Με τη δήλωσή του ότι δεν υπήρξε Γενοκτονία των Ποντίων, αλλά “εθνοκάθαρση”, αδίκησε τον Ελληνισμό του Πόντου, ωφέλησε την τουρκική προπαγάνδα και πλήγωσε το φιλότιμο των αληθινών Ελλήνων. Ήταν, λοιπόν, εθνοκάθαρση! Σαν να λέμε ότι οι Τούρκοι είπαν στους Έλληνες Χριστιανούς: “ Δεν σας θέλουμε, σε 2-3 μήνες να φύγετε από την περιοχχή, αφού πάρετε μαζί σας το βιος σας. Θα σας κάνουμε και γιορτές αποχωρισμού, να φιληθούμε και να κλάψουμε”.
Όχι, κύριε Φίλη! 400.000 Πόντιοι εσφάγησαν, είδαν τους τόπους τους να δηώνονται και να λεηλατούνται, μετακινήθηκαν βίαια στην Ανατόλια, πέθαναν και έλιωσαν άταφοι. Ήταν οι γνωστές “πορείες θανάτου”, τις οποίες πολύ καλά ξέρει ο Νίκος Φίλης, όπως και ο Πάνος Κααμμένος, ο οποίος τον στηρίζει με την βροντώδη σιγή του. “Θέλει αρετήν και τόλμην” η αγάπη στην Ελλάδα και όχι γλυκειά ανάπαυση στις καρέκλες της εξουσίας. Ο ανέξοδος βερμπαλισμός γίνεται πομφόλυξ μπροστά την εξουσία. “ Αρχή άνδρα δείκνυσι”, σημείωσε ο Αριστοτέλης. Ο Νίκος Φίλης ανήκει σε ένα κόμμα, η νεολαία του οποίου παρήλασε στο στο κέντρο των Σκοπίων, τα οποία δεν αμφισβητούν μόνον την ιστορία μας, δεν την παραχαράσσουν αλγεινώς, αλλά θέλουν και την Μακεδονία ολόκληρη, μέχρι τα Τέμπη ( μας χαρίζουν την Λάρισα ).
Ο Νίκος Φίλης είναι σκληρός. Δεν συγκινείται με τη σφαγή των 100.000 στη Χίο, όπως ο Ουγκώ και ο Ντελακρουά. Δεν αναρριγεί με τις σφαγές στην Πόλη, στη Σμύρμη, στη Λευκωσία της Κύπρου και στον Πόντο. Ο απαγχωνισμός του Πατριάρχη Γρηγορίου του Ε', του Αρχιεπισκόπου Κυπριανού και των τριών επισκόπων στη Λευκωσία την 9η Ιουλίου 1821, του Επισκόπου της Σμύρνης το 1922, τον αφήνουν προφανώς αδιάφορο και αδάκρυτο. Πλήγωσε ο Νίκος Φίλης την πατρίδα κι έγινε πρωτοσέλιδο στις Τουρκικές εφημερίδες, οι οποίες θριαμβολογούν και τον επαινούν.
Αλλά όσοι αγαπούν στ' αλήθεια την Ελλάδα, ξέρουν ότι οσονούπω θα λησμονηθεί ο Νίκος Φίλης, όπως λησμονήθηκαν όλοι όσοι περιφρόνησαν και εζημίωσαν τα δίκαιά της. Ποιος θυμάται τους τρεις δικαστές που κατεδίκασαν τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη και τον Πλαπούτα; Τον Πολυζωϊδη, όμως, και τον Τερτσέτη όλοι τους θυμούνται. Ποιος θυμάται τον Νενέκο στο Μοριά και τον Πήλιο Γούση στο Σούλι; Και όλα αυτά συμβαίνουν, όταν ο λαός μαστίζεται από ακραία προβλήματα, τα οποία κάποιοι εκμεταλλεύτηκαν και ανααρριχήθηκαν στην εξουσία. Έφτιαξαν υπουργικά φράκα με τα ρετάλια των φτωχών και τώρα τους δυναστεύουν αλύπητα.
Μας λένε ότι, δήθεν, εργάζονται για το καλό του λαού, αλλά εμείς καλά ξέρουμε ότι τον εαυτό τους και τα δικά τους συμφέρονται σκέπτονται. “ Πας άνθρωπος δι' εαυτόν εργάζεται επί προφάσει ότι εργάζεται διά τους άλλους”, σημείωσε ο Παπαδιαμάντης. Και λέει αμυνόμενος ο Φίλης ότι είναι προσωπική επιστημονική του άποψη, την οποία με απρρησία και θάρρος την εκφράζει. Εμείς του λέμε ότι υποχρεούται ως Υπουργός να λέει την επίσημη άποψη της Ελλάδας και σε λίγο που θα απαλλαγούμε από την παρουσία του στα κοινά να λέει ό,τι θέλει. Φυσικά και δεν αμφισβητούμε την επιστημονική γνώση του ανδρός, που δεν την γνωρίζουμε Γνωρίζουμε όμως ότι πολλοί επιστήμονες πήγαν με το κακό.
Είναι αυτοί που είχε στον νου του ο Πλάτων όταν έγραφε στον “Κρατύλο” το περίφημο “ επιστήμη χωριζομένη δικαιοσύνης και της άλλης αρετής, πανουργία, ου σοφία φαίνεται “. Εμείς οι Έλληνες, στις ημέρες ετούτες περνάμε δύσκολα και βλέπουμε να αμφισβητείται η ίδια η υπόσταση της πατρίδας μας. Θα σφυρηλατήσουμε πάση θυσία την εθνική μας ενότητα. Θα σταθούμε όρθιοι στις επάλξεις του Εθνικού μας Χρέους. “ Το φρέαρ εστί βαθύ και άντλημα ουκ έχομεν “, (κατά Ιωάννην, δ, 11.). Η ψυχή μας, καθαρή και αμόλευτη από άχρηστα και επικίνδυνα ιδεολογικά μορφώματα, θ' αρδεύεται από την αέναη λίμνη της πλημμυρίδας των εθνικών συναισθημάτων, τα οποία ταράσσονται μόνον από τη σταθερή, διαχρονική, αείχρονη και φωτεινή δόνηση των ηρώων του Γένους μας και των Ιερών νεκρών μας. Ας κλείσουμε το σημείωμα ετούτο με λίγους στίχους για τον Πόντο του 1921.
“ Να 'ταν η Αργώ που άφησε εκεί,/ στη χώρα των Αμαζόνων,/ τα ελληνόπουλα αυτά,/ με σκοπό ή τυχαία;/ Ή μήπως τριήρεις όμορφες Αθηναίων ή Ερετριέων/ σε ύστερα χρόνια;/ Και πλήθυναν κι απλώθηκαν/
απ' τη Σινώπη, την Αμάσεια και την Οινόη/ μέχρι την Κερασούντα, την Τραπεζούντα / και τη Σάντα (το Σούλι του Πόντου)./ Δίδαξαν στους πολλούς / πως η Ελλάδα δεν φθάνει μέχρι τον Πόντο,/ αλλά ξεκινάει απ' τον Πόντο./ Και τάραξαν τις ισορροπίες στα Ανακτοβούλια / και τον ύπνο των ανάξιων Κυβερνητών / και των ράθυμων καλογέρων στα στασίδια τους, / στην παλιά Ελλάδα./ Οι καλύτεροι απ' αυτούς απαγχονίστηκαν/ εκείνον τον μαύρο Σεπτέμβρη, / αφού έφτυσαν στα μούτρα τον Εμίν,/ τη φαρμακερή οχιά του Κεμάλ,/ που ονομάστηκε Δικαστής!/ Τα παιδιά αυτά του Κανάρη,/ τα εγγόνια του Ρήγα/ κ' οι απόγονοι του Κίμωνα, / με θάρρος και παρρησία / αποδέχτηκαν την κατηγορία / πως σκόπευαν να ιδρύσουν το Κράτος του Πόντου./ Όλοι, εκτός από έναν που του 'πε: / “ Όχι, εγώ ήθελα την ένωση του Πόντου με την Ελλάδα”! / Έτσι ξεχώρισαν οι βάρβαροι Ασιάτες/ αυτούς που άξιζαν πιότερο / απ' τις είκοσι μυριάδες που τους έσφαξαν έτσι, / χωρίς δίκη./ Κι από τότε η Τραπεζούντα τον Πόντο βλέπει / περίλυπη, / κι ο Πόντος την Ελλάδα που όλο αλλαργεύει,/ κ' η Ελλάδα την απεραντοσύνη των κρυφών της ονείρων...
Αυγερινός Ανδρέου
Συγγραφέας-Ποιητής
Μέλος του ΔΣ της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών