Μόνο μια εκκρεμότητα υπήρχε. Η πληρωμή της πρώτης δόσης του δανείου. Α, ναι το δάνειο στην Εθνική Τράπεζα. Και ενώ πράγματι είναι μια τυπική διαδικασία, στο μυαλό μου άρχισε να γίνεται μια βαρετή έως αποκρουστική πράξη. Καμιά φορά το ένστικτό, μας προετοιμάζει ώστε να αποφεύγουμε ή να αποτρέπουμε τ’αρνητικά γεγονότα.
«Άντε, λοιπόν, ξεκίνα να την πληρώσεις για να ηρεμήσεις την μεγάλη εβδομάδα», είπα από μέσα μου.
Πήρα άδεια από την εργασία μου και νωρίς-νωρίς, γύρω στις εννιά, βρέθηκα σε μια σχετικά πολύ μικρή τράπεζα της γειτονιάς μου.
Πατώντας το πόδι μου μέσα, πίεσα με γρήγορες κινήσεις το κουμπί της μηχανής παίρνοντας το νούμερο προτεραιότητας. «Νούμερο 119, ψιθύρισα απογοητευμένη. Τώρα μάλιστα! Δύο ταμεία μόνο ανοικτά, μισή ώρα άδεια από την δουλειά και το τρέχον νούμερο 38». Ένα μικρό εγκεφαλικό ήταν αυτό που μου έλειπε. Το βλέμμα μου έψαχνε καρέκλα για να καθήσω, που να καθήσω ήρεμα δηλαδή, όταν ξανάβλεπα το χαρτάκι με το νούμερο μου 119!
Μη έχοντας τι άλλο να κάνω άρχισα να παρατηρώ τον χώρο. Πρώτα παρατήρησα τους δύο ταμίες. «Ευτυχώς άντρες, σκέφτηκα. Δεν θα ταλαιπωρηθούμε σήμερα, υπολόγισα». Λάθος έκανα τελικά. Ο άντρας στο νούμερο 2 ταμείο ήταν πιο γρήγορος και σοβαρός, ενώ ο λιγνός υπάλληλος στο νούμερο 1 ταμείο μου φαινόταν τεμπέλης. Κάθε τόσο αργούσε να πατήσει το κουμπί για τον επόμενο πελάτη της τράπεζας βρίσκοντας ως αφορμή το μέτρημα των χαρτονομισμάτων. «Που να κάπνιζε κιόλας, σκέφτηκα». Εκείνη ακριβώς τη στιγμή σηκώθηκε και εξαφανίστηκε πίσω από μια πόρτα. Προφανώς θα πήγε στην τουαλέτα, υπολόγισα. Περιττό να σας πω ότι εμφανίστηκε μετά από 20 λεπτά. Μου προκαλούσε μια απέχθεια ενώ δεν είχα τίποτα μαζί του, κανένα προηγούμενο, ίσως επειδή εφεύρισκε διάφορα τεχνάσματα για να αποφεύγει να πατά το κουμπί για τα επόμενα νούμερα – πελατών της τράπεζας. Ο χρόνος μέσα σε μια τράπεζα φυσικά είναι πολύτιμος και ο κάθε πελάτης κοιτά να συναλλάσσεται όσο πιο γρήγορα γίνεται.
Ας ρίξω το βλέμμα μου όμως λίγο παρακάτω. Παρατήρησα να περιφέρεται μπροστά μου ένας μικροσκοπικός καχεκτικός άντρας που είχε το ρόλο του φύλακα της τράπεζας.
Κόντεψα να πέσω απ’ την καρέκλα μου γελώντας για την επιλογή της εταιρείας security. Θα προτιμούσα να εργάζεται σε λούνα πάρκ για παιδάκια. Τόσο γελοίο ήταν το θέαμα. Δεν μου ενέπνεε καθόλου αντρικό παράστημα. Θα έλεγα μια άκακη, παράξενη φιγούρα καλύτερα. Εκεί κάπου μου έκοψε την φόρα η συνείδηση καθώς με συμβούλεψε πως «δεν πρέπει να κρίνουμε κάποιον εξωτερικά».
Ας το προσπεράσω κι αυτό, σκέφτηκα. Κι έριξα το βλέμμα μου στον διευθυντή του καταστήματος ακούγοντας να προχωρούν τα νούμερα με τον χαρακτηριστικό ήχο πάντα. Μου έκανε εντύπωση η εξυπνάδα και η σβελτάδα του όταν με είχε εξυπηρετήσει με το δάνειο. Φυσικά το’χουν αυτό οι φαλακροί πενηντάρηδες. Δεν ξέρω όμως αν έχουν και την περιβόητη απόδοση στο σεξ.
Πάντως πρώτη φορά βλέπω διευθυντή στο ρόλο του τρίτου ταμία για την εξυπηρέτηση των πελατών της τράπεζας. Έμεινα κατάπληκτη με την γρηγοράδα του και την αίσθηση ότι είχαμε φθάσει κιόλας στο 44 νούμερο αισίως.
Εξ άλλου οι ηλικιωμένοι κάθονταν αμέριμνοι στις καρέκλες τους χωρίς διαμαρτυρίες. «Καλό δείγμα» σκέφτηκα κοιτώντας τους και τότε βλέπω με περιέργεια καθώς τελείωσε ο πελάτης με το νούμερο 45 τον διευθυντή να σηκώνεται από το ταμείο, βάζοντας το σακάκι του και παίρνοντας την βαριά δερμάτινη τσάντα του να βγαίνει βιαστικά από την τράπεζα. «Τώρα βρήκε κι αυτός;» είπα από μέσα μου βαριανασαίνοντας. Από αυτή τη στιγμή κι ύστερα ο υπάλληλος στο νούμερο 1 ταμείο έγινε πιο ράθυμος από ποτέ. Καλά λένε ότι «Όταν λείπει ο γάτος χορεύουν τα ποντίκια».
Που να φανταστώ τι θα επακολουθούσε. Κι όπως λένε το κακό δεν αργεί να γίνει. Έτσι και έγινε.
Τα νούμερα συνέχιζαν τον γοργό ρυθμό τους ενώ οι πελάτες της τράπεζας αυξάνονταν καθώς τα λεπτά κυλούσαν.
Όταν μπήκε μέσα στην τράπεζα ένας γείτονας μου τότε η αναμονή μας έγινε λιγότερο βαρετή. Ο κύριος Κώστας, ο ξυλουργός είχε προμηθευτεί από νωρίς το πρωί το πολυπόθητο χαρτάκι με το νούμερο 54 και υπολογίζοντας τον μέσο όρο χρόνου αναμονής ήρθε έγκαιρα την ώρα που έπρεπε. «Τι τυχερός! σκέφτηκα». Πρέπει να κάνω κάτι διότι έτσι που πάνε τα νούμερα θα φύγω με το κλείσιμο της τράπεζας, καλό απόγευμα δηλαδή. Έτσι ακολούθησα μια μέθοδο πανάρχαια, την μέθοδο της εξυπηρέτησης φίλου. Έδωσα στον κύριο Κώστα το ποσό του δανείου, μόλις 180 ευρώ να το καταθέσει στο λογαριασμό μου. Ευτυχώς ο γείτονας μου ήταν και πρόθυμος και εξυπηρετικός.
Η προβολή του νούμερου 52 στο φωτεινό πίνακα με έκανε να σηκωθώ από την καρέκλα και να κόψω κανά δυο βόλτες στον χώρο δείγμα ότι πλησίαζε η σειρά μας. Το άγχος, του επιτέλους να τελειώνουμε, είχε πιάσει κόκκινο. Έτσι έμεινα όρθια κοντά στην είσοδο της τράπεζας.
Ξαφνικά η φωνή ενός υπαλλήλου για να κλείσει επειγόντως η πόρτα της τράπεζας από μια κοπέλα υπάλληλο που έτρεξε αυτή κι έγινε πράξη λόγω χρηματαποστολής.
— Ωχ κι άλλη καθυστέρηση, μονολόγησα. Η αλήθεια ήταν ότι ποτέ δεν είχα την τύχη ή την ατυχία, αν θέλετε, να ζήσω την ανταλλαγή χρημάτων χρηματαποστολής και τράπεζας! Μόλις λοιπόν μπήκε ο ψηλός άντρας της χρηματαποστολής καθώς το χέρι του ήταν εγκλωβισμένο με το κουτί – βαλίτσα τα νούμερα σταμάτησαν στο 54 και τον κύριο Κώστα στο ταμείο νούμερο1 να περιμένει σαν άγαλμα την τακτοποίηση της έλευσης ρευστού φρέσκου χρήματος. Η πρώτη τοποθέτηση ρευστού στέφτηκε με επιτυχία. Η πόρτα της τράπεζας παρέμεινε κλειδωμένη και ο φύλακας της έκοβε βόλτες έξω απ’ αυτήν. Σε λίγο ο άντρας της χρηματαποστολής ξαναβγήκε για να φέρει το δεύτερο κουτί – βαλίτσα και η πόρτα ξεκλειδώθηκε και ξανακλειδώθηκε από την ίδια κοπέλα που στεκόταν εκεί.
Την θλιβερή εκείνη στιγμή ένοιωθα ότι ήμουν εγκλωβισμένη σαν το ποντίκι. Ένοιωθα την τράπεζα σαν ένα καταραμένο κουτί. Ήμουν έτοιμη να επαναστατήσω για τον χρόνο που έχανα για την ελευθερία που μου στερούσαν χωρίς να με ρωτήσουν.
Εκείνη ακριβώς την στιγμή ξαναμπήκε ο ψηλός άντρας της χρηματαποστολής, κλείδωσε η κοπέλα την πόρτα και έγινε η ανταλλαγή κουτιού – βαλίτσας και ταμείο νούμερο 1. Μόλις τελείωσε και η δεύτερη συναλλαγή τους.
Όμως εκεί που κανείς δεν το περίμενε και εντελώς από το πουθενά ακούω έναν εκκωφαντικό θόρυβο, λες κι έγινε η συντέλεια του κόσμου. Ύστερα κατάλαβα ότι έσπασε η κρυστάλλινη πόρτα της Τράπεζας και μπούκαραν με ορμή δύο άτομα κουκουλοφόροι ντυμένοι στα μαύρα με όπλα και μια βαριοπούλα στα χέρια κατευθυνόμενοι στο ταμείο νούμερο 1.
Τότε ένοιωσα ότι ο δυνατός κρότος προερχόταν από μέσα μου. Ήταν κάτι το απερίγραπτο. Δεν υπήρχε αμφιβολία πως ο τρόμος φώλιασε μονομιάς μέσα στις καρδιές όλων των πελατών μικρών ή μεγάλων αντρών ή γυναικών. Εγώ προσωπικά αισθάνθηκα κάτι σαν την 11η Σεπτεμβρίου της Ν. Υόρκης. Ήταν συγκλονιστικό το γεγονός που ζούσα. Κάποιες ηλικιωμένες τραύλισαν κοντεύοντας να πάθουν έμφραγμα.
Αμέσως στο νου μου πέρασαν διάφορα περιστατικά της ζωής μου σαν φιλμ που τρέχει γρήγορα και χωρίς σκέψη η επιθυμία για απόδραση από τον εγκλωβισμό μ’ έκανε να γίνω αστραπή. Πράγμα πολύ επικίνδυνο αλλά επιτακτικά αναγκαίο.
Βρήκα λοιπόν την ευκαιρία και χωρίς πανικό βγήκα από την είσοδο πατώντας τα εκατοντάδες σπασμένα κρύσταλλα της πόρτας. Δεν πρόλαβα όμως να χαρώ διότι απ’ έξω με περίμενε ο τρίτος ληστής σημαδεύοντας με το όπλο του. Ο τσιλιαδόρος της ληστείας μ’ έκανε να ακινητοποιηθώ.
Θα ’μουνα κάποια δευτερόλεπτα ακίνητη όταν το τσούρμο των ηλικιωμένων πετάχτηκε έξω από την τράπεζα με ένα πανικό σχηματισμένο στα πρόσωπα τους. Τότε βρήκα την ευκαιρία και εξαφανίστηκα τρέχοντας και φυσικά ειδοποιώντας την αστυνομία από το κινητό μου. Το σήμα για ληστεία είχε ήδη σταλεί.
Σε λίγα λεπτά οι σειρήνες ούρλιαζαν πλησιάζοντας την τράπεζα. Τότε έτρεξα κι εγώ προς τα ’κει βρίσκοντας κόσμο σε άθλια κατάσταση αναστάτωσης. Ο κύριος Κώστας μου διηγήθηκε τα γεγονότα αφού όλα έγιναν μπροστά στα μάτια του. Οι ληστές είχαν γίνει καπνός με τα δυο σακιά της χρηματαποστολής. Ο υπάλληλος στο ταμείο νούμερο 1 τους είχε πει χαρακτηριστικά: «Αυτά εδώ είναι. Πάρτε τα». Κι αυτοί δεν έχασαν χρόνο.
Ευτυχώς δεν φέρθηκαν άγρια ούτε και μίλησαν, πράγμα που σημαίνει πιθανόν ότι συμμετείχαν και Έλληνες στην ληστεία. Αχ ξέχασα να σας πω ότι ο φύλακας μπήκε σε διπλανό μαγαζί τρέμοντας και κρύφτηκε κάτω απ’ το γραφείο διότι την προηγούμενη μέρα σε άλλο χτύπημα τράπεζας είχαν σκοτώσει τον φύλακα.
Ο κύριος Κώστας δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει την συναλλαγή του και μου επέστρεψε τα χρήματα. Χαρακτηριστικά μου είπε ψύχραιμα: «Ήταν να το ζήσουμε κι αυτό».
Τελικά επιβεβαιώθηκε το ένστικτό μου. Από την αρχή προοιωνιζόταν ότι θα συμβεί κάτι δυσάρεστο.
Επιστρέφοντας άναψα ένα κερί στο κοντινό εκκλησάκι και ψέλλισα: «Σ’ ευχαριστώ, Θεέ μου». Μια μικρή φλόγα σάλευε εκεί μέσα μου και βάλθηκα να την κρατώ πάντα αναμμένη.
Κατερίνα Αστεριάδη - Ραμανδάνη
Ποιήτρια - Συγγραφέας
