Μπορώ εγώ και σκέφτομαι; Εγώ είμαι ένα κομμάτι από το βουνό. Ένας βράχος στην ψηλότερη κορυφή του... Σαστισμένος κοιτάζω γύρω μου...
Βλέπω βράχια αμέτρητα, ήλιο, σταγόνες νερού και χρώματα...ατελείωτα χρώματα! Στο βάθος βλέπω μια χαράδρα και ακούω το θόρυβο από τα γάργαρα νερά που ποτέ δεν γνώρισα. Δεν τα βλέπω, αλλά θα ήθελα πολύ να τα δω. Δεν το πιστεύω αυτό που μου συμβαίνει! Δε γίνεται! Γιατί εάν γίνεται, πρέπει να φύγω, να εκμεταλλευτώ την ευκαιρία και να πάω σε άλλα μέρη να δροσίσω τη μοναξιά μου.
Ξαφνικά αρχίζω και θυμάμαι! Η μνήμη μου τρέχει στο παρελθόν...Κάποτε πρέπει να είχα πολλά παιδιά στην αγκαλιά μου, τα χαλίκια μου! Αλλά μου τα πήρε το χιόνι, όταν έλιωσε την Άνοιξη...Ίσως σε εκείνη την χαράδρα που φαίνεται στο βάθος, να βρίσκονται τα παιδιά μου...
Μία μεγάλη επιθυμία με κυριεύει να φύγω από εδώ.
Και τότε συμβαίνει κάτι αναπάντεχο! Κουνιέμαι, μπορώ και κουνιέμαι! Άρα ζω, άρα θα μπορέσω να πραγματοποιήσω το ταξίδι μου! Χωρίς να το καταλάβω, ξεκινώ για τη μακρινή χαράδρα. Είναι τόσο γρήγορο και τόσο απότομο το ταξίδι μου και όμως προλαβαίνω να αντικρύσω τα όνειρα που έκανα από παιδί. Άρα ζούσα και τότε, απλώς δεν είχα το θάρρος να ξεκινήσω το ταξίδι!
Πριν τελειώσει η αναδρομή στο παρελθόν, ξαφνικά βλέπω κάποιους να μπαίνουν μπροστά μου και παρ'όλη την ορμή μου, με σταματούν! Είναι μεγάλα βράχια, είναι τα παιδιά μου! Είναι τα χαλίκια μου, που μεγάλωσαν! Νιώθω τόση ευτυχία που τα γνώρισα! Θα ζήσουμε για πάντα μαζί!
Το ταξίδι για την Ιθάκη, που υπήρχε ακόμα και για μένα, έναν ταπεινό βράχο μόλις τελείωσε!
Δημήτριος Ρουμπάς
Συνταξιούχος Αστυνομικός
