΄Οπως έντεχνη ήταν και όλη μου η ζωή. Μ’ εξοικειώνουν με τ’ αναπόφευκτο. ΄Εξω άνοιξη. Μέσα μου χειμώνας. Ο ύπνος μου έγινε πια ταινία τρόμου. Δεν κάνω παρέα με αγγέλους. Πού είναι η Ιφιγένεια; Κι η ΄Ελσα...; Δεν έχω καθαρή την εικόνα της...έγινε ξένη. Κι ο εαυτός μου ξένος. Κι η μνήμη μου ακαριαία ξεθωριάζει. Ο παραμικρός θόρυβος μ’ ενοχλεί. Και τα φώτα, κι ο κόσμος... Κι οι καθρέφτες. Δεν κατάλαβα γιατί το σπίτι μας έχει τόσους καθρέφτες... Ανοίγω το παράθυρο για να πάρω ανάσα και πάλι δυσκολεύομαι. Δεν απολαμβάνω ούτε τις αναπνοές μου. Κι η καρδιά μου... καράβι έτοιμο να σαλπάρει.
Δεν ασκώ τον παραμικρό έλεγχο στο σώμα μου. Κι όμως, αυτό κάποτε το έκανα κατεξοχήν. Όριζα και την ελαχιστότατη ίνα του, μ’ έναν τρόπο τόσο απόλυτο, που μοιάζει σχεδόν ασύλληπτος... Είναι στιγμές που νομίζω ότι οι σφυγμοί μου τρελάθηκαν, χορεύουν στους δικούς τους ξέφρενους ρυθμούς. Κολλάει το στόμα μου. Αδυνατώ και ν’ ανασάνω ακόμα, και είναι η ίδια εικόνα καρφωμένη στο μυαλό μου. Από ένα μπαλέτο... η σκηνή σ’ ένα φρενοκομείο. Τρελάθηκα; Τρελαίνομαι; Μήπως έχω πεθάνει; Σαν παραίσθηση... η ζωή μου με μπερδεύει... Ναι... έχω ιδέες, εμμονές... Είμαι στα όρια. Ως πότε; Τα ηρεμιστικά δεν επιδρούν πάνω μου... Μου δημιουργούν υπερένταση... Οι αντοχές μου μειώνονται. Οι αντιστάσεις πέφτουν.
Ο θάνατος φαντάζει βάλσαμο. Γίνεται όλο και πιο θελκτικός. Μου δίνει την αίσθηση της πλήρους ελευθερίας. Κι αν ...αν υπάρχει άλλη ζωή, γιατί να μην είναι καλύτερη απ’ αυτήν εδώ; Τελικά, όλα επιτρέπονται. Όποιος το συνειδητοποιήσει, έχει κάνει ένα βήμα προς τη γνώση.΄Οποιος το αποδεχτεί κιόλας, είναι σοφός. Κι εγώ δεν είμαι. Δυστυχώς. Είμαι καταδικασμένος να μιζεριάζω στη σκέψη ότι δεν επαρκώ. Είμαι λιγοστός. Δεν είμαι ανθεκτικός. Πανικοβάλλομαι απ’ το πέρασμα του χρόνου. Δεν μπορώ να συμφιλιωθώ με την αλλαγή, την ηλικία... Πιο εύκολο να συμφιλιωθώ με τις εμμονές μου, το θάνατο τον ίδιο. Γιατί ποτέ δεν άντεχα τα ημίμετρα. Και η φθορά είναι ημίμετρο. Το μεταξύ. Ανάμεσα σ’ αυτό που ήταν και σ’ αυτό που θα γίνει...
Καλύτερα να πάψω να υπάρχω... Για να μην δω αυτό που θα γίνει. Ξέφτισε μέσα μου αυτό που ήταν. Καλύτερα ν’ αποχωρήσω... «σαν έτοιμος από καιρό, σαν θαρραλέος...» Να μην προλάβω να δω το τέλος... Να μην απομυθοποιήσω αυτό που έζησα... όπως έζησα. Μια απόφαση είναι... Να σταματήσεις ο ίδιος το χρόνο σου. ΄Εχεις κάθε δικαίωμα. Οι εφιάλτες μου μού δίνουν χρησμό. Αρκεί να τον αποκρυπτογραφήσω.
Ασημίνα Ξηρογίαννη
Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
ΤΟ ΣΩΜΑ ΤΟΥ ΕΓΙΝΕ ΣΚΙΑ(Εκδόσεις Ανατολικός-Αθήνα 2010