Για μένα δεν υπάρχουν καλοκαιρινές διακοπές. Όλη μέρα δουλεύω μαζί με τους γονείς μου στο περιβόλι. Το πρωί τσάπα και το απόγευμα πότισμα…
Κάθε Δεκαπενταύγουστο παρακαλάω την Παναγία να με βοηθήσει να μην πάω άλλο καλοκαίρι στο περιβόλι. Κάθε Δεκαπενταύγουστο, στη γιορτή της, τήν παρακαλάω να με βοηθήσει να πάω στην κατασκήνωση μαζί με τ’ άλλα παιδιά της γειτονιάς.
Την παρακάλεσα και φέτος που είμαι διπλά στενοχωρημένη, γιατί ο πατέρας μού το ξεκαθάρισε ότι Γυμνάσιο δεν βλέπω του χρόνου. Θα με στείλει, λέει, στους μπαρμπάδες μου στην Αυστραλία.
Όχι, Παναγία μου! Όχι στην Αυστραλία! Στο Γυμνάσιο θέλω να πάω. Στο Γυμνάσιο…».
Όρθιος ο δάσκαλος μπροστά στον πίνακα διάβασε στην τάξη την έκθεση της Πηνελόπης, της ψηλής και αδύνατης κοπελίτσας από τη Νάξο, με τα ξανθά μαλλιά, τα γαλανά μάτια, τα «μπιμπίκια» στο πρόσωπο και τα «ποντίκια» στις γάμπες.
Δίπλα του η Πηνελόπη, κατακόκκινη από ντροπή, ανοιγόκλεινε τα ροζιασμένα δάχτυλα των χεριών της…
«Αυτό το κορίτσι-είπε ο δάσκαλος- είναι η ηρωίδα του σχολείου μας. Ήρθε από το νησί με τη φτωχή οικογένειά της και δουλεύει στα περιβόλια, εδώ στα Σεπόλια. Δουλεύει και μαθαίνει γράμματα και όπως ξέρετε είναι και καλή μαθήτρια. Είναι μια μικρή ηρωίδα και η έκθεση που σας διάβασα είναι η αποκάλυψη της μεγάλης αρετής της. Εγώ θα καλέσω τον πατέρα της και θα τον παρακαλέσω να τη στείλει του χρόνου στο Γυμνάσιο. Εσείς χειροκροτήστε τώρα τη συμμαθήτριά σας και ευχηθείτε να έχει καλή τύχη στη ζωή της…».
Τα παιδιά ξέσπασαν σε χειροκροτήματα…
Η Πηνελόπη έμεινε με την τσάπα και τις προσευχές μέχρι τα δεκαπέντε της χρόνια, που μπάρκαρε για την Αυστραλία.
Ντίνα Εξάρχου
Συγγραφέας
Μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών
Κείμενο από συλλογή διηγημάτων που αναφέρονται στη ζωή των λαϊκών κατοίκων της Αθήνας στις δεκαετίες 1950 – 1960.
