Η Δανάη διάβασε το μήνυμα κάτω από το όνομα Βασίλης κι ένιωσε όλο της το αίμα να ανεβαίνει στο κεφάλι της. ΄Ηταν λογικό ο Αντρέας να θύμωσε τόσο διαβάζοντάς το, αλλά άλλο τόσο θύμωσε κι αυτή τώρα που είχε ψάξει το κινητό της.
« Θα μου πεις ποιος είναι ο Βασίλης;» επανέλαβε ο Αντρέας, κρατώντας το κινητό μπροστά στα μάτια της, εξακολουθώντας να την κοιτάει τρελαμένος από οργή.
Η Δανάη το άρπαξε απ’ τα χέρια του κι απομακρύνθηκε από κοντά του. Δεν τον είχε ξαναδεί έτσι και την τρόμαζε.
«Ο Βασίλης που ξέρεις, απ’ το γραφείο, ο συνάδελφός μου. Ήταν χθες στο κέντρο», του απάντησε κοφτά.
«Στο κέντρο σε βρήκε απολαυστική; Τι το απολαυστικό έκανες δηλαδή; Και με τι θάρρος σού στέλνει μήνυμα να σε ρωτήσει απόψε τι κάνεις;»
Η Δανάη αντιλήφθηκε πως πράγματι δεν ακούγονταν τόσο αθώα όλα αυτά. Η βλακεία της ήταν που δεν του είχε μιλήσει τόσον καιρό για τον Βασίλη, να του εξηγήσει πως είναι απλώς φίλοι που κάνουν παρέα. Θα το έκανε τώρα όμως κι ήλπιζε ο Αντρέας να δείξει κατανόηση. «Κάνουμε παρέα εδώ και λίγο καιρό, από τις γιορτές και μετά για την ακρίβεια. ΄Εχουμε πάει για καφέ κανα δυο φορές και πήγαμε και στο θέατρο ένα βράδυ». Σκόπιμα παρέλειψε ν’ αναφέρει το φαγητό και τον χορό στο μπαρ, εκείνο το άλλο βράδυ που είχε βγει μαζί του. Δεν χρειαζόταν να ρίχνει λάδι στη φωτιά αυτή την ώρα. «Είναι πολύ καλό παιδί και του έχω μιλήσει και για σένα. Είναι ο μοναδικός από τους συναδέλφους μου που ξέρει για μας και μου έχει συμπαρασταθεί πολύ. Είναι μονάχα ένας φίλος, αυτό είναι όλο».
«Πόσο χαζή μπορεί να είσαι για να πιστεύεις κάτι τέτοιο, κοριτσάκι μου; Κανένας άντρας δε χαραμίζει τον χρόνο του με μια γυναίκα που τη βλέπει απλώς σαν φίλη. Και δεν καταλαβαίνω τι είδους συμπαράσταση έχεις ανάγκη να σου προσφέρει ο οποιοσδήποτε. ΄Ακου συμπαράσταση!»
« Δεν είναι όλοι οι άντρες ίδιοι».
« Και τι ξέρεις εσύ από άντρες, Δανάη; Εκτός κι αν ξέρεις και μας τα κρύβεις τόσον καιρό!»
«Τι θέλεις να πεις;»
«Θέλω να πω ότι δεν ξέρω καν τι κάνεις όλα τα βράδια που δε βλεπόμαστε και δε μιλάμε, αυτό θέλω να πω. Σου είχα τυφλή εμπιστοσύνη, αλλά απ’ ότι φαίνεται έκανα λάθος».
« Εσύ φταις που δε βλεπόμαστε και δε μιλάμε, όχι εγώ! Εσύ κρατάς τη σχέση μας σ’ αυτό το επίπεδο. Και σταμάτα να με προσβάλλεις γιατί εγώ δεν πρόδωσα ούτε μια στιγμή την εμπιστοσύνη σου! Δεν έκανα τίποτα κακό, βγήκα μια βόλτα μ’ έναν φίλο. Δεν είμαι εγώ αυτή που λέει τα ψέματα!»
«Και είμαι εγώ, ε; Μπράβο, Δανάη! Συγχαρητήρια, ξέρεις πραγματικά άριστη σκοποβολή! Το φαρμακερό σου βέλος βρήκε το στόχο του. Αν δεν έκανες τίποτα κακό, πώς και δε μου είχες αναφέρει ποτέ ότι κάνεις παρέα με τον Βασίλη;»
«Ήξερα πως δε θα καταλάβαινες, γι’ αυτό! Για ν’ αποφύγω αυτή την αντίδραση που έχεις τώρα δε σ’ το είχα πει. Δε σου έχω δώσει ποτέ δικαίωμα και με πληγώνει πάρα πολύ το γεγονός ότι τελικά δε μου έχεις καθόλου εμπιστοσύνη. Αντιθέτως, εγώ πιστεύω πάντα ό,τι μου λες και δεν αμφιβάλλω για τίποτα. Σε ρώτησα εγώ ποτέ πού είσαι και τι κάνεις, όταν μου στέλνεις καληνύχτα από τις δέκα η ώρα το βράδυ;»
« Ξέρεις καλά πού είμαι!»
« Ναι, βέβαια. Ξέρω καλά πού είσαι. Στο σπίτι σου με τη γυναίκα σου! Απλώς δεν ξέρω τι ακριβώς κάνετε εκεί τα βράδια».
«Θα πρέπει να ντρέπεσαι! Δε σου έχω πει ψέματα ποτέ! Από τότε που έμαθες την αλήθεια και τα ξαναβρήκαμε δε σου έχω πει το παραμικρό ψέμα. Κράτησα το λόγο μου και την υπόσχεση που σου είχα δώσει. Τώρα με κάνεις να πιστεύω πως δεν το άξιζες».
«Το ότι είμαι ακόμη μαζί σου και υπομένω αυτή την κατάσταση αυτό σου λέει; Ότι δεν το άξιζα;”
«Πώς την υπομένεις την κατάσταση, μωρό μου; Με το να βγαίνεις με άλλους πίσω από την πλάτη μου;»
«Είναι απλώς ένας φίλος, πόσες φορές θα σ’το πω;»
Η Δανάη τώρα ούρλιαξε από τα νεύρα της.
«Εκείνος προφανώς δεν το βλέπει έτσι! Δεν είναι φιλικό μήνυμα αυτό, τόσο χαζή είσαι πια; Το διάβασες καλά;»
«Το θέμα δεν είναι αν το διάβασα εγώ καλά ή όχι. Το θέμα είναι από πού κι ως πού το διάβασες εσύ! Με ποιο δικαίωμα κοίταξες το κινητό μου;»
«Ήταν δίπλα στο κεφάλι μου και μέσα στον ύπνο μου, νόμιζα πως ήταν το δικό μου! Αν θυμάσαι έχουμε τον ίδιο ήχο στα μηνύματά μας. Εσύ ήθελες να βάλουμε αυτή τη μουσική Να χτυπάει στο κινητό κάθε φορά που έρχεται μήνυμα, επειδή την είχαμε ακούσει μαζί ένα βράδυ, το θυμάσαι; Το έπιασα και το πάτησα χωρίς καν να καταλάβω ότι δεν ήταν η δική μου συσκευή. Κατάλαβες τώρα; Δεν είχα κανένα λόγο να σε κατασκοπεύω γιατί πίστευα πως δε χρειαζόταν. Σε εμπιστευόμουν! Και νιώθω πολύ ηλίθιος που το έκανα τόσον καιρό». Με τα λόγια αυτά πήρε το μπουφάν του από την κρεμάστρα και κατευθύνθηκε προς την πόρτα.
«Περίμενε, ρε Αντρέα, αφού σου εξήγησα!» του φώναξε η Δανάη, αλλά είχε φύγει ήδη, χωρίς να πει άλλη κουβέντα.
Μαρία Τζιρίτα
Συγγραφέας
Απόσπασμα από το βιβλίο «Κλεισμένη πύλη παραδείσου»
Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ – 2014
