Έτσι τίθεται το προαιώνιο θέμα της ύπαρξης και της όδευσης προς τον θάνατο. Της επίγειας ζωής της συμπυκνωμένης εμμορφης ύλης απ' την οποία αποτελείται το ανθρώπινο σώμα.
Άβυσσος = εκ του βήσσα = χαράδρα. Βήσομαι [μέλλων = βαίνω] = θα πορευθώ [ προς εκεί που δεν υπάρχει πάτος].
Ζωή = Ζ είναι η κίνηση του Κοσμικού Σταυρού την στιγμή της εκκίνησης [ γέννησης] του Σύμπαντος. Ζωή εκ του ζέω = σδέω = ΖΔΕΥΣ = ΖΕΥΣ. Και βέβαια υπάρχει το -η = ι+ι = στάση. Όπως καταλαβαίνουμε όλο αυτό είναι βασισμένο στις βασικές αρχές του Ηράκλειτου. ''μεταβάλλον αναπαυεται''.
Σύμπαν [πά - ομαι = τρέφω και κατακτώ]. Πάης = όλος = πάς, πάτερ. Το έλλογο σύμπαν, τα στοιχεία απ' τα οποία αποτελείται, τρέφεται και συντηρείται.
''Ευτύς ως γεννηθούμε, αρχίζει κι η επιστροφή. Ταυτόχρονα το ξεκίνημα κι ο γυρισμός. Κάθε στιγμή πεθαίνουμε. Γι' αυτό πολλοί διαλάλησαν. Σκοπός της ζωής είναι ο θάνατος. '' Πεθαίνω = καταστρέφομαι = ολοκληρώνω τον κύκλο κάτω για να ανέλθω. [το ''Αιώνιον'' του Παρμενίδη]. .......................
.... Η Άβυσσος γίνεται η Μήτρα που κυοφορεί ζωή, εγκλωβίζοντας μέσα της όλα εκείνα τα στοιχεία του Κοσμικού ωού σε απόλυτες δόσεις δημιουργίας.
Μαίρη Παναγιώτου
Συγγραφέας
Απόσπασμα από το δοκίμιο με τίτλο ''Στ' αχνάρια της Ασκητικής''
Εκδόσεις ΟΣΤΡΙΑ-2015