Τα πάντα είναι βούληση. Και η βούληση της εξουσίας σήμερα είναι να σκοντάφτει διαρκώς στα περίφημα μνημόνια. Τα μνημόνια τι είναι; Η ανικανότητα της εξουσίας να μπορεί να σταθεί στα πόδια της και να ζητάει από το λαό μας να στηρίζεται στην αδικία, στην επιορκία και στην προδοσία. ΄Οταν ο λαός δεν τα δέχεται αυτά η εξουσία γίνεται επικίνδυνη και πρέπει να αποχωρεί από την πολιτική σκηνή.
Τρία πράγματα πρέπει να θυμάται όποιος βρίσκεται στην εξουσία:
1ο. Ότι κυβερνάει ανθρώπους και όχι σκλάβους.
2ο. Ότι πρέπει να διαχειρίζεται την εξουσία σύμφωνα με τους νόμους, και
3ο. Ότι δεν θα κυβερνάει αιώνια.
Από όλα αυτά τίποτα δεν ισχύει σήμερα. ΄Η μάλλον ισχύουν όλα τ΄ αντίθετα, γι΄αυτό και οι λαοί εξεγείρονται. Εξεγείρονται γιατί; Το’ χετε ποτέ σκεφτεί σοβαρά; Γιατί οι χειρότεροι, εξουσιάζουν τους καλύτερους.
Οι νόμοι που υπάρχουν στην σημερινή Ελλάδα έχουν υπαγορευτεί από τους ξένους δανειστές μας. Τι είναι νόμος; Aλάνθαστη μέθοδος επισημοποίησης μιας παρανομίας. Τα περισσότερα άρθρα του μνημονίου είναι αντισυνταγματικά και μας επιβάλλουν με τη βία. Οι Τραπεζίτες τι είναι; Τοκογλύφοι και μάλιστα σε υπερβολή. Αερολογία, τι σημαίνει; Moρφή λόγου καθιερωμένη σε συζητήσεις υψηλού επιπέδου.
Στη Βουλή π.χ. όλο αερολογίες δεν μας ξεφουρνίζουν συνέχεια; Τη μια μέρα τα λένε έτσι και την επόμενη ισχύουν άλλα. Ποτέ δεν καταλάβαμε τι ισχύει στα φορολογικά, στα εργασιακά, στα μνημονιακά. Θα μου πείτε τώρα, κυρία μου, το μνημόνιο δεν ξέρουν οι ίδιοι τι λέει, αφού δεν το διάβασαν, έχεις την απαίτηση να στο εξηγήσουν εσένα κιόλας; Κούνια που σε κούναγε. ΄Εβλεπαν ποδόσφαιρο στο καφενείο της Βουλής την ώρα της ψηφοφορίας και την ώρα που καιγόταν η Αθήνα και όχι μόνο. Τι ντροπή αλήθεια! Τι σεβασμό να εμπνεύσουμε στο εξωτερικό για να μας υπολογίζουν, όταν τα λιοντάρια της Βουλής παλεύουν μεταξύ τους, για τα συμφέροντα τα δικά τους; Την καρέκλα και το αξίωμα που θ΄αποκτήσουν στις ερχόμενες εκλογές.
Τους πονηρούς και άνανδρους χαρακτήρες των ανθρώπων της εξουσίας δεν είναι εύκολο να τους αλλάξει κανείς. Τα πάθη της ψυχής και της εξουσίας διαφθείρουν και τους πιο άριστους άνδρες όταν γίνονται κυβερνήσεις. Καβαλημένα καλάμια όλοι τους. Μας γεμίζουν ψέματα και φρούδες ελπίδες, για καλύτερες μέρες. Πούντες όμως; ΄Ημουνα νια και γέρασα κι ακόμη περιμένω εκείνο το περιβόητο, καλύτερο αύριο. Το πήρα απόφαση εγώ. Πώς να το πάρουν απόφαση όμως οι ένα εκατομμύριο άνεργοι; Οι νέοι που δεν έζησαν ακόμη τη ζωή τους, όπως την έχουν ονειρευτεί ο καθένας;
«Τώρα στην ηλικία που είμαι, πίστευα πως άρχιζα να ζω», μου είπε κάποιος. «Δυστυχώς, άρχισα κιόλας να πεθαίνω».
«Ναι», του είπα. «Δεν γίνεται να είμαστε όλοι μεγάλοι και ήρωες. Κάποιοι, πρέπει βρίσκονται στα πεζοδρόμια, άλλοτε να τους χειροκροτούν όταν περνούν κι άλλοτε να τους μουντζώνουν και να τους γιαουρτώνουν». Το λιγότερο.
Βασιλική Μυλωνοπούλου,
Ποιήτρια-Συγγραφέας
«59 χρονογραφήματα» (Εκδόσεις Λεξίτυπον-2013)
