θα σημείωνα ότι δεν αποτελεί μόνο μια γέφυρα επισήμανσης και ανάδειξης των στοιχείων αναστήλωσης και ανασυγκρότησης των Αξιών και Αρχών του ανθρώπινου πόνου και πολιτισμού - μεταξύ μάλιστα των δύο στυλοβατών του σύγχρονου πολιτισμού της Γαλλίας και της Ελλάδας -αλλά ταυτόχρονα εκφράζει μια βιωματική μαρτυρία μέσα από το ήθος, την προσωπικότητα και τον λόγο της ίδιας της ποιήτριας. Καλύτερα μάλλον θα έλεγα ότι το έργο αυτό είναι η ίδια η κα Παππά, που ως αληθινή δημιουργός μάς καταθέτει μέσα από την ελευθερόστιχη γραφή τη σύσταση και την μαγνητική απεικόνιση της ίδιας της ανθρώπινης ψυχής.
Ανησυχίες για την ευάλωτη ανθρώπινη ύπαρξή μας που ηλικιακά φαίνεται να διαφοροποιείται, ματαιότητες, πραγματικότητα, αγώνας, η αναζήτηση της ελπίδας, η δυναμική και η αναγνώριση της ψυχικής ισσοροπίας, οι απώλειες στην Ζωή, η ελπίδα στο τέλος της διαδρομής, τα συναισθήματα της αγάπης, του φόβου, της θλίψης, της μοναξιάς, της ψυχικής γαλήνης αλλά και της επίμονης προσπάθειας για επιδίωξη του κοινωνικά αλλά λανθασμένα αποδεκτού ως ακατόρθωτου, η εξοικείωση με την ιδέα του θανάτου, η αναγνώριση του δύσκολου, της προσπάθειας για αλλαγή των κοινωνικών συνθηκών, αξιωμάτων και διαστρεβλώσεων, η αναγνώριση της αντισυμβατικής ανθρωποκεντρικής προσπάθειας για επιστροφή στον κόσμο των Αξιών, η μητρικού χαρακτήρα προσπάθεια νουθεσίας και συμβούλευσης αλλά και η σχετική κριτική ματιά, με στόχο την προετοιμασία από τα καθημερινά προβλήματα της κοινωνίας μας.
Το αριστούργημα αυτό, αποτελεί την ουσία και αφορμή για κατάθεση ψυχής και διαρκή αγώνα στους ωκεανούς του σήμερα και του αύριου.
Ακριβώς αυτό είναι και το υπόβαθρο που υποστηρίζει την βιωματική αυτή κατάθεση για την καθημερινή πάλη της ποιήτριας για αντίσταση στο συμβατικό, στην ευκολία και ανάδειξη των αρχών του ανθρωπισμού και της δικαιοσύνης που εκπορεύεται από την ανάγκη για κατευνασμό των ανησυχιών της ψυχής. Φαίνεται ότι σήμερα η ποιήτρια δικαιώνεται μέσα από το έργο της, το οποίο αναγνωρίζουμε όλοι μας ως ιδιαίτερο. Ένα έργο που ξεκίνησε να πραγματοποιείται ως όνειρο, μετά την εναρκτήρια εντρυφή που επήλθε μετά τον γαλακτισμό της στην ποίηση, παίρνοντας μέρος στον Μαραθώνιο Ποίησης της Ανοικτής Σκηνής Ποιητών το 2007 και διαβάζοντας τα πρώτα γεμάτα συναισθηματισμό ποιήματά της.
Η Βασιλική Παππά, παραμένει και θα παραμένει για όλους εμάς ανώνυμους και μη, μια φίλη που μας καταλαβαίνει και παράλληλα μάς συμβουλεύει, φωτίζοντας το σκοτάδι της καθημερινότητας και τονίζοντας μέσα από το πολυποίκιλο έργο της τη διαφορά του κάτι παραπάνω από το τίποτα.
Επίσης, θα αποτολμούσα να σταθώ και στον άνθρωπο Βασιλική Παππά, ξεδιπλώνοντας και άλλες πτυχές της δημιουργικότητας και του χαρακτήρα της. Ίσως, ο τόπος καταγωγής αλλά και τα ερεθίσματα της παραδοσιακής οικογένειάς της να την ενίσχυσαν με τρείς αρετές του καλού (εξού και ο όρος Τρίκαλα) που αποτελούν στοιχεία της προσωπικότητάς της. Αυτό που την χαρακτηρίζει είναι η Επιμονή, το Ήθος και ο Έρωτας για ό, τι δημιουργεί.
Θυσιάζοντας πρόσκαιρες απολαύσεις και με καθημερινό μόχθο και κόπο συμφιωλιώθηκε σταδιακά με τις δυσκολίες και τις ανησυχίες, της σύγχρονης μάνας, της καθηγήτριας και δασκάλας, της καλλιτέχνιδος, της ποιήτριας, της δημοσιογράφου, της συμβούλου σε θέματα διοίκησης φορέων του δημοσίου και μη κερδοσκοπικών οργανισμών, αλλά και της εθελόντριας και της λειτουργού.
Όλοι αυτοί οι διαφορετικοί χρωματισμοί ολοκληρώνουν το ψηφιδωτό της, σκιαγραφώντας την μορφή της αλλά και το ταλέντο της.
Κλείνοντας, από το βήμα αυτό θα ήθελα να εκφράσω το συναίσθημα της Δημιουργικής Ζήλειας για το πνευματικό και πολιτιστικό έργο που μας κληρονομεί καθώς και να ευχηθώ περαιτέρω υγεία και συνεχή διάθεση για συγγραφή. Είναι άλλωστε χαρακτηριστική η γαλλική παροιμία «Από το φρούτο γνωρίζει κανείς το δέντρο».
Χρήστος Βασιλειάδης
Αναπλ.Καθηγητής του τμήματος Οργάνωσης και Διοίκησης Επιχειρήσεων του Πανεπιστημίου Μακεδονίας
