Ο μεγάλος Ρώσος ποιητής, πεζογράφος και δοκιμιογράφος Ιβάν Αλεξέϊβιτς Μπούνιν γεννήθηκε στη Βαρονέζ στις 22 .10.1870. Κατάγεται από πλούσιους γαιοκτήμονες και τα παιδικά του χρόνια πέρασε στο αρχοντικό Μπουτύρκι. 17χρονος ήδη θα παρουσιάσει ποιήματά του από το περιοδικό «Ρόντινα».
Στα δεκαεννιά του χρόνια θα εγκαταλείψει την οικογενειακή εστία για να δουλέψει ως διορθωτής σε τυπογραφείο, στο οποίο εκδίδονταν εφημερίδα και βιβλία. Στη συνέχεια θα εργαστεί ως δημοσιογράφος και λίγο αργότερα θα βρει μια θέση ως βιβλιοθηκάριος.
Το πρώτο του βιβλίο θα βγει το 1891, όπου θα παρουσιάσει ποιήματα γραμμένα από το 1887-1891 «Στίχοι Επιλεγμένοι». Το επόμενο βιβλίο του είναι μια συλλογή διηγημάτων «Στην Άκρη του κόσμου»(Na kraj Zwieta), που θα δει το φως της δημοσιότητας το 1897.Το 1899 θα συνδεθεί με τον εκδοτικό οίκο «Σνανιέγιε» κι ο ίδιος θα εποπτεύει των εκδόσεων λογοτεχνικών βιβλίων.
Το 1909 θα γίνει επίτιμο μέλος της Ακαδημίας Επιστημών της Πετρούπολης. Θα μεταβεί στη Μόσχα όπου και θα παραμείνει κάμποσα χρόνια και το 1918 θα εγκατασταθεί στην Οδησσό. Από κει θα επισκεφτεί τη Κωνσταντινούπολη και το 1920 εγκαθίσταται στη Γαλλία.
Θεωρείται από τους λυρικότερους ποιητές της Ρωσίας, αλλά και ως πεζογράφος δεν υπήρξε λιγότερο σημαντικός. Τα περισσότερα έργα του τα έγραψε, όντας εμιγκράντ στο Παρίσι από την εγκατάστασή του εκεί.
Συγγραφέας πολλών συλλογών διηγημάτων, μυθιστορημάτων, μυθιστορηματικών βιογραφιών, όπως « Η Ζωή του Αρσένιεφ». Αναφέρω λίγα από τα έργα του:
«Η Αγάπη του Μίτιας», «Το Ρόδο της Ιεριχώ», «Με το ξεκίνημα της Μέρας», «Το Πρώτο Πάθος», «Η Κραυγή», «Το Χωριό» κ.ά. Πολλά του έργα μεταφράστηκαν στα Γαλλικά, Αγγλικά και Πολωνέζικα. Η Σουηδική Ακαδημία εκτιμώντας το συνολικό του έργο του απένειμε το Βραβείο Νόμπελ το 1933. Είναι ο πρώτος Ρώσος συγγραφέας που τιμάται με Νόμπελ.
Ο Μπούνιν θα ζήσει ακόμη μια εικοσαετία στο Παρίσι, όπου θα τον βρει ο θάνατος στις 8 Νοέμβρη 1953
ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ ΤΟΥ ΔΑΣΟΥΣ
Είναι τα μάτια λύκου, ή άστρα αυτά στη παρυφή του δάσους
Τα μεσάνυχτα προχωρημένου φθινόπωρου και παγωνιά..
Πάνω από τις ξεγυμνωμένες οξιές τρέμουν και λαμπυρίζουν τα άστρα
Και κάτω από τα βήματά μου τρίζει το χιόνι.
Λες πετρωμένα, τα παγωμένα καλοκαιρινά, στενά δρομάκια.
Κι εγώ ΄μαι μόνος σαν έρημο ζωάκι
Που ως πεινασμένος λύκος, χωρίς λύπηση
Με πυρακτωμένα μάτια, θεού θωρώ και σωπαίνω
Στην άπειρη μοναξιά, εκεί στην άκρια του κόσμου..
ΑΠΟ ΕΝΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙ
Μόνο δάσος και πάντα δάσος ίδια με γκρίζα ομίχλη
Πέφτει πάνω στη σιωπηλή βουνοκορφή η νύχτα
Πέρλες της πάχνης λάμπουν πάνω στους θάμνους τους δασειούς
Η μάνα γη μας ξύπνησε
Τα ελάτια σε ίσιες γραμμές τραβούν
Κατά τη δύση κι ο αέρας παγωμένος τρέχει
Όντας ο ήλιος δύει μέσα σε θολή φωτιά
Ωσάν πυρακτωμένο πουλί μέσα στο δάσος.
GABRIELA MISTRAL
Η μεγαλύτερη Χιλιανή ποιήτρια και η πρώτη βραβευμένη με Νόμπελ Λογοτεχνίας από τους πνευματικούς ανθρώπους της Νότιας Αμερικής Γκαμπριέλα Μιστράλ γεννήθηκε στις 7 Απρίλη του 1889 σε ένα μικρό χωριουδάκι στους πρόποδες των Άνδεων.
Από, πτωχή αγροτική οικογένεια καταγόμενη, μιγάδα-Ινδιάνα με ισπανικό αίμα στις φλέβες της από τη μεριά του πατέρα της, ο οποίος υπήρξε ο ίδιος λαϊκός ποιητής και τροβαδούρος, που με τα τραγούδια του και την κιθάρα του φαίνεται πως γαλουχήθηκε η πολυτάλαντη κόρη του.
Το πραγματικό της όνομα ήταν Λουτσίλα Γκαδόου Αλκαγιάγκα, ενώ το ψευδώνυμό της δανείστηκε από αγαπημένους της ποιητές της ρομανικής, ποιητικής κουλτούρας. Από τον Ιταλό ποιητή Gabriele D Annunzio (το πρώτο) και το Γάλλο νομπελίστα ποιητή (1904)Frederic Mistral (το δεύτερο).
Σπούδασε δασκάλα και στα είκοσί της χρόνια τη βρίσκουμε να διδάσκει σε φτωχές αγροτικές επαρχίες της χώρας της. Επιδόθηκε με πάθος στη διδασκαλία κι έτσι πολύ γρήγορα ανέρχεται όλες τις βαθμίδες της δασκαλικής ιεραρχίας. Γίνεται επιθεωρήτρια μέσα σε μια δεκαπενταετία και εκεί θα δείξει τις εκπαιδευτικές της, πρωτοποριακές δυνατότητες. Θα αγαπηθεί και θα της αναγνωριστεί η προσφορά της στο μορφωτικό τομέα, έτσι θα εκπροσωπήσει τη χώρα της και στο πρόσωπό της όλη η Νότια Αμερική στην Κοινωνία των Εθνών, στη Γενεύη, στο μορφωτικό τμήμα, ενώ στη συνέχεια θα χρηματίσει ως διπλωμάτισσα σε αρκετά πόστα, κύρια ισπανόφωνων χωρών, Μαδρίτη, Σαντιάγκο, Λισσαβόνα, Βέρα Κρουθ, αλλά και στη Ρώμη.
Το 1950 η Ακαδημία Ιστορίας του Μπουένος Άιρες θα της απονείμει την ανώτερη διάκριση, το Βραβείο «Αμερική» ,για τις υπηρεσίες της στη διάδοση του νοτιοαμερικανικού πνεύματος.
Ενστερνιζόμενη τις πανανθρώπινες αξίες που υπηρέτησε με πάθος ως εκπαιδευτικός, ως διπλωμάτης μα κι ως ποιήτρια φυσικά, ανέβηκε πολύ ψηλά στη συνείδηση του λαού της.
Μοναχική, με μιαν ιώβειο υπομονή οπλισμένη, άντεξε όλες τις απογοητεύσεις και προσωπικές πικρίες κι έπνιξε βαθιά της τα προσωπικά της συναισθήματα , μετά από έναν αποτυχημένο έρωτα (;) ως λέγεται, ωστόσο, τα άφησε να διαχυθούν και να στολίσουν τους χιλιάδες, υπέροχους στίχους της, που μας άφησε με τις ποιητικές συλλογές της «Σονέτα Θανάτου»(1911) «Ντελαθιόν» και «Τάλα»(1923).
Η Σουηδική Ακαδημία τιμώντας τη προσφορά της στα γράμματα και στον πολιτισμό της απένειμε το βραβείο Νόμπελ το 1945.
Η μεγάλη ποιήτρια και πολυσχιδέστατη πνευματική μορφή της Νοτιοαμερικανικού πολιτισμού, πέθανε στα 68 της χρόνια, στις 10 Γενάρη 1957.
ΚΟΡΥΦΗ
Αυτή η ώρα του απογεύματος
Αυτή που με το αίμα σου κοκκινίζει τα βουνά
Αυτή την ώρα κάποιος υποφέρει
Και κάποια χάνει τώρα τρομαγμένη
Τη μοναδική της αγάπη
Εκεί που πάει κι απιθώνεται..
Αχ, ναι κι εδώ είναι μια καρδιά
Να ΄τη, σε κείνη τη κατακόκκινη κορφή όπου φωλιάζει..
Τη κοιλάδα πια ίσκιοι πελώριοι τη καλύπτουν
Καθώς αμέριμνη ησυχάζει.
Μα δες από το βάθος, εκεί μακριά ως ασπέρει
Η αυγή δειλά προβάλλοντας.
Κι αρχίζω πάντα, την ώρα αυτή να τραγουδώ
Το ολάνθιστο, αγαπημένο μου τραγούδι..
Μα ποιος να ναι αυτός που κολυμπάει
στη πορφυρένια κορυφή, μήπως το ξέρω;
Βάζω το χέρι στην καρδιά
Κι ακούω τι η ζωή μου ορίζει..
Σωτήρης Ε. Γυφτάκης
Συγγραφέας
Από το βιβλίο "ΕΝΟΣ ΑΙΩΝΑ ΝΟΜΠΕΛΙΣΤΕΣ ΠΟΙΗΤΕΣ"
