Δυο ίδια μάτια κοιτάζουν μια σκέψη.
Άγρυπνος νους.
Το ένα χέρι στο σαγόνι
και το άλλο μπερδεύει τα μαλλιά… Για ώρες…
Τα δυο μάτια συνεχίζουν να κοιτάνε τη σκέψη.
Τα στόματα μισανοίγουν…
Μιλάνε ταυτόχρονα λέγοντας τα δικά τους.
Η ψυχή ρουφάει τις λέξεις αχόρταγα.
Μία-μία λέξη, κόμματα, τελείες, αποσιωπητικά…
Τα στόματα δεν μπορούν να συγχρονιστούν…
Η μια λέξη πάνω στην άλλη, σχηματίζουν βουνά.
Οι ψίθυροι γίνονται μιλιά.
Η μιλιά γίνεται φωνή.
Και στις φωνές γεννιούνται κόμποι.
Η ένταση αυξάνει την ταχύτητα.
Οι λέξεις τρέχουν σα νερό…
Αφηνιάζουν… τρελαίνονται…
Μπλέκονται μεταξύ τους
για να μετουσιωθούν σε ένα εκνευριστικό βουητό…
Άλλοι οδηγοί… άλλοι κυβερνήτες…
Η ψυχή ταράζεται…
Η γαλήνη γλιστρά στη βοή και χάνεται.
Φεύγει το χέρι απ΄ το σαγόνι,
φεύγει το χέρι απ΄ τα μαλλιά…
Κοχύλια στ΄ αυτιά…
Τα μάτια κοιτάζουν δεξιά κι αριστερά.
Η ίδια σκέψη παντού.
Σε ποιο στόμα να φωλιάσει η Ψυχή;
Της καρδιάς; Της συνείδησης;
Θύτης και θύμα ο ίδιος εαυτός.
Φωτιά που σιγοκαίει,
νερό –σύννεφο που ρίχνει βροχή…
Και η βροχή να σβήνει τη φωτιά
την ίδια στιγμή που η φωτιά την εξατμίζει…
γεννήσεις… θάνατοι… γεννήσεις… θάνατοι…
γεννήσεις… θάνατοι….
…και τα στόματα να μη βρίσκουν άκρη…
Και οι λέξεις να μην μπορούν να ησυχάσουν…
Σημείο κοινό, κανένα.
Οι λέξεις συναγωνίζονται
ποιο στόμα θα καταστρέψει το άλλο πιο γρήγορα…
Χάθηκε η ισορροπία.
Το μόνο εναρμονισμένο, η καταστροφή.
«καταστροφή…» και τι είναι αυτό;
Τι είναι αυτό για μια ψυχή που δεν μπορεί να πεθάνει;
Και πώς αυτά τα δυο στόματα θα σωπάσουν;
Και αν δεν σωπάσουν;
Αυτή η Ψυχή πού θα πρωτοχαρίσει τα άνθη της;
Και αν σωπάσουν;
Αυτή η Ψυχή με ποιόν θα μιλά;
Καρδιά και συνείδηση…
Καρδιά και συνείδηση…
Πέρα δώθε, πέρα δώθε…
Καρδιά και συνείδηση… πέρα δώθε…
Το σώμα ταλαντεύεται μπρός πίσω
προσπαθώντας να αμυνθεί στον εαυτό του…
Ψυχή, βαριά να περπατήσει
σε τόσο τεντωμένο σκοινί…
Ως πότε; Ώσπου να σπάσει…
Μαρία Καβούρη
Εκπαιδευτικός – Συγγραφέας
Από το βιβλίο «Τρία Μ στο ποτάμι»
Εκδόσεις Λεξίτυπον-2015
