ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ :
giweather joomla module
Πέμπτη, 28 Μαρτίου 2024 - 2:00:52μ.μ.
×

Προειδοποίηση

JUser: :_load: Αδυναμία φόρτωσης χρήστη με Α/Α (ID): 299
30
Ιουνίου

"Σύμβολο αισιοδοξίας" Διήγημα της Ζωής Τατάκη - Ιωσηφίδου

Κατηγορία Πεζογραφία

Πώς με ποιόν τρόπο να αλλάξεις την πραγματικότητα; Το μυαλό σπαθί που μπορεί να κόψει το χρόνο στα δύο. Στο χθες και στο σήμερα.

zwi tataki iwsΑόρατες δυνάμεις της νύχτας χωρίς να με ρωτήσουν, στήνουν τα σκηνικά και ξυπνώ το πρωί μ’ ένα έντονο αίσθημα κενού, που γρήγορα προσπαθώ να το γεμίσω. Το βλέμμα μου περιεργάζεται το χώρο. Είναι όνειρο; ή έντονη επιθυμία;  ή  μια έμφυτη ροπή ανασύνθεσης καθαρά εξωπραγματική;  Ωστόσο νιώθω προσιτή την όποια σχέση μου με τα γύρω αντικείμενα. Πόσα γνωστά μου έπιπλα, διακοσμητικά, μικρά ενθυμήματα με την πατίνα του χρόνου ντυμένα, δεν με ταξιδεύουν στο παρελθόν! Εκείνο το μικρό βιενέζικο καναπεδάκι, εκείνη η συλλογή από καράφες κρυστάλλινες που κατά περιόδους φίλευαν τα λικέρ, μέσα στον παλιό ασημένιο δίσκο σερβιρίσματος. Πορσελάνες, μπιμπελό που το κάθε ένα απ’ αυτά με καθιστά ανίκανη να αποχωριστώ την αίσθηση μιας παρουσίας απ’ το μακρινό παρελθόν.

 

Μια μνήμη, μια νοσταλγία, χαμένη μέσα στις σελίδες που γυρίζουν ολοένα  με σταθερό ρυθμό. Ένα γύρο ακόμη και η ματιά καρφώνεται πάνω σ’ εκείνο το ανατολίτικο μεταξωτό χαλάκι που πλαισιώνει το κρεβάτι μου. Είναι αυτό που πρώτα θα πατήσω για να νιώσω τη ζεστασιά του κάτω από τις γυμνές μου πατούσες, σαν ένα μητρικό χάδι, που μ’ ενθαρρύνει να κάμω τα πρώτα πρωινά βήματα πάνω στα γεωμετρικά του σχήματα. Χωρίς να το καταλάβω ξανά κλείνω τα μάτια και αφήνομαι σ’ ένα ονειροπόλημα. «Παραμονή Πρωτοχρονιάς, που για πρώτη φορά θα τη γιορτάσουμε, στο δικό μας σπιτικό, μαζί με τον σύντροφο μου.

 

Το τραπέζι στρωμένο, το δέντρο στολισμένο και η θερμάστρα γεμάτη κατακόκκινη φωτιά απλώνει τη γλυκιά θαλπωρή της. Οι προετοιμασίες στην κουζίνα έχουν τελειώσει με την βοήθεια της μητερούλας μου. Το μόνο που μένει είναι να ετοιμαστώ να φορέσω τα γιορτινά μου, και να καλωσορίσω τους  αγαπημένους μας. Ένα γλυκό καταφύγιο το σπίτι, για να υποδεχθούμε όλοι μαζί τον νέο χρόνο που σε λίγο θα κάμει την εμφάνισή του. Πλησιάζω στο παράθυρο. Το τετράγωνο τζάμι το έχουν θαμπώσει οι υδρατμοί από τη ζεστασιά του χώρου. Σκουπίζω τη λεία επιφάνειά του και κοιτάω έξω στο δρόμο. Το χιονόνερο πυκνό και παγωμένο πέφτει ατέλειωτο σχηματίζοντας ασημένιες κλωστές κάτω από το φως της λάμπας του δρόμου.

 

Στη στροφή του δρόμου παρατηρώ ένα παλικάρι. Πρέπει να είναι μεταφορέας, γιατί διακρίνω να κουβαλάει ένα μακρόστενο δέμα κάτω από τη μασχάλη του. Είναι ένα χοντρό ρολό που φαίνεται να τον ενοχλεί κάπως το βάρος του. Και ξαφνικά ακούω το κουδούνι. – Ένας πελώριος καθρέπτης απέναντι μου και σε λίγα δευτερόλεπτα αντικρίζω μέσα στη λαμπερή του επιφάνεια, το πρόσωπό μου, με ζωγραφισμένη πάνω του την χαρούμενη έκπληξη. – Ένα μικρό αλλά πολύτιμο, με λαμπερά χρώματα χαλί, απλώνεται στα πόδια μου». Από εκείνη τη μέρα και μετά, πότε θαυμάζοντας το, πότε πατώντας πάνω στο μεταξωτό του πέλος, νιώθω εκείνη την ανείπωτη ζεστασιά, μια θαλπωρή που καμιά δύναμη στον κόσμο δεν θα μπορούσε να μού την αφαιρέσει.

 

Ταξίδεψα μαζί μ’ εκείνο το «μαγικό χαλί» στην νέα μου πατρίδα και στήριξα πάνω του τη ζωή μου, με θάρρος ψυχής, παραδομένη στα όνειρα με μια ευπιστία μικρού παιδιού. Εκεί πάνω του μπουσούλισαν, έπαιξαν, κάθισαν, διαφώνησαν, χόρεψαν, αγαπήθηκαν τα δυο παιδιά μου. Πάνω στα ζεστά χρώματά του έχουν αποτυπωθεί οι μορφές τους η μία μέσα στην άλλη, αντικαθιστώντας τη χρηστική μορφή του αντικειμένου, με ένα σύμβολο εικόνων και μορφών που έως σήμερα μου ξυπνούν αισθήματα νοσταλγικής αθεράπευτης ορμής. Όμως αυτό το πρωινό, με κλειστά τα μάτια, μεταξύ ονείρου κα πραγματικότητας, παραμονή Πρωτοχρονιάς, έρχονται στο νου μου οι μορφές των γονιών μας. Τα χαμόγελά τους και η χαρά της στιγμής όταν μας δώριζαν το αγαπημένο μου φετίχ.

 

Προσπαθώ να συγκρατήσω κάτι από τη φυσιογνωμία τους, τις φωνές τους, σαν έναν ψίθυρο ανέμου ανάμεσα στα φύλλα, σαν ένα μουρμουρητό νερού που κυλάει πάνω στις φλέβες της καρδιάς μου. Για να ξυπνήσω ανάλαφρη με μια ευτυχία που ανταγωνίζεται την πλησμονή καθώς θα πατήσουν πάλι τα πέλματά μου πάνω σ’ εκείνο το χαλί των τρυφερών αναμνήσεων. Και που αν και έχει χάσει κάτι από τη λάμψη του, έχει ξεπεράσει τα πλαίσια μιας απλής συντροφιάς. Γιατί είναι το σύμβολο, είναι το κουράγιο μου για μια σιωπηλή ανακωχή με το παρελθόν, ώστε να προχωρώ περισσότερο αισιόδοξα στο μέλλον. Ελπίζοντας σε ότι καλύτερο μπορεί να φέρει η νέα χρόνια, για όλους εμάς, για τον κόσμο, για τον άνθρωπο για την Πατρίδα.

 

 

 

 

 

 

 

 

Ζωή Ιωσηφίδου-Τατάκη

Ποιήτρια - Συγγραφέας

Διαβάστηκε 728 φορές
Βαθμολογήστε αυτό το άρθρο
(2 ψήφοι)

Πολιτιστικο Σωματειο «οι κορυφαιοι»

Ποιοι Ειμαστε

Το mcnews.gr είναι ένα site, που φιλοδοξεί να δώσει στους αναγνώστες του αντικειμενική και ανεξάρτητη ενημέρωση, χωρίς υπερβολές, παραποιήσεις και σκοπιμότητες...

Διαβάστε περισσότερα