Στιγμή δεν ξαπόστενε. Μα, σήμερα είχε πολλές δουλειές στο πρόγραμμα της. Πλησίαζαν μαθές μεγάλες μέρες, έρχονταν Χριστούγεννα. Δεκέμβριος 1943.
Τα μεγαλύτερα παιδιά ήταν στο σχολείο, τα κορίτσια που είχαν τελειώσει, την βοηθούσαν στις δουλειές, το μωρό κοιμόταν ήσυχα στην κούνια. Το πρόβλημα ήταν τα δύο μικρότερα αγοράκια, ο Κωστάκης και ο Γιωργάκης. Όλο και κάτι ήθελαν, γκρίνιαζαν και ανακατεύονταν στα πόδια της...
-Κωστάκη , πάρε τον Γιώργο να πάτε λιγάκι να καθήσετε με τη γιαγιά, θα σας δώσει καρύδια και σταφίδες, είπε η κυρά – Άννα.
Άλλο που δε θέλανε να ακούσουν τα μικρά. Συχνά τα έστελνε η μητέρα τους να πάνε στην μητέρα της, δεν ήταν δα και μακριά, να, μόλις έστριβες από τη γωνία εκεί παρα δίπλα βρίσκονταν. Αν και χειμώνας και χιόνι, δεν υπήρχε κανένα πρόβλημα να πάνε τα μικρά. Μα, να όμως, εκεί στη στροφή, στη μέση του χωριού, είχε σταματήσει μία Γερμανική φάλαγγα. Οι στρατιώτες έκαναν χάζι, κλωτσώντας μία μπάλα πάνω στο κατάλευκο χιόνι.
Ο μικρός Κωστάκης πέντε χρονών παιδάκι, άνοιξε τα μάτια του με θαυμασμό και απορία, όταν είδε τη μπάλα. « Μπα! Παίζουν μπάλα και οι μεγάλοι; σκεπτόταν με το παιδικό του μυαλουδάκι, δεν μπορούσε να το πιστέψει «μόνο τα παιδάκια παίζουν θαρρώ,» σκεπτόταν.
Η γιαγιά τα κράτησε όσο μπορούσε κι όταν βαρέθηκαν πήραν το δρόμο για το σπίτι. Αχ!, ας την πέταξαν την μπάλα, εύχονταν ο Κωστής...μα, τί βλέπει καλέ; Εκεί δύο μέτρα μακριά καμάρωνε η μπάλα. «Χμ! Καλά το έλεγα, μόνο τα παιδάκια παίζουν με μπάλα, όχι οι μεγάλοι.»
Στάθηκε ένα λεπτό και αφού σιγούρεψε τον μικρό αδελφό, του είπε να μένει στη θέση του, εκείνος...ακάθεκτος πλέον...πήρε την απόφαση...γρήγορα, γρήγορα...χραπ- χρουπ τα μικρά ποδαράκια πάνω στο χιόνι...πλησίασε, έσκυψε με λαχτάρα...άπλωσε τα παγωμένα χεράκια, να αγκαλιάσει με λατρεία το λάφυρο...τον ανέλπιστο ΘΗΣΑΥΡΟ!!!
Λαχτάρα, που τον περίμενε...δέχτηκε μια γερή κλωτσιά στα μαλακά...η μπάλα ξέφυγε...κύλησε πάνω στο χιόνι. Εκείνος, κατατρομαγμένος...ηττημένος σαν τον Μέγα Ναπολέωντα...στη μάχη του Βατερλώ, περιμάζεψε τον μικρό – που έστεκε σαν φύλλο τρεμάμενο μπροστά στον Γερμανό – και σαν βρεγμένη γάτα γραμμή για το σπίτι.
Το βράδυ γύρω από το τραπέζι, συγκεντρωμένη η οικογένεια έτρωγε το δείπνο που ετοίμασε η μητέρα. Ο πατέρας που είχε μάθει για το πρωϊνό συμβάν, είπε.
-Ακούστε εδώ, οι Γερμανοί έχουν εξαγριωθεί, άκουσα πως κάτω εκεί στην Πελοπόννησο, στα Καλάβρυτα, αφάνησαν όλους τους άνδρες. Δεν χαρίζονται σε κανέναν...και κοιτάζοντας τον μικρό Κωστάκη στα μάτια, είπε.
-Ούτε και στα μικρά παιδάκια που θέλουν να παίζουν...με την μπάλα. Το άκουσες αυτό Κωστή; ...
* * *
Τα χρόνια πέρασαν...εκείνο το παιδάκι του 1943 ο Κωστής, ποτέ δεν ξέχασε το φιλοδώρημα από την μπότα του κατακτητή...και όποτε οι αναμνήσεις ζωντανεύουν, στη θυμησή του έρχεται «ΤΟ ΛΑΦΥΡΟ» οι αναμνήσεις που ζούνε μαζί του εδώ στα κράσπεδα του Νότου, πάντα θαλερές, όσιες σεπτές.
Χριστίνα Ιατρού – Σοϊταρίδη
Ποιήτρια-Συγγραφέας
Μελβούρνη Απρίλιος 2016
