο πολιτισμός ο μεγαλοφυής που διαμέσου των μεγάλων προσωπικοτήτων θα παράξει μεγάλες ιδέες ,μεγάλους λαούς και κατά συνέπεια μεγάλες πνευματικές δημιουργίες!
Υπάρχει έντονη η «δίψα» για αυτοπροβολή!
Η έλλειψη κοινωνικά υγιούς πνευματικού περιβάλλοντος που θα έχει ανάγκη ανθρώπους «οδηγούς» προς εκείνη τη μορφή πολιτισμού η οποία θα θέτει ως βασικό «στόχο»και σκοπό την αντιμετώπιση της πνευματικής και ηθικής κατάρρευσης,συνεπικουρεί σε αυτή την αρρωστημένη κατεύθυνση!
Άνθρωποι που γίνονται ομάδες κάτω από το άγρυπνο βλέμμα της ίδιας ανάγκης για καταξίωση και αυτοπροβολή,έχοντας κοινά χαμηλής ποιότητας εφαλτήρια «αποθεώνοντας» ο ένας τον άλλον με την ίδια συχνότητα και την ίδια ένταση,έχει γίνει στις μέρες μας «κοινός τόπος».
Η προώθηση της ιδιοτελούς φύσης με τη δημιουργία προσωρινών συμμαχιών χαμηλού εγωπαθούς εφαλτηρίου οδηγεί στο τέλμα και την αυτοκαταστροφή! Η έντονη αυτή ανάγκη,παρουσιάζεται με διάφορες μορφές και σε διάφορες εκφάνσεις σε όλη τη κοινωνική διαστρωμάτωση.
Περισσότερο από κάθε άλλη φορά στην ιστορία,η πραγματικότητα που βιώνουμε συντρίβει και υποστέλει το πνεύμα και την αρετή.
Η οικουμενική ψυχή αισθάνεται τη βαθύτερη ανάγκη για πνευματική άνοδο του ανθρώπου. Αυτό το γεγονός επιφέρει σχεδον αυτόκλητα και χωρίς περισπασμούς -μέσα στο βαθύτερο και ανασφαλές περιβάλλον της χωρίς αξία ζωής- το οικουμενικό φως και τις πανανθρώπινες εκείνες αξίες που θα καταστείλουν την ανθρώπινη οδύνη και το ηθικό ξεπεσμό.
Υπάρχουν ολόκληρες κοινωνίες που υποφέρουν από παγερή μοναξιά και έλλειψη στοργής.
Υπάρχουν ευκαιριακές συναναστροφές οι οποίες εύκολα διαλύονται κάτω από το βάρος της ασταθούς συνύπαρξης.
Μια συνύπαρξη αντιστρόφως ανάλογη των εγωπαθών μας προσδοκιών.
Λείπει η ανθρωπιά.
Η ανθρωπιά που είναι ένας εσωτερικός κόσμος που πλησιάζει προς το τέλειο και έχει μια ακτινοβολία συγχώρεσης,αρωγής,αγάπης και κατανόησης, εμπεριέχει ίσως και όλο το νόημα της ανθρώπινης υπόστασης.
Θα υπάρξει ένας μεγάλος αγώνας.
Ένας κοσμογονικός σπασμός!
Το κεντρικό θέμα του αγώνα θα είναι η ελευθερία από αυτό τον οδυνηρό ζυγό.
Η απελευθέρωση από τον εσωτερικό και εξωτερικό ζυγό!
Βλέπω έντονα πως θα υπάρξει μια μεγάλη κοινωνική «αναταραχή» και δύο μεγάλα χρώματα θα ανατείλουν στον ορίζοντα!
Το ένα θα είναι σκοτεινό σα την ιδιοτέλεια ,τον εγωκεντρισμό ,την έλλειψη παιδείας την ανηθικότητα και τη τυραννία!
Το άλλο θα έχει το χρώμα της ανατολής που θα «βάφει»τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα με τα χρώματα της θυσίας ,της αρετής, της δικαιοσύνης, της ταπεινής και δημιουργικής ζωής ,της αλληλεγγύης της αγάπης και της συγχώρεσης!
Η βαρβαρότητα και το καύχημα της προσωρινής υλικής ισχύος μαζί με το μίσος της επίγνωσης της μη χρησιμότητας του συναισθήματος θα αντιπαρατεθούν με μια σύγχρονη αναγέννηση!
Η βαρβαρότητα θα προσφέρει προσωρινή τιμή!
Οι απαίδευτοι «αστρολόγοι» και οι αυτόκλητοι δημαγωγοί της ίδιας κατηγορίας αυτής, θα βγουν από την «αφάνεια» για λίγο αλλά θα πέσουν εύκολα στή παγίδα της προσωπικής κατάρρευσης όταν τελειώσουν τα «καύσιμα»της ευκαιριακής συνεργασίας!
Από την άλλη πλευρά θα υπάρχει έντονος ο «κριτικός στοχασμός».
Θα υπάρχει έντονη η αισιοδοξία και η πεποίθηση ότι αυτά που θα παραχθούν θα είναι εξόχως σημαντικότερα,ασφαλέστερα και οικουμενικότερα όλων όσων έχουν ήδη δημιουργηθεί!
Θα υπάρξει επαναστατικός πυρετός.
Οι ιδέες που θα βάλουν σε κίνηση τον επαναστατικό πυρετό θα προυπάρχουν και θα ενεργοποιηθούν για να «αφουγκαστούν»τις σύγχρονες κοινωνικές ανάγκες.
Θα υπάρξουν δύο «σφαίρες»και μια αφορμή!
Το αποτέλεσμα θα είναι απείρως λαμπρότερο των όσων είδε μέχρι τώρα η ανθρωπότητα.
Οι δειλοί θα αρχίσουν να ανησυχούν και να οσμίζονται το τέλος του φυσικού τους χρόνου ως έλλειψη πείρας και ηθικοπνευματικής ανάτασης!
Θα σκέφτονται συνεχώς το «τι πρέπει να γίνει» και θα υπολείπονται της αντίληψης του αξιοθαύμαστου συναισθήματος της ευγνωμοσύνης για όσα έχουν ήδη γίνει.
Από την άλλη πλευρά θα υπάρχει ηρεμία.
Όσο η συνείδηση της ασάφειας που μας περιβάλλει θα γίνεται εντονότερη τόσο ο πνευματικός μόχθος και η ανθρώπινη συνεργασία θα «απογειώνωνται» .
Το ανθρώπινο μέτρο καθώς το προσδιόρισε ο κλασσικός ελληνικός κόσμος είναι μια σύζευξη αρμονίας και γαλήνης.
Πάνω και μέσα σε αυτό το μέτρο,θα καταλάβουμε πως η προσπάθεια για πνευματική πρόοδο είναι κοινή!
Ο αγώνας θα είναι ο παραμερισμός του κινδύνου της μεροληψίας της κούφιας αναπαραγωγής συναισθημάτων και πνευματικών «πόρων».
Ο αγώνας θα είναι η απαλλαγή από τη συμπόρευση με το κίνδυνο της αλαζονίας και του «γυμνού»προσωπικού στοχασμού.
Στη άλλη πλευρά θα υπάρχει η ειλικρίνια του μικρού παιδιού η αγνότητα ,η συγκλονιστική χαρά της ανακάλυψης και της συνεργασίας,η αγάπη και η αλληλεγγύη με σκοπό τη γνώση και την ευδαιμονία!
Θα καταλάβουμε πως οι πρόσκαιρες επιτυχίες που δεν είναι καρπός της συγκλονιστικής ανάγκης να προασπίσουμε την μεγάλη μας φύση δεν έχουν καμμία θέση στο «πίνακα»των αξιών μας!
Θα υπάρχει ο πόθος της πανανθρώπινης δικαίωσης της υπαρξής μας!
Θα υπάρχει έντονη η ανάγκη της δικής μας συνεπικουρίας προς αυτό το σκοπό!
Καθώς θα προχωρούμε προς το σκοπό αυτό ,κάθε μας πράξη θα διακαιώνεται!
Η ανησυχία μας δε θα μας αφανίσει αλλά θα μας δικαιώσει!
Και θα προκύψει σύντομα ο καρπός του μόχθου μας!
Ένας άνθρωπος γεμάτος χάρη αγάπη ,πίστη κι ελπίδα!
Ένας άνθρωπος πιο δίκαιος ,πιο ελεύθερος,πιο γαλήνιος!
Ένας ΑΝΘΡΩΠΟΣ ανεξουσίαστος από όλα τα άλλα εκτός από την ανάγκη της επαφής με τη διάρκεια της ρίζας της αρετής!
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΓΕΩΡΓΑΤΟΣ
Ποιητής-Λογοτέχνης
Μέρος Δοκιμίου με θέμα τον σύγχρονο άνθρωπο
ΚΥΚΛΟΣ Β’: ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΟΙ ΣΤΟΧΑΣΜΟΙ
Επιλέγω ως επίλογο ένα μέρος από ένα τελευταίο μου ποιήμα που περιγράφει πολλά!
Ταξίδεψα με τη καρδιά του παιδιού
Ζητώντας,ικετεύοντας τον άνεμο,
δροσιά να φέρει στο κατόπι
και της λεπτής κορμοστασιάς
της ηλιαχτίδας να ντυθεί βασιλιάς.
Και δένοντας τη ζωή μου στη μνήμη
τ’ουρανού και της μικρής σελήνης
ένιωσα το ταξίδι το μεγάλο,
στο φως να γίνεται μικρό κι ασήμαντο
και το λιμάνι το μικρό είδα στο φως
να γίνεται μεγάλο....
