Στάθηκε μπροστά στη βιτρίνα με τους μεγάλους καθρέφτες. Στάθηκε ναι! Εκεί, χωρίς ενδοιασμούς, για να θαυμάσει τα κιτρινωπά φύλλα που σκορπούσε ο άνεμος ξοπίσω του, σε συνδυασμό με το κοκκινωπό ηλιοβασίλεμα του φθινοπώρου που αυτή τη στιγμή ήταν μαγεία.

Οι υπέροχες στιγμές της φυσικής απεικόνισης μέσα στους καθρέφτες ήταν κάτι το φοβερά εξαιρετικό! Ένα έργο τέχνης ονειρικό, που τέρπει και σαγηνεύει την ψυχή. Ένα έργο τέχνης που ασφαλώς δεν θα το πρόσεχαν δυστυχώς πολύ από την πόλη οι περαστικοί.

Απεναντίας το ενδιαφέρον των πολλών θα εστιάζονταν στης βιτρίνας την ύλη. Σπάνια λουλούδια οι ευαίσθητες ρομαντικές υπάρξεις στο σήμερα. Αλλού βλέπετε τα ερεθίσματα, αλλού το ξόδεμα ζωής.
Αλήθεια πόσο ξόδεμα χαμένο κι ύστερα με απορία ζητάμε να μάθουμε τι άραγε φταίει που τίποτα μέσα μας δεν πάει καλά.

Ναι, τίποτα δεν πάει καλά όσο θα συνεχίζουμε να μηδενίζουμε τη φυσική μας υπόσταση, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Η άπνοια φέρνει δυσφορία, αν η καρδιά δεν δροσίζεται από την φυσική έλξη που μας παραθέτει απλόχερα με δέος η κάθε στιγμή, είναι φυσικό να πάθει κάποια στιγμή στην ζωή μας μαρασμό...
Άρα, εσύ εθελοτυφλείς. Μην παραπονιέσαι αν κάτι σου φταίει. Όλα τριγύρω σου είναι τόσο φωτεινά, μόνο που εσύ το ψάχνεις στα άψυχα.

Εκεί που η ύλη, είναι για την ύλη, δηλαδή μια εξυπηρέτηση και τίποτε άλλο, χωρίς ζωτικότητα, χωρίς πνοή, χωρίς ματιά, χωρίς ζωή.

Παρά μόνο μια έλξη, που θα ικανοποιήσει τον εγωισμό και την αίσθηση της ανασφάλειας. Γιατί όλοι μας μπορούμε να ζήσουμε μόνο με τα απαραίτητα, χωρίς να μας σιγοκαίει το ανικανοποίητο.
Ο Ιάκωβος δεν έλεγε να φύγει από την θέση του, ήθελε να ζήσει σταγόνα, σταγόνα την ιερή αυτή στιγμή, που σαν καθάριο ρυάκι κυλούσε στα σωθικά του. Αν σταματούσε στην μέση του δρόμου να κοιτάζει με θαυμασμό το κοκκινωπό ηλιοβασίλεμα, θα κινούσε την προσοχή περίεργων, αν πάλι σταματούσε να χορέψει και να γίνει ένα με τα κιτρινωπά φύλλα ίσως τον χλεύαζαν και πάλι κάποιοι ανεγκέφαλοι.
Όμως εδώ! Τι θαυμάσιο καμουφλάζ.

Το εξωτερικό της βιτρίνας και το εσωτερικό. Και ιδού το καμουφλάζ της ωραιότατης ψυχής, για να αφεθεί και να χαθεί πάνω στο άπιαστο και ωραίο, σε εκείνο το ωραίο που κανείς δεν μπορεί να περπατήσει και να ακουμπήσει την αγνότητα και τη λατρεία της υπέρτατης στιγμής, που η καρδιά αγαπά και λαχταρά, αφήνοντας να πετά με χάρη και ανεμελιά, σε ένα δρόμο που δεν έχει θέση η κακία και η μικροπρέπεια.
Ω ναι! Τα στήθια του Ιάκωβου είχαν πλημμυρίσει από ευτυχία, εκείνη την ευτυχία που δεν αγοράζεται μήτε με όλο το χρυσάφι του κόσμου. Τι να τα κάνεις τα χρήματα όταν τα μέσα σου είναι τόσο αστραφτερά;

Σε λίγη ώρα θα άναβαν τα φώτα της πόλης και στη βιτρίνα θα απεικονίζονταν οι άνθρωποι που θα πήγαιναν και θα ερχόντουσαν, άλλοι με τις καλογιαλυσμένες λαμαρίνες, άλλοι απλώς να κάνουν χάζι το περιεχόμενο της βιτρίνας, άλλοι θαυμάζοντας το ρούχο τους και άλλοι αδιάφορα.

Σπάνια όμως θα περνούσε και πάλι μια ευαίσθητη ρομαντική ύπαρξη που θα κοίταζε, όχι τον καθρέφτη, για να καθρεφτιστεί ισιώνοντας ενδεχομένως τον γιακά τού πουκαμίσου του, αλλά κοιτάζοντας της ματιάς την εσωτερική υπεροχή. Ναι, πρέπει να έχεις εσωτερική δύναμη για να μπορέσεις να αποστηθίσεις το καμουφλάζ, έτσι σα βρεθείς μόνος και ανυπεράσπιστος την όποια της ζωής καταιγίδα, να μην μπορεί ποτέ το κακό κλίμα των συνανθρώπων σου να σε επηρεάσει, αλλά απεναντίας να έχεις τη δύναμη της θέλησης μέσα σου να κατακτάς πάντα το ωραίο, έστω κι αν αυτό είναι μέσα από ένα καθρέπτη του εαυτού σου. Εσύ ποτέ να μη χαλάς το δυνατό συναίσθημα όταν είναι πλασμένο με αγνότητα και αγάπη. Πού ξέρεις, η καθημερινή στάση ζωής σου μπορεί να επηρεάσει βαδίζοντας ξανά σε δρόμους χαράς!

Τα σπάνια λουλούδια πάντα ευωδιάζουν και συναρπάζουν μοναδικά, ακόμα και την πιο σκληρή καρδιά, φτάνει να τα συναντήσουν έστω και μια φορά, ίσως τότε στη βιτρίνα της καρδιάς τα κιτρινωπά φύλλα γίνουν γόνοι και σαν άνοιξη ανθοφορίσουν δειλά δειλά, μια για πάντα.

Του φθινοπώρου
ευλογημένη αύρα, εναποθέτεις με χάρη
στο φύσημα του ανέμου τα κιτρινωπά φύλλα.
Περίχαρη του τοπίου σου η ομορφιά, σαν
κείτονται χάμω οι λατρεμένοι γόνοι σου.
Με πόσο δέος αγκαλιάζεις
τα λατρευτά σου ροδοπέταλα. Τι δέος! Κύριε!
Πλημμυρίζει τη γη ο πλούτος
που είχε η περίτρανη
βλάστησή σου!
Τι θεσπέσια θαλπωρή
η αύρα του φθινοπώρου, σαν χάδι έρχεται
θεϊκό να μας συνεπάρει,
ταξιδεύοντας σε ονειρεμένους παραδεισένιους
άγιους τόπους! Εκεί όπου αναθυμιάζει
από αγάπη η ψυχή κι η πίκρα δεν έχει θέση.
Μήτε θυμάται
το κακό
πνεύμα των ανθρώπων. Μονάχα χαίρεται
και τραγουδά πάνω στο φύλλωμα του ήχου,
αφήνεται γαληνεύει κι η πίκρα του γλυκαίνει.
Ω πώς γλυκαίνει Κύριε!
Της φύσης σου το θείο μεγαλείο!

Χαρούλα Παρώνη
Λογοτέχνης

Από το Πολιτιστικό Περιοδικό Λόγου και Τέχνης ΔΕΥΚΑΛΙΩΝ Ο ΘΕΣΣΑΛΟΣ(τ.41-2013)