Το μαγιό της τόπλες και οι ρόγες από τα στήθη της τραγανές, που σου ’ρχότανε να σκύψεις και να τις δαγκώσεις σαν καραμέλες. Νιόπαντρη και μόλις είχε κλείσει τα τριάντα της, μα ο πελαργός δεν έλεγε να ρθει και να κάνει το επίγειο θαύμα του. Ο Βασίλης, που μόλις έκλεινε τα δεκαεφτά του, σταμάτησε σε απόσταση τριών μέτρων κοντά της και απολάμβανε το καλλίγραμμο ημίγυμνο λαχταριστό κορμί της.
Τον πρόσεξε και του πέταξε την πρώτη σπόντα. «Τι κοιτάζεις και ποιος σου ’δωσε το δικαίωμα να με σφάζεις με τα μάτια σου, νεαρέ μου;»
Ο Βασίλης τα ’χασε και άρχισε να σιγοτρέμει. Τον έπιασε κάτι σαν γλωσσοδέτης και δεν μπορούσε να αρθρώσει λέξη.
Αυτή, όμως, τον τύλιξε σαν αράχνη στα δυο της μάτια και συνέχισε. «Γεωργία με λένε, σου αρέσουν τα στήθη μου;»
Ασυναίσθητα και χωρίς να σκεφτεί άνοιξε τα χείλη του μηχανικά και πρόφερε.
«Ναι, μου αρέσουν».
«Σου προσφέρω προσάναμμα την καρδιά μου, για ν’ ανάψεις τις φωτιές σου και να κάψεις τα αγκάθια, που με αγκυλώνουν, βλαστάρι μου. Έλα και ξάπλωσε δίπλα μου».
Του πρόσφερε γη και ύδωρ. Σειρά του να σηκώσει το σπαθί και το δόρυ του και να υπερασπίσει την τιμή και την αξιοπρέπεια του κατά της δειλίας, της αμαρτίας, της ηδυπάθειας και της απάθειας που τόσον καιρό τον βασάνιζαν και χωρίς έλεος το κορμί του όργωναν και ύστερα το σβάρνιζαν.
Και έδειξε αποφασισμένος, σαν νέος Μέγας Αλέξανδρος, να προελάσει και να δράσει με άρματα μάχης, με στούκας, σάλπιγγες και θούρια και αν χρειαστεί να πολεμήσει νύχτα και με εφ’ όπλου λόγχη.
Ξάπλωσε δίπλα της και αυτή για να τον εμψυχώσει και να τον κάνει να χαλαρώσει από την πρώτη ταραχή και έκπληξη του συνέχισε να ψιθυρίζει στ’ αυτί του:
«Στο λιμάνι οι πλώρες των γλάρων γράφουν με κόκκινα γράμματα πάνω στο κύμα το κάλλος του έρωτα. Καλώς ήρθες γλυκό μου αγόρι και όσο θέλεις προχώρει. Σε λίγες ώρες στους όρμους γυμνή η αγάπη θα φτερουγίζει και ο έρωτας από χαρά θα δακρύζει, χωρίς καθόλου να ντρέπεται. Σ’ αυτό το σύμπλεγμα των νησιών Φ.Χ.Ψ. και Ωμέγα χίλιους κόσμους στην καρδιά μου θα κλείσω και το αίμα θα μου θυμίσει τι άλλο; Το φως που φωτίζει την καρδιά, την ψυχή, τα σπλάχνα και τις τύψεις σου, που παλεύουν στα βράχια με τους βόρειους των ιδεών ανέμους, στο ζενίθ ανέβασετες και γίνε τούτο το καλοκαίρι ένας ώριμος άνδρας. Αθροίζω τις ώρες μου στο κολύμπι, στο κλαμπ, στον περίπατο και χαϊδεύω του λεβάντε τα μάγουλα, που μου κρατάει σημειώσεις, για να ξεχνάω. Έφερα νωρίς τη ζωή μου δεμένη, για να σε συναντήσει στο 5 στο 6 στο 7 στο 8 και στο 12 γλυκό μου αγόρι. Με τη σιωπή σου σ’ αγγίζω και ανάβω τις δάδες σε παραλίες οργίων. Όλες οι επιφάνειες μου, όπως βλέπεις, λείες που γλιστράς και σε πάνε σε επαύλεις που ανοίγουν με σταγόνες δροσιάς και κλείνουν με γέλιο. Με τρελαίνουν οι άθικτες θωπείες, βουβές τυραννίες κατά το ένα δωδέκατο και από τη μέση και πάνω. Συνήθως ο μύθος μεθάει και η μάγισσα ανανεώνει της τιμής το συμβόλαιο ως την τελευταία σταγόνα αναπνοής του καλοκαιριού, ως την πρώτη και την τρίτη καρδιά του άπειρου, που χτυπάει και όπου μας πάει. Και τώρα σήκωσε την άγκυρα, αγόρι μου, το πλοίο σαλπάρει, οι αυγές χαράζουν οράματα και συ όσο θέλεις ψάχνε την τρυφερότητα με σιωπή και απλότητα και σπάζε αλυσίδες με καρύδια και μέλι. Το πλατάνι χορεύει, η καρδιά μου κοντά σου μερεύει, η ψυχή μου το μέλλον για σένα χαϊδεύει. Πιο πέρα έχω το αυτοκίνητο μου, σήκω και πάμε. Προχωράω μπροστά και ακολούθησέ με».
«Μπα, δεν κατάλαβα. Θα αποχτήσεις γιο και ζητάς και τα ρέστα σου;»
«Με ποιους και με πόσους πήγες για να το πιάσεις;»
«Με ένα δεκαεφτάρικο. Κορμί άγαλμα, ψηλό, θροφαλό, ξανθό, γαλανά μάτια, σωστό φιγουρίνι. Και ο γιος σου μια μέρα μεγάλος θα γίνει».
«Πόσες φορές πήγες μαζί του;»
«Δεν κράτησα λογαριασμό. Πάντως το στράγγιξα. Αυτό είναι το πρόβλημα σου; Αν πήγα μια ή δέκα ή πενήντα; Όσες φορές χρειαζότανε για να πιάσω».
«Με απάτησες, με κεράτωσες, με ντρόπιασες».
«Δεν το πιασα. Με πίεζες να υποβληθώ σε εξωσωματική γονιμοποίηση με σπέρμα που δεν ήξερα, αν θα είναι ουραγκοτάγκου ή κανενός τροφίμου του ψυχιατρείου και σου κακοπάει τώρα που βρήκα το σίγουρο και το άριστο; Αφού το δικό σου σπέρμα έχει πρόβλημα, η πιο ιδανική λύση ήταν αυτή. Δε λες πως βρέθηκε ουρανοκατέβατος ο Ερμής του Πραξιτέλη και μας έβγαλε από το αδιέξοδο!»
«Και ποιος είναι αυτός;»
«Δεν του ζήτησα ταυτότητα, αλλά ούτε και γω του έδωσα τη δική μου. Το παιδί θα δηλωθεί στο όνομα σου και θα είσαι ο αδιαμφισβήτητος πατέρας του».
«Και όμως έπρεπε να του πάρεις τα στοιχεία για να…».
«Τι θα πει για να…».
«Γιατί θα τον χρειαστούμε και για το δεύτερο…».
"Αααα.."
Πότης Κατράκης
Πεζογράφος-Ποιητής-Στιχουργός
Μέλος της «World Academy of Arts and Culture»
Επίτιμος Διδάκτωρ Λογοτεχνίας
Επίτιμος Αντιπρόεδρος του Δικ. Συλλ. Πειραιά
Από το βιβλίο "Διηγήματα και Νουβέλες" - Δεύτερος Τόμος
Εκδόσεις Λεξίτυπον
