Τ’ αγκαλιάζουν κήποι μ’ ολάνθιστα λουλούδια, κι ο αγέρας που περνά ανάμεσα τους κλέβει τ’ άρωμά τους και το σκορπίζει στην ατμόσφαιρα. Λίγο πιο μακριά απλώνεται η θάλασσα και πολλές φορές η θαλασσινή αύρα φτάνει στο μικρό χωριό και κάνει τους ανθρώπους να σκέφτονται ταξίδια σ’ άλλες πολιτείες, σε μέρη αλαργινά.
Κάποιο ανοιξιάτικο δειλινό, το θαύμα της ζωής άγγιξε το μικρό χωριό. Το κλάμα του νεογέννητου κοριτσιού ακούστηκε την ώρα που η ευωδιά του γιασεμιού πλημμύριζε τις αυλές και τα λουλούδια έγερναν τα κεφαλάκια τους και παραδίνονταν στην αγκαλιά της βραδινής σιγαλιάς. Άνοιξε τα ματάκια του την ώρα που ο ήλιος, καθώς έδυε έβαφε τον ουρανό με βιολέτες και σμαράγδια. Η γέννησή του: μια καινούρια ζωή στον κόσμο των ανθρώπων.
Καθώς τα χρόνια περνούν το μικρό κορίτσι μεγαλώνει ακολουθώντας το ρυθμό των ανθρώπων γύρω της. Κάθε μέρα ανακαλύπτει ένα μικρό κομμάτια του κόσμου. Ακούραστος εξερευνητής ψάχνει, παρατηρεί, δοκιμάζει και ενθουσιάζεται με τις ανακαλύψεις του. Τα σύννεφα που τρέχουν στον ουρανό, τα ζώα που μεγαλώνουν μαζί του, το γρασίδι που πάνω του κυλιέται, κάθε πέτρα, κάθε ζουζούνι, κάθε αλλαγή στη φύση είναι γι’ αυτήν ένας καινούριος κόσμος γεμάτος μυστικά που την καλούν να τα ανακαλύψει.
Κάποιο ανοιξιάτικο δειλινό το θαύμα της ζωής άγγιξε πάλι το μικρό χωριό. Ένα μικρό αλογάκι γεννιέται! Άνοιξε τα ματάκια του την ώρα που ο ήλιος χανόταν πίσω από το βουνό και η μέρα έδινε σιγά-σιγά το σκήπτρο της εξουσίας στη νύχτα. Η γέννησή του: μια καινούρια ζωή στον κόσμο των ζώων. Ο καιρός περνά και το μικρό αλογάκι γίνεται ένα όμορφο λευκό άλογο. Η μακριά του χαίτη του στολίζει το δυνατό λαιμό του και κινείται ρυθμικά καθώς καλπάζει περήφανα.
Και το κορίτσι συναντά το άλογο! Και θαυμάζει την ομορφιά του! Και λαχταρά ν’ ανέβει στη ράχη του και να τρέξει πέρα μακριά, στα δάση του βουνού που ορθώνεται πάνω από το χωριό της, στην ακρογιαλιά που φαίνεται στο βάθος. Και το άλογο συναντά το κορίτσι! Το κοριτσίστικο βλέμμα το μαγνητίζει. Θαυμάζει την ομορφιά του! Και λαχταρά να τρίψει τη μουσούδα του στον ώμο του κοριτσιού, να φάει μια λιχουδιά από το χέρι του!
Κορίτσι κι άλογο γίνονται φίλοι! Τ’ όνειρό τους γίνεται αληθινό! Το κορίτσι χαϊδεύει τη χαίτη του αλόγου της, του ψιθυρίζει λόγια γλυκά και το άλογο την κοιτάζει με τα μεγάλα του μάτια, κουνά περήφανα το κεφάλι του και της δείχνει την αγάπη του. Ανάμεσά τους γεννιέται ο δικός του κώδικας επικοινωνίας, η δική τους γλώσσα.
Το κορίτσι ανεβαίνει στη ράχη του αλόγου, και τις ώρες που χάνονται σε βόλτες πραγματικές και φανταστικές, η κοριτσίστικη καρδιά της ανοίγει διάπλατα. Μιλά στο άλογο, στο φίλο της και το κάνει σύντροφο στα όνειρά της, συμμέτοχο στις τρέλες, στις επιθυμίες και τις σκέψεις της. Μαζί ορμούν καλπάζοντας στα λιβάδια γύρω από το χωριό τους. Εξερευνούν κάθε κομμάτια του δάσους. Παίζουν με τις αχτίδες που τρυπώνουν μέσα απ’ τις πυκνές φυλλωσιές των δέντρων και ξεκουράζονται στη σκιά τους. Κάθε καινούριο λουλούδι, κάθε μικρό πουλάκι είναι για τους δυο φίλους μια καινούρια ανακάλυψη. Το τραγούδι τους ανακατεύεται με τα κελάηδημα του αηδονιού, το ζουζούνισμα της μέλισσας, το κελάρυσμα της πηγής που στέκονται να ξεδιψάσουν.
Φτάνουν σε ξέφωτα ψηλά στο βουνό κι από εκεί αγναντεύουν το πέλαγος που ανοίγεται πέρα στον ορίζοντα. Βλέπουν τους ψαράδες που γυρίζουν από το ψάρεμα. Βλέπουν καράβια μικρά και μεγάλα, που ταξιδεύουν. Ακούν τον ήχο των κυμάτων που άλλοτε ήρεμα γλείφουν την αμμουδιά και άλλοτε αγριεμένα σκάζουν στα βράχια. Βλέπουν τους γλάρους που σκίζουν τον ουρανό και πότε πετούν πάνω απ’ το κεφάλι τους και πότε φεύγουν μακριά. Τα μαλλιά του κοριτσιού ανεμίζουν από τον άνεμο και γίνονται ένα με την χαίτη του αλόγου. Κορίτσι κι άλογο γίνονται ένα. Μια μορφή που μόλις ξεχωρίζει πάνω απ’ το χωριό.
Η περιπέτεια για το άγνωστο γεννιέται στην ψυχή του κοριτσιού. Θέλει να γνωρίσει τις πολιτείες που βρίσκονται πέρα από τη θάλασσα. Δεν τις βλέπει μα ξέρει πως υπάρχουν. Και η επιθυμία γίνεται λαχτάρα. Μια μικρή σπίθα ήταν στην αρχή μα σιγά-σιγά θεριεύει, γίνεται φωτιά που τρώει τα σωθικά της. Νιώθει πως ο τόπος δε τη χωρά. Θέλει να φύγει, να ταξιδέψει με τα καράβια που πηγαινοέρχονται. Σκύβει στο αυτί του αλόγου της και του σιγοψιθυρίζει το μυστικό της. Κι αυτό κουνά το κεφάλι του και τεντώνει τ’ αυτιά του, σημάδι ότι την καταλαβαίνει, ότι συμφωνεί μαζί της.
Ένα πλοίο ανοίγεται στο πέλαγος. Στην κουπαστή το κορίτσι στέκεται μοναχό του και κοιτάζει το χωριό της που όλο απομακρύνεται. Η ματιά της μένει σκαλωμένη σ’ ένα σημείο, ψηλά, πάνω απ’ το χωριό. Μια λευκή φιγούρα μένει ακίνητη. Το άλογό της την αποχαιρετά! Τα μάτια της θολώνουν. Η φιγούρα του αλόγου της χάνεται σιγά-σιγά καθώς το καράβι ξεμακραίνει.
Πόσο θα ήθελε αυτή τη στιγμή να μπορούσε να του πει τις σκέψεις της. Να του πει πως οι στιγμές που έζησαν μαζί θα βρίσκονται φυλαγμένες σε μια γωνίτσα της καρδιάς της και η πολύτιμη φιλία τους θα τη συντροφεύει πάντα. Θα ήθελε να του πει πως δε θα το ξεχάσει γιατί πάντα θα κουβαλά την εικόνα του μαζί της.
Το μικρό χωριό δε φαίνεται πια. Το κορίτσι φεύγει από το κατάστρωμα. Στη σκέψη της κυριαρχεί μια φράση που άκουσε κάποτε: «Τίποτα δεν ξεχνιέται. Τίποτα δεν χάνεται. Τίποτα δεν τελειώνει. Κάθε τέλος είναι μια καινούρια αρχή, ένας δρόμος που σε οδηγεί να γνωρίσεις έναν καινούριο κόσμο».
Γιώτα Γαρυφάλη
Εκπαιδευτικός
