Τότε ήταν που γεννήθηκα κι εγώ, τότε π’ ανθίζουν οι αμυγδαλιές, κουβαλώντας την πίκρα του αγέννητου κόσμου σαν τα πικραμύγδαλα. Γενάρη μήνα δίπλα στο τζάκι, κι όπως τα ξύλα ήταν βρεμμένα στη φωτιά, πετάχτηκε μια σπίθα, σημάδι πως τη ζωή μου φωτιές θα κυνηγούσα.

Μες στην οργή ο πατέρας μου που ήμουνα κορίτσι και κόπηκε το γάλα της λεχώνας απ’ το φόβο της κι αβύζαχτο, έζησε το κορίτσι . Παιδί απο σύμπτωση κι εγώ, από μια σύμπτωση κι ο γάμος των γονιών μου, έτσι όπως από συμπτώσεις στη ζωή όλα γίνονται. Από το ράσο του παππού μου πιάστηκα στα δυο να σηκωθώ, δεν ξέρω αν σε δρόμο ορθόδοξο περπάτησα. Στενοί ήταν οι δρόμοι μου, μα χώρεσαν μεγάλα γεγονότα. Με κοίμησαν σε λόγγους και σ’ αγρούς, εκεί που παραφύλαγε η οχιά, καταμεσής του πουθενά, με σκέπασμα τον έναστρο ουρανό κι εγώ, παιδί μικρό, χωρίς αστέρι . Τα παραμύθια της γιαγιάς, είχαν το λύκο τον κακό, αργότερα τον γνώρισα στα πρόσωπα ανθρώπων. Οι αλήθειες μου όλες ελεγείες και η ζωή, μια κόλαση καυτή, έτσι την ήθελε ο θεός μου. Τότε ήταν που μεγάλωνα κι εγώ, που μια σταλιά νερό ήταν πολύτιμη, οι δρόμοι χωματόδρομοι και οι αυλές των καφενείων όλο σκόνη. Είχανε οι ρυτίδες των ανθρώπων μια δική τους ιστορία. Ένας μοναχικός διαβάτης το ‘χε συνήθειο να διασχίζει το σκοτάδι κάθε νύχτα σφυρίζοντας παρέα με το φόβο του. Τότε ήταν που στέλνανε τ’ άγια χέρια της μητέρας μου σπονδές απ’ αχνιστό ψωμί κι ανοιχτό γιοματάρι κι ένα ποτήρι κρύο νερό στον άγνωστο διαβάτη και γαλήνευε η όψη του. Τότε ήταν που σφύριζε το οτομοτρίς μες στ’ άπειρο κι ανέβαινε ο σκονισμένος επιβάτης με το πένθος καρφωμένο στ’ αριστερό του χέρι, ανάμεσα στη μνήμη και τη λησμονιά. Ήταν περήφανοι οι τόποι και ταπεινοί οι άνθρωποι κι αγνάντευε κανείς όσο έφτανε το μάτι του κι όλο αυτό το αχανές, το είχανε οι λίγοι και οι πολλοί κολίγοι . Κι ακόμα ο πόνος με κεντά, γιατί δεν είχαμε κι εμείς ένα κομμάτι γης, μα είχαμε ευτυχώς, πάππου προς πάππου, το δικό μας τάφο. Μια λίμνη ατάραχη είχαμε κι εμείς τα πυροφάνια, είχαμε κι έναν ουρανό που δεν τον έφτανε κανείς κτήμα του να τον κάνει.

Ευτυχισμένοι που είμασταν φτωχοί, καθότι υπήρχαν και φτωχότεροι. Τότε μεγάλωνα κι εγώ που τα πουλιά καθότανε στους φράχτες και στα σύρματα και δε θέλανε το δειλινό, όπως κι εγώ. Μου φόραγε η μάνα μου κατάσαρκα ένα φυλαχτό να με φυλάει απ’ το κακό, ήμουν αλαφροϊσκιωτη έλεγε , μα το κακό, από αγαπημένο χέρι ήρθε. Έσκαβα με τα νύχια μου τη γη να κρύψω τον καημό μου, το δάκρυ όμως τον πότιζε και φύτρωναν αθάνατοι και μέσα στη θανατερή σιωπή τα μεσημέρια, άκουγα αλόγων ποδοβολητά για τα μελλοντικά ενδεχόμενα. Ούτε στιγμή δεν τόλμησα να ονειρευτώ γιατί ήταν φορτωμένος έγνοιες ο πατέρας και τα δικά μου όνειρα δε χώραγαν. Κι όλο γεννιότανε παιδιά και λέγανε πως τα παιδιά είν’ ευτυχία και το μυαλό μου έτρεχε μισόν αιώνα στο μέλλον, τη δυστυχία προβλέποντας κι όλο έλεγε ο πατέρας μου πως μάνα δεν εγνώρισε κι έγινε η μάνα μας και μάνα του πατέρα. Έδεναν οι γυναίκες τα κεφαλομάντηλα σφιχτά, η μάνα μου έπινε κινίνο κι απάνω σ΄ ένα ξύλινο αβγό μαντάριζε τις κάλτσες του πατέρα , έκανε τα πικρά γλυκά, η μόνη γλύκα το κόκκινο λουκούμι όταν εκείνος κέρδιζε στην πρέφα. Κεφαλοχώρι το χωριό, είχε και χωροφυλακή κι ερχόταν απ’ τα γύρω τα χωριά κι όλο μηνύσεις κάνανε για τα προσωρινά τα μέτρα κι ήτανε μια που είχε δώδεκα παιδιά, όλα κορίτσια, είχε και βιβλιάριο απόρων κορασίδων απ’τη βασίλισσα.. Είχαμε απ’ όλους στο χωριό, και τον καλό και τον κακό και το φονιά και το ρουφιάνο και τον τρελλό, το συνετό, το μπάρμπα Χρήστο το μελλίρητο δεξιό ψάλτη στην εκκλησία κι έναν παπά που είχε κάνει χωροφύλακας στ’ αντάρτικο. Είχαμε και το Χαλαζό που καμάρωνε για το μοναχογυιό τον άχρηστο, ύστερα από τέσσερα κορίτσια, το ένα μουγγό δεν μπόρεσε να πει ούτε λέξη, τα είχε πει όλα ο πατέρας του στους Γερμανούς στην κατοχή.. Αμαρτίες γονέων λέγανε οι χωριανοί. Απεφάνθη το δικαστήριο φόνος εκ προ μελέτης, εικοσιπέντε χρόνια φυλάκιση στο Σώτο το Λελέντζα που έσφαξε τη χήρα αδερφή του μπροστά στα μάτια του ανήλικου παιδιού της για λόγους τιμής. Πάντα με αίμα τρέφεται η τιμή, με περισσότερο ξεπλένεται η ντροπή. Τότε μεγάλωνα κι εγώ κι έλεγα σε τι κόσμο ζω κι ήμουνα πρόθυμο παιδί για τα θελήματα, στον μπάρμπα Δημητρό με στέλνανε το χασάπη κι εκείνος απ’ την τσιγκουνιά του μου έδινε και το μισό του νύχι δώρο. Χαρά μεγάλη όταν πήρα το μεταλλικό τον κουμπαρά βραβείο, αποταμίευση ήταν το θέμα κι ύστερα έκλαιγα που μια δραχμή δεν είχα ν’ αποταμιεύσω. Σαν από μηχανής θεός πάντα η γιαγιά ήρθε από τ’ άλλο το χωριό τέσσερις ώρες ποδαράτα κι έβγαλε από την τραχηλιά της το ασημένιο εικοσάδραχμο. Φτάσανε γρήγορα και τα κακά μαντάτα, σκοτώθηκε λέει ο Γιάννης της χήρας της Ζωγούς στην κακιά σκάλα, έτρεχε με ένα μηχανάκι να προλάβει να δείξει το απολυτήριο του στρατού στη μάνα του «Ανύμφετος νυμφίος», καλός πολίτης τ’ ουρανού. Τότε ήταν που έγραφα κι εγώ τους πρώτους στίχους, γιατί είχα ακούσει πως οι ποιητές πρέπει να γράφουνε ποιήματα, γιατί άξαφνα πεθαίνουν...

Xαρά Σπήλιου (Harriet Spilios)
Λογοτέχνης

Απόσπασμα από το υπό έκδοση βιβλίο με τίτλο «ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΜΙΑΣ ΕΠΟΧΗΣ»

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Η Χαρά Σπήλιου με καταγωγή από το Μεσολόγγι της Αιτωλοακαρνανίας, τελειώνοντας τις εγκύκλιες σπουδές της στα Εκπαιδευτήρια Βούλγαρη του Νομού Αιτωλ/νίας, εισάγεται στην Παιδαγωγική Ακαδημία των Ιωαννίνων. Το 1972 φεύγει για τις Η.Π.Α., όπου και διαμένει μέχρι και σήμερα. ΄Εχει δουλέψει αρκετά χρόνια σε ελληνικούς ραδιοφωνικούς σταθμούς, έχει αρθρογραφήσει σε εφημερίδες και είναι Μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών Νέας Υόρκης. Το 2013 εξέδωσε την πρώτη της ποιητική συλλογή με τίτλο «Στον αστερισμό της Βερενίκης». Το βιβλίο της «Το χρονικό μιας εποχής» είναι υπό έκδοση. Είναι μέλος της ΕΣΗΕΑ και της ΕΣΕΤ.