Έλλογον (εκ του εν+λόγος, εντός αυτού, δηλαδή εντός του νοός ο λόγος) είναι αυτό που έχει λόγον. Τι είναι αυτό που έχει λόγον; Αυτό είναι το Ον, το Έλλογον Ον.
Και ποιο είναι το Έλλογον Ον; Το Έλλογον Ον είναι ΕΝΑ και μόνο, το μοναδικό στη φύση Ον, ο Έλλογος άνθρωπος. Δεν υπάρχουν άλλα Έλλογα όντα. Όλα τα άλλα ένζωα ή ως όντα θεωρούμενα, δεν είναι όντα. Είναι άλογα, ήτοι δεν έχουν το Έλλογον του ανθρώπου, ήτοι στερούνται του λόγου. Τα άλογα δεν είναι όντα, όπως θεωρούνται από μερικούς. Είναι «οντικά», ήτοι αυτά είναι κάτι σαν όντα, χωρίς να είναι πραγματικά όντα, ήτοι αλλιώς είναι ατελή όντα και γι’ αυτό επί το ορθότερον ονομάζονται «οντικά» ή ατελείς «οντικές υπάρξεις». Έτσι, καταλήγουμε στο ασφαλές συμπέρασμα ότι «Έν το όντως Ον, το παν στο Άπαν, ο Έλλογος συμπαντικός Άνθρωπος».
Δηλαδή Ένα είναι το «πράγματι πραγματικό», το «αληθινά αληθινό» Ον, το οποίο είναι το παν μέσα στο Άπαν, ήτοι μέσα στο άπειρο Σύμπαν, ο Έλλογος Συμπαντικός άνθρωπος.
ΙΙ. Τι είναι ο Λόγος;
Κατά τον Ηράκλειτο: «Το κινούν ακίνητον, ο Λόγος». Ο λόγος απορρέει από το Έλλογον και το Έλλογον είναι του όντως όντος, δηλαδή του ανθρώπου, στου οποίου τον Εγκέφαλο εδρεύει ο Νους. Ο Νους είναι το Ηγεμονικό Κέντρο του ανθρωπίνου όντος, που συλλαμβάνει και γεννά ιδέες. Ο Λόγος γεννιέται από τον Νουν του ανθρώπου. Ο Λόγος είναι βίωμα και για να βιωθεί είναι ανάγκη ο άνθρωπος και ο Λόγος να γίνουν ΕΝΑ με τη συμπαντική και νομοτελειακή ροή των πραγμάτων, μέσα από την αρμονία των αντιθέτων.
Το περιεχόμενο του Λόγου είναι πυρ αείζωον (=ύλη και ενέργεια άφθαρτη). Ο άνθρωπος είναι άνθρωπος, διότι είναι Έλλογος. Κατά τούτο διαφέρει από τα άλλα οντικά, που είναι άλογα. Το υψίστης σοφίας Έλλογον συμπίπτει με το σοφόν. Το σοφόν είναι το σον Φάος, δηλαδή το έσω φως, το αυτοσυνειδέναι, που άμεσα συνδέεται με το έξω φάος, το συμπαντικό, δηλαδή το έξω φως, το συνειδέναι.
Ειδικότερα, Λόγος είναι η ικανότητα του ανθρώπου, με την πρόνοια της Φύσης, να εκφράζει, προφορικά και γραπτά, τις ιδέες του, τις σκέψεις του, τους στοχασμούς του, τις κρίσεις του, που γεννιούνται στο Ηγεμονικό Κέντρο του Εγκεφάλου του, το Νου, όπου παίρνονται όλες οι αποφάσεις, μέσω της αμφίδρομης πληροφόρησης από τα αισθητήρια όργανα. Ο Λόγος είναι σαν το νόμισμα που έχει δυο όψεις, τη σκέψη και την έκφραση (γλώσσα). Ο άνθρωπος ιστορικά πέρασε από τρία στάδια, ήτοι το άλογο, που δεν είχε λόγο, το Έλλογο, που έχει και το πνευματικό, που αποτελεί συνέχεια και εξέλιξη του Έλλογου "Είναι" του.
Ο πρώιμος Έλλογος άνθρωπος (Pro Homo Sapiens) εμφανίστηκε πριν από 800.000 χρόνια. Ο Λόγος (ομιλία, γραπτός λόγος) είναι το ειδολογικό γνώρισμα του ανθρώπου, που το ξεχωρίζει από όλα τα άλλα μη ανθρώπινα «όντα». Ο Λόγος είναι απόρροια της λογικής του ανθρώπου, χωρίς τον οποίο (άνθρωπο) δεν θα υπήρχε Λόγος, ο οποίος είναι η πηγή της γνώσης, διότι, χωρίς το Λόγο, δεν θα υπήρχαν, ούτε γνώση, ούτε ιδέες, ούτε αλήθεια.
ΙΙΙ. Ο Έλλην Λόγος;
Ο Έλλην Λόγος δεν είναι μέσο συμβατικής επικοινωνίας, αλλά λογική, αναλογία, αντίλογος. Τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα του Έλληνος Λόγου είναι: α) Ο Έλλην Λόγος, είναι φωτεινός που παίρνει Φως από τον ΄Ήλιο και είναι συμπαντικός (όχι εθνικός).
β) Ο Έλλην Λόγος μας οδηγεί στη Γνώση, μέσω της οποίας ανακαλύπτεται η Αλήθεια. Και εδώ επισημαίνεται ένα αξιόλογο γεγονός. Σε κάποια φάση της ιστορίας του ανθρώπου η διανόηση είχε φτάσει στο κατακόρυφο, ήτοι στην ύψιστη ακμή της και συγκεκριμένα από τον 8ο π.Χ, με τον Όμηρο και τον Ησίοδο, έως και τον 4ο π. Χ. αιώνα με τους άλλους μεγάλους φιλοσόφους, που εμφανίστηκαν σε όλη αυτή την περίοδο.
Το ερώτημα που μπαίνει είναι: Γιατί αυτή η τόσο μεγάλη ακμή σε αυτή την περίοδο και σ’ αυτήν την περιοχή; Σαν μια πρώτη και εύλογη απάντηση είναι ότι ο Έλλην Λόγος είχε αναπτυχθεί, τόσο πολύ σ’ έναν τόπο ηλιοφώτιστο και ηλιόλουστο, όπως ήταν η τοτινή Ελλάδα και που ( ο Έλλην Λόγος) βρέθηκε σε πλήρη αρμονία με την αρμονία του Σύμπαντος, απ’ όπου αντλούσε την ενέργεια της πνευματικής δημιουργίας. Διότι ο Ήλιος, με την ακτινοβολία του, εκπέμπει ενέργεια που κινητοποιεί όλες τις λειτουργίες του Νου του ανθρώπου, ως έλλογης ύπαρξης. Ο Λόγος ελίσσει τους έλικες του Νου= Θέτει σε κίνηση τις ικανότητες του νου και καθιστούν το άτομο εύστροφο και σκεπτόμενο.
Από το Έλλογον, λοιπόν, ο Λόγος και εκ του Λόγου η γλώσσα και από τον Έλληνα Λόγο η Ελληνική Γλώσσα.
Η Ελληνική Γλώσσα
1. Η ανώτερη μορφή Γλώσσας
Υπάρχουν σήμερα περίπου 3.000 διαφορετικές γλώσσες, η πλειοψηφία των οποίων δεν έχει σύστημα γραφής. Είναι απολύτως βέβαιο πως κάθε γλώσσα έχει την δική της αξία και πρέπει όλοι να ενδιαφερόμαστε, ώστε όλες οι γλώσσες να επιβιώνουν. Όμως, πολλές γλώσσες έχουν εκλείψει και δεν θα πάψουν να εκλείπουν και στο μέλλον, διότι και η γλώσσα, σαν ένας «ζωντανός» οργανισμός, που εξελίσσεται, είτε επιβιώνει, είτε χάνεται. Όταν χάνεται μια γλώσσα, χάνεται και ένα σημαντικό κομμάτι του πολιτισμού μας. Πρέπει ιδιαίτερα να τονιστεί ότι απ’ όλες τις γλώσσες, αντικειμενικά, είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι η Ελληνική Γλώσσα (ιδιαίτερα η Αρχαία Ελληνική) είναι η ανώτερη μορφή γλώσσας που έχει επινοήσει ποτέ το ανθρώπινο πνεύμα και αυτό είναι διαπιστωμένο από πολλούς, εκτός από Έλληνες και μη Έλληνες γλωσσολόγους και ανθρώπους της υψηλής διανόησης.
Το πανεπιστήμιο Irvine της Καλιφόρνιας έχει αναλάβει την αποθησαύριση τον πλούτου της Ελληνικής Γλώσσας με επικεφαλής του προγράμματος «Ίβυκος» την ελληνίστρια γλωσσολόγο Μάκ Ντόναλι και τους καθηγητές της ηλεκτρονικής Μπρούνερ και Πόκαρι και μέχρι πρόσφατα έχουν αποθησαυρισθεί περί τα 6.000.000 λεκτικοί τύποι και υπολογίζεται ότι οι Ελληνικοί λεκτικοί τύποι θα φτάσουν στα 90.000.000 έναντι των 9.000.000 της Λατινικής και της Αγγλικής που έχει μόνο 490.000 λέξεις και 300.000 τεχνικούς όρους. Επιπλέον, σύμφωνα με τον Α. Κωσταντινίδη συγγραφέα των βιβλίων «Οι Ελληνικές λέξεις στην Αγγλική γλώσσα» και «Η οικουμενική διάσταση της Ελληνικής γλώσσης», πολλά λεξικά σταματούν την ετυμολογία της λέξης στη Λατινική ρίζα, αγνοώντας το γεγονός ότι η πλειονότητα από τις Λατινικές λέξεις έχουν Ελληνική ρίζα.
Η Ελληνική γλώσσα είναι ειδική στο να δημιουργεί σύνθετες λέξεις με χρήσεις, σε απίστευτες δυνατότητες, που πολλαπλασιάζουν το λεξιλόγιο. Το διεθνές λεξικό Websterʼs (Websterʼs New International Dictionary) αναφέρει «Η Λατινική και η Ελληνική, ιδίως η Ελληνική, αποτελούν ανεξάντλητη πηγή υλικών για την δημιουργία επιστημονικών όρων».
Στην Ιλιάδα του Ομήρου η Θέτις θρηνεί για ότι θα πάθει ο γιος της, σκοτώνοντας τον Έκτορα, διό και αυτήν ονομάζει «δυσαριστοτοκείαν».
Η λέξη αυτή που είναι σύνθετη από δυς + άριστος + τίκτω (=γεννώ) και σημαίνει «που για κακό γέννησα τον άριστο, όπως αναλύει το «Ετυμολογικόν το Μέγα». Ποια άλλη γλώσσα στον κόσμο θα μπορούσε να αποδώσει σε μία μόνο λέξη τόσα πολλά και υψηλά νοήματα; Καμία άλλη, διότι μόνο οι Αρχαίοι Έλληνες εφάρμοζαν «το Λακωνίζειν εστί φιλοσοφείν». Εξάλλου, στην Αγγλική γλώσσα το ρήμα και το ουσιαστικό συχνά χρησιμοποιούν ακριβώς την ίδια λέξη π.χ. «drink», που σημαίνει και «ποτό» και «πίνω». Επιπλέον, τα ονόματα δεν έχουν κλίσεις, για παράδειγμα στα Ελληνικά λέμε: «Ο Θεός, του Θεού, τω Θεώ, τον Θεό, ω Θεέ», ενώ στα Αγγλικά έχουμε μια μόνο λέξη για όλες αυτές τις έννοιες, το «God».
Είναι προφανές λοιπόν, ότι τουλάχιστον, όσον αφορά την ακριβολογία, γλώσσες, όπως τα Ελληνικά, υπερτερούν σαφώς σε σχέση με γλώσσες, σαν τα Αγγλικά. Είναι λογικό, λοιπόν, αν το σκεφτεί κανείς, ότι μπορεί πολύ πιο εύκολα να καθιερωθεί μια γλώσσα, ως διεθνής, όταν είναι πιο εύκολη στην εκμάθησή της, από την Ελληνική, που είναι δύσκολη. Όμως, μια τέτοια γλώσσα (εύκολη), εκ των πραγμάτων, έχει το μειονέκτημα να μην είναι ποιοτική. Από τα παραπάνω συμπεραίνεται ότι η Αγγλική γλώσσα δεν μπορεί να είναι, ούτε ποιοτική, ούτε λακωνική, όπως είναι η Ελληνική.
2. Η σοφία της Ελληνικής Γλώσσας
Η Ελληνική Γλώσσα έχει ξεχωριστές ιδιότητες από τις άλλες γλώσσες. Διαπιστώθηκε ότι οι Η/Υ, προχωρημένης τεχνολογίας, αναγνωρίζουν, ως «νοηματική» Γλώσσα μόνο την Ελληνική, ενώ όλες οι άλλες χαρακτηρίζονται σαν «εννοιολογικές». Νοηματική Γλώσσα είναι εκείνη που το «σημαίνον» (λέξη) και το «σημαινόμενον» (έννοια), έχουν μεταξύ τους πρωτογενή σχέση, π.χ. γεωμετρία (=γη- μετρώ). Ενώ «σημειολογική» γλώσσα είναι εκείνη που αυθαίρετα ορίζεται ότι το Α πράγμα (σημαινόμενο) εννοείται με το Α (σημαίνον). Για παράδειγμα, σε μια συνηθισμένη γλώσσα, όπως τα Αγγλικά, μπορούμε να συμφωνήσουμε όλοι να λέμε το σύννεφο car και το αυτοκίνητο cloud και από τη στιγμή που το συμφωνήσαμε και στο εξής θα λέγεται έτσι. Στα Ελληνικά κάτι τέτοιο είναι αδύνατον. Για αυτόν τον λόγο πολλοί διαχωρίζουν τα Ελληνικά σαν «εννοιολογική» γλώσσα από τις υπόλοιπες «σημειολογικές» γλώσσες. Οι Η/Υ αντιλαμβάνονται την Ελληνική, ως «μη οριακή» (=που δεν έχει όρια), γι’ αυτό και είναι αναγκαία στις σύγχρονες επιστήμες, όπως πληροφορική, ηλεκτρονική, κυβερνητική και άλλες.
Ο μεγάλος φιλόσοφος και μαθηματικός Βένερ Χάιζενμπεργκ είχε παρατηρήσει αυτή την σημαντική ιδιότητα για την οποία είχε πεί: «Η θητεία μου στην αρχαία Ελληνική γλώσσα υπήρξε η σπουδαιότερη πνευματική μου άσκηση. Στην γλώσσα αυτή υπάρχει η πληρέστερη αντιστοιχία ανάμεσα στην λέξη και στο εννοιολογικό της περιεχόμενο».
Η Ελληνική Γλώσσα ενισχύει τη λογική και τονώνει τις ηγετικές ικανότητες και γι’ αυτό έχει μεγάλη αξία, όχι μόνο στις επιστήμες που αναφέρθηκαν πιο πάνω, αλλά και στον τομέα οργάνωσης και διοίκησης. Για το λόγο αυτό, Άγγλοι επιχειρηματίες, ύστερα από υπόδειξη ειδικών, προτρέπουν στα ανώτερα στελέχη τους να μαθαίνουν «Αρχαία Ελληνικά», διότι αυτά έχουν ιδιαίτερη αξία και σημασία στους τομείς οργάνωσης και διοίκησης των επιχειρήσεων. Η Ελληνική γλώσσα επιβλήθηκε αβίαστα (στους Λατίνους) και χάρη στην μουσικότητά της.
Ο Ρωμαίος ποιητής Οράτιος γράφει: «Η Ελληνική φυλή γεννήθηκε ευνοημένη με μία γλώσσα εύηχη, γεμάτη μουσικότητα». Εξάλλου, οι ίδιοι οι Ρωμαίοι έλεγαν: Η Ελληνική γλώσσα θα παραμένει «η ευπρεπεστάτη των γλωσσών και η γλυκυτέρα είς μουσικότητα». Επίσης, ο καθηγητής, Στέφεν Ντόιτς, διαπιστώνει έκθαμβος ότι μέσα από τους στίχους του Ομήρου αναδύεται μουσική «Είναι τόσο έντεχνα συντεθειμένοι, ώστε απολαμβάνοντας την ανάγνωση απολαμβάνεις και τη μουσική».
3. Η Ελληνική Γλώσσα είναι αυτόφωτη
Όλοι γνωρίζουμε ότι οι Ευρωπαϊκές γλώσσες έχουν τις ρίζες τους στα Λατινικά. Αυτό που ίσως μερικοί να αγνοούν είναι ότι τα ίδια τα Λατινικά έχουν βασιστεί πάνω στα Ελληνικά. Προτού ο Κικέρων, ο δημιουργός ουσιαστικά της Λατινικής γλώσσας, έρθει στην Ελλάδα για να σπουδάσει, οι Ρωμαίοι είχαν μερικές εκατοντάδες μόνο λέξεις με αγροτικό, οικογενειακό και στρατιωτικό περιεχόμενο. Όταν επέστρεψε στην Ρώμη, πήρε μαζί του κάποιες χιλιάδες Ελληνικές λέξεις δηλωτικές πολιτισμού και ένα «κλειδί» με το οποίο πολλαπλασίασε την αξία και την σημασία τους. Το «κλειδί» αυτό ήταν οι προθέσεις.
Το ιστορικό αυτό γεγονός το έχει τονίσει και ο διάσημος Γάλλος γλωσσολόγος Meillet «Τα Λατινικά, ως λόγια γλώσσα, είναι ανάτυπο των Ελληνικών. Ο Κικέρων μεταφέρει στην Λατινική, την Ελληνική ρητορική και φιλοσοφία». Μόνο και μόνο όσον αφορά τους επιστημονικούς όρους, όπου η συντριπτική πλειοψηφία των λέξεων είναι Ελληνικές, οι ξένες γλώσσες στην κυριολεξία θα κατέρρεαν χωρίς την Ελληνική. Η Ελληνική είναι η μοναδική γλώσσα η οποία δεν είναι ετερόφωτη, αλλά είναι πραγματικά αυτόφωτη, διότι δεν εξαρτάται από καμία άλλη. Και αυτό το έχουν διαπιστώσει πολλοί ξένοι επιστήμονες. Ακόμα υπάρχουν σοβαρές απόψεις από έγκριτους ξένους επιστήμονες, που υποστηρίζουν ότι μέχρι και τα Σανσκριτικά (αρχαία Ινδικά) προέρχονται από τα Ελληνικά.
Εξάλλου, και κατά τη διάρκεια της εκστρατείας του Μεγάλου Αλεξάνδρου στην Ινδία, ακόμα διασώζονται, από τους ιστορικούς της εποχής, στοιχεία που επαληθεύουν την πανάρχαια παρουσία των Ελλήνων στις Ινδίες. Επειδή μπορεί κάποιος να σκεφτεί σε αυτό το σημείο ότι το Ελληνικό αλφάβητο είναι Φοινικικής προέλευσης, ιδιαίτερα επισημαίνεται ότι τέτοιες αντιεπιστημονικές θεωρίες είναι προ πολλού ξεπερασμένες, καθόσον η αξιοπιστία τους έχει κλονιστεί σοβαρά από διάφορα αρχαιολογικά ευρήματα.
Πάντως, είναι απορίας άξιο, γιατί δεν αναφέρεται η ύπαρξη των ευρημάτων αυτών πουθενά στα Ελληνικά σχολεία, όπου προβάλλεται, ως δεδομένη και αδιαμφισβήτητη η θεωρία της Φοινικικής προέλευσης. Επίσης, υπάρχει η λίθινη σφραγίδα των Γιαννιτσών που ανακαλύφθηκε από τον αρχαιολόγο Π. Χρυσοστόμου, η οποία χρονολογείται την 5η π.Χ. χιλιετία. Ακόμα υπάρχει η επιγραφή του Δισπηλιού που ανασύρθηκε από τον καθηγητή Γ. Χουρμουζιάδη, που η Ελληνική χαρακτηρίστηκε, ως η πρώτη γραφή του κόσμου, αφού χρονολογήθηκε από τον «Δημόκριτο», βάσει της μεθόδου του «άνθρακα 14», με απόλυτη ακρίβεια στο 5.250 π.Χ. Το 1989, στο υπ αρίθμ. 16 τεύχος του αρχαιολογικού περιοδικού «NESTOR», το οποίο εκδίδει το πανεπιστήμιο της Ινδιάνας, ο καθηγητής Πώλ Φώρ ανακοίνωσε ότι στην Ιθάκη του 2.700 π.Χ. μιλούσαν και έγραφαν Ελληνικά.
Ιστορικά η Ελληνική είναι η μόνη Γλώσσα στον κόσμο που ομιλείται και γράφεται συνεχώς επί 4.000 τουλάχιστον συναπτά έτη. Μπορεί κάποιος να διαφωνήσει και να πει ότι τα Αρχαία και τα Νέα Ελληνικά είναι διαφορετικές γλώσσες, αλλά κάτι τέτοιο φυσικά είναι τελείως αναληθές.
Ο νομπελίστας ποιητής Οδυσσέας Ελύτης, είπε: «Εγώ δεν ξέρω να υπάρχει παρά μία γλώσσα, η ενιαία Ελληνική γλώσσα. Το να λέει ο Έλληνας ποιητής, ακόμα και σήμερα, ο ουρανός, η θάλασσα, ο ήλιος, η σελήνη, ο άνεμος, όπως το έλεγαν η Σαπφώ και ο Αρχίλοχος, δεν είναι μικρό πράγμα. Είναι πολύ σπουδαίο. Επικοινωνούμε κάθε στιγμή μιλώντας με τις ρίζες που βρίσκονται εκεί, στα Αρχαία».
Επίσης, ο μεγάλος Δάσκαλος του γένους Αδαμάντιος Κοραής είχε πει: «Όποιος χωρίς την γνώση της Αρχαίας επιχειρεί να μελετήσει και να ερμηνεύει την Νέαν, ή απατάται ή απατά.». Ενώ ο Γιώργος Σεφέρης γράφει: «Από την εποχή που μίλησε ο Όμηρος ως τα σήμερα, μιλούμε, ανασαίνουμε και τραγουδούμε την ίδια γλώσσα.».
Μολονότι πέρασαν χιλιάδες χρόνια, όλες σχεδόν οι Ομηρικές λέξεις έχουν διασωθεί μέχρι σήμερα. Μπορεί να μην διατηρήθηκαν ατόφιες, άλλα έχουν μείνει στη γλώσσα μας, μέσα από τα παράγωγά τους. Για παράδειγμα, λέμε νερό, αντί για ύδωρ, αλλά λέμε υδροφόρα, υδραγωγείο, αφυδάτωση. Τα παραδείγματα, που θα μπορούσαμε να αναφέρουμε, είναι αμέτρητα. Η Γραμμική Β΄ είναι και αυτή καθαρά Ελληνική, γνήσιος πρόγονος της Αρχαίας Ελληνικής. Ο Άγγλος αρχιτέκτονας Μάικλ Βέντρις αποκρυπτογράφησε βάση κάποιων ευρημάτων την γραφή αυτή και απέδειξε την Ελληνικότητά της. Σήμερα είναι γνωστές τρείς κατηγορίες γραφής, στις οποίες μπορούν να υπαχθούν όλες οι γνωστές γλώσσες του κόσμου. Η ιερογλυφική, η συλλαβική και η αλφαβητική. Αξίζει να αναφέρουμε ότι μόνο η Ελληνική Γλώσσα έχει περάσει και από τα τρία αυτά στάδια στην μακραίωνη πορεία της. Αυτό το γεγονός από μόνο του λέει πολλά. Και αυτό διότι αναγκάστηκε να εξελιχθεί από μόνη της, χωρίς βοήθεια από κάποια άλλη γλώσσα, αφού δεν υπήρχε ισάξια ή ανώτερη γλώσσα από την οποία να μπορεί να δανειστεί στοιχεία.
Πολλοί μίλησαν ή έγραψαν επαινετικά λόγια για την Ελληνική Γλώσσα, αλλά θα αναφέρω ελάχιστους από αυτούς, όπως για παράδειγμα, οι 1) Κικέρων: « Ει θεοί διαλέγονται την Ελληνικήν χρώνται». 2) Μάρτιν Χάϊντεγκερ, Γερμανός φιλόσοφος: «Τα Ελληνικά δεν είναι μία γλώσσα είναι η Γλώσσα». 3) Ο εκστατικός Σέλευ έγραφε το 1821: «Οι νόμοι μας, η λογοτεχνία, οι τέχνες, τα πάντα έχουν τις ρίζες τους στην Ελλάδα. Όμως για την Ελλάδα, όλοι εμείς οι Ευρωπαίοι είμαστε ακόμα αγροίκοι». Πόσο επίκαιρος είναι σήμερα ο Μεγάλος Σέλευ; 4) Ο καθηγητής Μπρούνερ του προγράμματος «Ίβυκος» σε ομιλία του είπε: «Σε όποιον απορεί, γιατί τόσα εκατομμύρια δολάρια, για την αποθησαύριση των λέξεων της Ελληνικής, απαντούμε: Μα, πρόκειται για τη Γλώσσα των προγόνων μας. Και η επαφή μας με αυτούς θα βελτιώσει τον πολιτισμό μας».
Σήμερα, τολμούμε να γράφουμε και να λέμε την αλήθεια για τη Γλώσσα μας και ας κινδυνεύουμε από κάποιους να χαρακτηριστούμε, ως εθνικιστές, στους οποίους απαντούμε: «Πατρίδα μου η Γλώσσα, έννοια μου ο Ελληνισμός, το μέλλον μας εντός τους».(Περιοδικό «ΝΕΜΕCΙΣ»)
Μιχάλης Ιωάννης Καρακώστας
Λογοτέχνης - Μέλος της ΕΕΛ
Απόσπασμα από την μελέτη του Γιώργου Σταυράκη με τίτλο "Η ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΟΓΟΥ"
