ΙΑΣΩΝ ΕΥΑΓΓΕΛΟΥ

WHO’S WHO

                                                                                                                                 
Αυτοβιογραφικές Εξομολογήσεις
«Προσέχετε! Στον άνθρωπο,
ο προσωπικός χώρος είναι ιερός»
Fiodor Dostoevsky
Μου ζητάτε να περάσετε σ’ έναν προσωπικό ιδιωτικό χώρο, όταν θέλετε μια αυτοβιογραφική εξομολόγηση: “who’s who?” Και δεν αναρωτιέστε
«Ποιος έχει ποτέ πετύχει το ΓΝΩΘΙ ΣΑΥΤΟΝ;»

Ωστόσο εγώ οφείλω να σας δώσω μια απάντηση.
Σας δηλώνω «ποιος είμαι λοιπόν»:
–Ένας ευαίσθητος στοχαστής. (Αυτό μόνο).
–Ποιητής, γνωμολόγος και δοκιμιογράφος.

Δηλαδή:

• Ένας εκφραστής της ανθρωποκεντρικής ηθικής του πόνου και της αγάπης.
Βασικά έργα μου: Τα ποιήματα (45 συλλογές), Το Γνωμολογικό Λεξικό
(ψηφίδες Ιδεών), Η ερωτική ωδή στην αιώνια αγαπημένη.
Και

• Ένας εκφραστής της “κοσμοθεωρίας” του ελληνικού φιλοσοφικού ΕΝΙΣΜΟΥ (της οντολογικής ταύτισης Ύλης και Πνεύματος).
Βασικά έργα μου: Ο Ενισμός, Η Ελληνική Κοσμοθεωρία, Το Θρησκευτικό Φαινόμενο.
Διαβάζω ελεύθερα τα πάντα γιατί θέλω να γίνω ελεύθερος για πάντα και δεν ανήκω σε κανένα δόγμα ή κόμμα συλλογικό.
–Τα ιδανικά μου: η ΑΛΗΘΕΙΑ, το ΗΘΟΣ, η ΟΜΟΡΦΙΑ. Και θεωρώ ως Ύψιστο Αγαθό: τη Ζωή.

Και μία σε ποιητική μορφή-εξομολόγηση:

• Αυτοπροσωπογραφία
Είμαι ένας ήρεμος άνθρωπος, χαμηλών τόνων.
Ένα φυτό εσωτερικού χώρου,χωρίς επιδεικτικά άνθη και δίχως ύπουλα αγκάθια. Όμως πάντα ζηλεύω τα αλπικά εντελβάις.
Φοβάμαι τον καυτερό ήλιο κι αγαπώ το Φεγγαρόφωτο.
Είμαι άνθρωπος των υψηλόφωνων αισθημάτων μα και των χαμηλόφωνων εκφράσεων. Δεν είμαι από ηρωική στόφα, μα αγαπώ τους ήρωες.

Το μάτι μου ερευνά το ορατό και το αόρατο, και το αυτί μου ενωτίζεται τον λόγο και τη σιωπή. Πιστεύω στον πολιτισμό που θ’ αλαφρώσει τον πόνο και θα καλλιεργήσει την αλήθεια, την αγάπη και το κάλλος, μα είμαι χαμηλών προσδοκιών κι ασθενικών ελπίδων και δεν τον βλέπω να σιμώνει. Γνώρισα τις καταιγίδες των παθών και τους τυφώνες των ενστίκτων, κι αγάπησα την ηρεμία του νου και τη γαλήνη.

Συνάντησα τους θυελλώδεις παρορμητικούς κι αγάπησα τους διαλλακτικούς και τους συγκρατημένους.

Είδα τους άκριτους ενθουσιασμούς των μανιακών κι αγάπησα των στωικών τη σύνεση και την απάθεια.

Μελέτησα της ευφυΐας τους πρωταθλητές και τους φιλόδοξους και ρέκτες (τους ανικανοποίητους και τους αγχωτικούς) κι εκτίμησα της μέσης εξυπνάδας τους ολιγαρκείς, με την αυτογνωσία και την προκοπή τους. Έζησα την καταπίεση, τον δογματισμό, το φασισμό κι αγάπησα την ελευθεροφροσύνη, τη δημοκρατία.

Άκουσα τα allegro της «λογίας μουσικής» κι αγάπησα τα λυρικά adagio, τα sotto voce. Διάβασα τις μοντέρνες α-ποιητικές ακροβασίες κι αγάπησα τη γνήσια ποίηση και το δημοτικό τραγούδι. Είμαι ένας άνθρωπος ειρηνικός και ήρεμος,
όπως ένα χιονισμένο ηφαίστειο, ακριβώς, πριν εκραγεί…

• Η φωλιά μου
Στεγάζομαι στους στίχους μου και στα πεζά μου.
στα λυρικά τραγούδια μου και στα δοκίμιά μου.
Μ’ αυτό το υλικό (μ’ εργατικότητα, τέχνη κι αγάπη)
έπλεξα την καλύβα των ονείρων και των οραμάτων μου.
Των αμφιβολιών και των ερωτημάτων μου.
Και μέσα της εφώλιασα, ασκητής Καταμεσίς στην πόλη.

• Οι στίχοι μου
Οι στίχοι μου είναι τα ίχνη των βημάτων μου στο δρόμο της ζωής. Σε ένα λασπωμένο χωματόδρομο (από τα δάκρυα και την πάχνη) βαθιές ή και ρηχές πατημασιές πορεύονται πάντοτε εμπρός, και ούτε μία προς τα πίσω. Κι είν’ η ανηφόρα δύσκολη, γεμάτη πέτρες. Μόνο στα ρείθρα αυτού του χωματόδρομου βρίσκουνε καταφύγιο μικρά, συνεσταλμένα ανθάκια. Γιορτή χρωμάτων σε στενό παρτέρι. Οι στίχοι μου είν’ δακτυλικά αποτυπώματα του νου και του αισθήματος,
(των ιδεών και της ευαισθησίας) πάνω σε ό,τι έχω αγγίξει στη ζωή: αγαπημένο γιατί πόνεσε, όμορφο γιατί άνθισε, θαυμάσιο γιατί τόλμησε, μεγάλο γιατί άντεξε. Οι στίχοι μου είναι φύλλα από χαρτί ανεμοσκορπισμένα απ’ το Αλφαβητάρι της Αγάπης, από το παιδικό τετράδιο με τα λάθη, απ’ την εφηβική βιογραφία με τα πάθη, κι από δημιουργίες ξένες που με συγκινήσανε.

Οι στίχοι μου είν’ σταγόνες από εκλεκτά κρασιά που στο κελάρι της βιβλιοθήκης η σοδειά παλιώνει κι είναι το νέκταρ που μάζεψα και φύλαξα απ’ τη σοφία των απλών ανθρώπων και τα ερωτικά χαμόγελα των κοριτσιών, με τα γλυκά τα δακρυσμένα μάτια. Μα κι απ’ τους άφωνους τους στεναγμούς των πονεμένων, άμοιρων και των φτωχών μανάδων. Φωτογραφίζει ο κάθε στόχος όνειρο και πραγματικότητα κι είναι του Νου και της Καρδιάς μου η ταυτότητα.

• «Με λογισμό και μ’ όνειρο»
Είμαι πλασμένος έτσι.
Η πραγματικότητα και τ’ όνειρο μαζί.
Δεξί κι αριστερό μου πόδι – και βαδίζω.
Με νου και με συναίσθημα.
Πώς γίνεται να μη σκοντάψω;
Όλα είναι εις βάρος μου…
Κι όμως, σας εξομολογούμαι:
τα βήματα μου στη σκοτεινή πραγματικότητα
τ’ όνειρο τα φωτίζει.
Παρόλα αυτά,
στους λασπωμένους δρόμους που οδοιπόρησα,
άφησα κάτι ίχνη των βημάτων της οδύνης μου,
που ο οδοστρωτήρας χρόνος δεν τα έσβησε,

Η ΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ Ο ΠΟΙΗΤΗΣ (κατά τη γνώμη μου)

• Η Ποίηση δεν είναι γραφή.
Είναι χαρτογράφηση του ωκεάνιου βάθους της ψυχής.
Η φωτογράφηση ενός αιμορραγούντος στεναγμού.
Μια αποκάλυψη αιφνίδιας αρωγής και καλοσύνης.

• Η Ποίηση είναι δημιουργία εκ του μηδενός.
Ενός κόσμου που «οφθαλμός ουκ είδεν»•
ους ουκ ήκουσεν και επί καρδίας ανθρώπου ουκ ανέβη»…
Είναι χορός μανιακός μιας πεταλούδας
γύρω από μια φλόγα – φως που κατακαίει.
Μια αποκάλυψη του «θείου» Σύμπαντος Κόσμου!

• O αληθινός ποιητής αντέχει σ’ όλα τα test γνησιότητας.
Είναι ένας χαρισματικός, ευαίσθητος, πνευματοφόρος,
που σημαίνει πως όπου τον κεντρίζεις ανθίζει.
Είναι ο νοσταλγός του χτες κι ο μαντευτής του αύριο.
Είναι ο φωτογράφος του έσω κόσμου του αθέατου
και του πυρήνα των λέξεων που διασπώνται σε συγκίνηση.

• Χρησιμοποιεί λέξεις πασπαλισμένες διαμαντόσκονη
για να φωσφορίζουν τη νύχτα.
Χρησιμοποιεί λέξεις που από μυρμήγκια μαύρα στο χαρτί
βγάζουν φτερά και παν ψηλά πεταλουδίζοντας.
Χρησιμοποιεί λέξεις-σφαίρες πολυβόλου ή χειροβομβίδες
όταν στον κόσμο κινδυνεύει η λευτεριά κι η δικαιοσύνη.
Δεν στοχεύει στην πειθώ του ρητού της διάνοιας
αλλά στην έκσταση του άρρηκτου και υπερφυούς.

• Είναι ο εξηγητής του άρρητου, του Λόγου ο ανθοκόμος.
Είναι ο ένας στους πολλούς, που ο άξονας της γης περνάει απ’ την καρδιά του, κι είναι γι’ αυτό ο πιο ευαίσθητος και τέλειος σεισμογράφος.
Είναι ένας πρωτομάστορας και τεχνουργός κρυστάλλων.

Αρμόζει λέξεις σαν πολύχρωμα τζαμάκια σε βιτρώ στον ιερό-καθεδρικό ναό του Λόγου, για να κρισάρουν της ζωής το φως και να μετουσιώνεται σε ιερή οπτασία.
Είναι ο μύθος που κατανοεί κι επιχειρεί ν’ αλλάξει αυτόν τον κόσμο.

• Ότι τους άλλους μόλις τους αγγίζει (τους χελωνόδερμους) αυτόν σε βάθος τον πληγώνει, ως το κόκαλο. Κάνει τον το πόνο μας τραγούδι και παιάνα,
τη δύναμή μας Θούριο και ξεσηκωμό. Είν’ το τραγούδι του «ακόνι των σπαθιών» μας και το δοξαστικό της νίκης: ρίγος ψυχικό. Ο πόνος του ποιητή: μια πολύαστρη νύχτα όπου σταλάζει διάττοντες στίχους. Κι ο εναρμόνιος λόγος του, δε διαβάζεται με τα μάτια, δακρύζετε με τα μάτια…

• Κι είναι το τέλειο ποίημα του ένας ανθός του λεκτικού ονείρου, ένα γλυπτό του ηδισμένου λόγου, καρπός οπωροφόρας φαντασίας, πίνακας πολλαπλασιασμού ευαισθησίας, Οδοδείκτης της αγάπης και της ομορφιάς. κι είναι στο χρόνο συστημένη επιστολή που του ζητάει αθανασία. Γι’ αυτό και δεν πεθαίνει ο ποιητής.
Στο έργο του μεταναστεύει μόνο. Και με την ποίηση, όλοι εμείς, μετράμε την ηλικία της καλλιέργειάς μας, της αγωνίας μας το βάθος και το μπόι της ανθρωπιάς μας.

Γιώργος Σταυράκης
Συγγραφέας-Ποιητής
Μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών