Είναι ένας Γάλλος ακαδημαϊκός, αρχαιολόγος και ελληνιστής. Στην Ελλάδα πρωτοήρθε το 1937. Για αρκετά χρόνια εργάστηκε στους Δελφούς. Από το 1950 ως το 1969 εργάστηκε ως καθηγητής της Ελληνικής Αρχαιολογίας στο Πανεπιστήμιο του Στρασβούργου. Το 1969 ορίστηκε διευθυντής της Γαλλικής Αρχαιολογικής Σχολής Αθηνών και παρέμεινε στη θέση αυτή ως το 1981. Το 1972 εκλέχτηκε μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας.
Δημοσίευσε πολλά άρθρα, μελέτες και βιβλία και μετέφρασε στα γαλλικά έργα Ελλήνων λογοτεχνών (Ν. Καζαντζάκη, Ηλ. Βενέζη). Τιμήθηκε με πολλές διακρίσεις στην Ελλάδα και τη Γαλλία.
Ανούιγ Ζαν
Ο Ζαν Ανούιγ (Jean Anouilh) ήταν Γάλλος θεατρικός συγγραφέας. Γεννήθηκε στις 23 Ιουνίου 1910 στο Μπορντώ της Γαλλίας και πέθανε στις 3 Οκτωβρίου 1987 στη Λωζάνη της Ελβετίας.
Ο Ζαν Ανούιγ ξεκίνησε τη σταδιοδρομία του ως συγγραφέας στην κινηματογραφική βιομηχανία. Το 1932, γράφει το πρώτο του θεατρικό έργο, την Ερμίνα. Το 1937, γνωρίζει την πρώτη του μεγάλη επιτυχία με το έργο Επιβάτης χωρίς αποσκευές. Το γνωστότερο έργο του, η Αντιγόνη γράφτηκε το 1942 και παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο θέατρο το 1944: με 500 τότε παραστάσεις, αποτέλεσε θρίαμβο. Τα έργα του παρουσιάζουν πολλές ανομοιομορφίες μεταξύ τους. Κάποια ανήκουν στο κλασικό είδος της φάρσας, κάποια είναι προσαρμογές μύθων της ελληνικής μυθολογίας, ενώ κάποια εξερευνούν τη ζωή και τον έρωτα.
Μερικά από τα έργα του
Léocadia (Λεοκάντια) (1940)
Eurydice (Ευρυδίκη) (1941)
Antigone (Αντιγόνη) (1944)
Médée (Μήδεια) (1944)
Άνσεν Άλαν
Ο Άλαν Άνσεν γεννήθηκε το 1922 στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης. Σπούδασε στην Ακαδημία Woodmere και στο Πανεπιστήμιο του Harvard.
Αμερικανός ποιητής, ελληνιστής και λατινιστής του Χάρβαρντ, ευφυής και πολύγλωσσος-μιλούσε 17 γλώσσες. Εγκαθίσταται στην Αθήνα ως το 1961.
Αλλά αυτή δεν είναι η πρώτη φορά που έρχεται στην Ελλάδα. Κατά την δεκαετία του 50 υπήρξε τακτικός επισκέπτης της. Δίνει διαλέξεις και διδάσκει στα σεμινάρια του Αθηναϊκού Κέντρου, στο Μέτς, και στην Αίγινα, σε σπουδαστές αμερικανικού πανεπιστημίου.
Έτρεφε πολύ αμφιλεγόμενα αισθήματα απέναντι στην αρχαία Ελλάδα, ενώ αναγνώριζε τα πολιτιστικά της επιτεύγματα, όντας άνθρωπος με βαθιά θρησκευτική συνείδηση.
Διέκρινε στα έργα του Πλάτωνα άλλοτε το σπέρμα της τρέλας, άλλοτε την παραδοξότητα, ωστόσο τον προτιμούσε από τον Αριστοτέλη, στον οποίο αναγνώριζε μεν πνευματική υγεία, αλλά θεωρούσε απλοϊκή τη θεωρία του περί χρυσής τομής και αμοιβαίας φιλίας. Προτιμούσε τον Θουκυδίδη και τα κείμενα του Ιπποκράτη και από τους δυο.
Francois Marie Arouet-Voltaire (1694-1778)
Έξοχος άνδρας της Γαλλίας. Συνέδεσε το όνομά του με το ζήτημα για την ελληνική γλώσσα, δημοσίευσε στην Παρισινή εφημερίδα «Le Temps» περισπούδαστο άρθρο με τίτλο «Ο Βολτέρος και το ελληνικό ζήτημα του 1770». Μέσα στο άρθρο κυριαρχεί η ανησυχία για την πορεία της Ελλάδας. Μαζί με αυτά ο Βολτέρος ποθούσε μια Ελλάδα ανεξάρτητη και ελεύθερη, και όχι Ρωσική επαρχία. Το πραγματικό του επώνυμο ήταν Arouet (Αρουέ), αλλά έγινε γνωστός με το όνομα Βολτέρος επειδή δημοσίευσε το 1719 με αυτό το ψευδώνυμο τον «Οιδίποδα», την πρώτη από τις συνολικά 27 τραγωδίες του.
Αυτό ακριβώς το ψευδώνυμο έγινε σύμβολο του Διαφωτισμού, της λογικής και του ορθολογισμού, της ανεκτικότητας και της ελευθερίας της σκέψης και του λόγου. Η ζωή του Βολτέρου είχε απρόβλεπτες μεταπτώσεις. Λόγω μιας σάτιρας που δημοσίευσε, βρέθηκε το 1717 για 11 μήνες φυλακισμένος στη Βαστίλη. Το 1719 έγινε αυλικός λογοτέχνης, αλλά το 1726 αναγκάστηκε να δραπετεύσει στην Αγγλία. Μετά την επιστροφή του απειλήθηκε πάλι με φυλάκιση, οπότε κατέφυγε το 1734 στην επαρχία της Λωραίνης (Lothringen). Από το 1750 ήταν εγκαταστημένος στην Αυλή του αυτοκράτορα Φρειδερίκου της Πρωσίας στο Πότσνταμ. Μετά από διαφωνίες με τον βασιλιά, έζησε από το 1755 στη Γενεύη και επέστρεψε στο Παρίσι μόλις το έτος που πέθανε. Αν και ήταν επιδέξιος συγγραφέας θεατρικών έργων, ιστορικών μελετών και έγραψε επίσης αξιόλογα ποιήματα καθώς και πνευματώδεις κριτικές, η φήμη του στηρίζεται κυρίως στις φιλοσοφικές εργασίες που δημοσίευσε. Ταυτόχρονα ήταν δε και φιλόσοφος με την παραδοσιακή έννοια, γιατί διατύπωσε ένα αυτόνομο φιλοσοφικό σύστημα.
Οι στόχοι για τους οποίους αγωνιζόταν ο Βολτέρος, ήταν αυτοί των φιλελεύθερων αστών, οι οποίοι υπερασπίζονταν τα ανθρώπινα δικαιώματα, την ελευθερία και την ισότητα των ανθρώπων ενώπιον του νόμου, ενάντια στην αυθαιρεσία του φεουδαρχικού απολυταρχισμού. Δεν ήταν άθεος, όπως συχνά υποστηρίζεται, αφού ο ίδιος έγραφε ότι «τίποτα δεν δημιουργείται από το τίποτα» και ότι «υπάρχει ένας θεός και αυτός πρέπει να είναι δίκαιος». Ταυτόχρονα υποστήριζε όμως ότι «είναι αδύνατο ο πάνσοφος θεός να έχει κάνει νόμους για να τους παραβιάζει», καταφερόμενος έτσι κατά της θαυματολογίας του χριστιανισμού, κατά της δεισιδαιμονίας και της θρησκοληψίας, πράγμα που τον έφερνε σε αντιπαλότητα με το ιερατείο που αξιοποιεί για ιδιοτελείς σκοπούς μέχρι των ημερών μας αυτές ακριβώς τις παρεκκλίσεις.
Ο Βολτέρος διέβλεψε πολύ πριν από τον Μαρξ ότι η θρησκεία αξιοποιείται για τη δημιουργία «αντεστραμμένης συνείδησης» του κόσμου, με αποτέλεσμα να θεωρεί τον αγώνα και την κριτική κατά του ιερατείου και της θρησκευτικής πρακτικής σαν προϋπόθεση κάθε κοινωνικής κριτικής. Το όνομα του ο κ. Γκιστάβ το συνέδεσε με το ζήτημα για την ελληνική γλώσσα, δημοσίευσε στην παρισινή εφημερίδα «Le Temps» περισπούδαστο άρθρο με τον τίτλο «Ο Βολτέρος και το ελληνικό ζήτημα του 1770» Από αυτό το άρθρο παίρνουμε τις ακόλουθες περικοπές: Η πρώτη αφύπνιση της Ελλάδας που κοιμόταν επί τρεις αιώνες συγκίνησε βαθιά την Ευρώπη, και πολύ πιο βαθιά συγκίνησε τον γηραιό μαθητή του Σοφοκλή και του Ευριπίδη, του Λουκιανού και του αυτοκράτορα Ιουλιανού, του πατριάρχη του Φέρνεϊ, όπως αυτοαποκαλούνταν συνήθως ο ίδιος. Αίσθημα αυτό βρίσκεται σε κάθε γραμμή της αλληλογραφίας του προς τον Φρειδερίκο, ιδιαίτερα προς την Αικατερίνη.
« Στο όνομα του θεού καταστρέψτε τους Τούρκους μαζί με όλη τη φιλία που έχει μαζί τους ο αντιπρόσωπος του πάπα στην Πολωνία, Κυριαρχήστε συγχρόνως και στον Άγιο Πατέρα και στον Μουφτή.» Μετά από την παρουσία του Ρωσικού στόλου από τη Βαλτική στην Μεσόγειο, ο Βολτέρος έγραφε στην Αικατερίνη στις 30-10-1769: Δεν ξέρω το μυστικό σας, αλλά το ξεκίνημα του στόλου σας με γεμίζει θαυμασμό… είναι το πιο καλό έργο που επιχειρήθηκε από τα χρόνια του Αννίβα.»
Όταν ο ρωσικός στόλος έφτασε στις 17 Φεβρουαρίου του 1770 στο λιμάνι του Οιτύλου της Πελοποννήσου και αμέσως η επανάσταση πήρε μεγάλες διαστάσεις. Ο Βολτέρος με επιστολή του στις 16 Μαΐου προς την Αικατερίνη έγραφε «…δεν αμφιβάλλω ότι θα σου δώσω χαρά.. ιδού η Ελλάδα πρόκειται να γίνει ελεύθερη. Βέβαια απέχει πολύ από το να είναι ό,τι υπήρξε άλλοτε. Όμως αισθανόμαστε χαρά ακούγοντας τους τόπους που τα ονόματά τους ηχούσαν στ΄αυτιά μας κατά τη νεότητά σας».
Ο Βολτέρος δεν αρκείται σ΄αυτά. Η ανησυχία του είναι καταφάνερη στην επιστολή του προς το βασιλέα της Πρωσίας(20 Αυγούστου 1770):
Η Πρόνοια για να ταπεινώσει την υπερηφάνεια μου θέλει να αναλάβουν την Ελλάδα οι Τούρκοι, ή τουλάχιστον επιτρέπει να το λένε αυτό σε εφημερίδες. Το πράγμα μού προξενεί βαθύτατη λύπη. Όχι γιατί κατέχω κάποια σπιθαμή γης στην Αθήνα ή στην Κόρινθο, μόνο στην Ελβετία κατέχω λίγη γη. Δεν ξέρετε όμως πόση μεγάλη χαρά θα αισθανόμουν βλέποντας του απογόνους του Σοφοκλή του Δημοσθένη απαλλαγμένους από τον αμαθή πασά. Θα μεταφραζόταν στα ελληνικά η λαμπρή σας ανασκευή του Συστήματος της φύσης και θα τυπωνόταν λαμπρότατα όπου άλλοτε ήταν το Λύκειο».
Γιώργος Σταυράκης
Συγγραφέας-Ποιητής
Μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών
Από την ανέκδοτη εργασία του με τίτλο "Οικουμενικός Φιλελληνισμός"
