ΚΟΝΤΣΕΡΤΟ ΓΙΑ ΒΙΟΛΙ ΚΑΙ ΟΡΧΗΣΤΡΑ

Η Μάρσια μένει σ' ένα σπίτι που περισσότερο μοιάζει με αντικερή παρά με σπίτι. Είναι ένα παλιό οίκημα περιτριγυρισμένο από ένα μεγάλο κήπο, άδειο από λουλούδια, το μόνο που έχει είναι κάτι πεθαμένα δένδρα.

ΗΘΕΛΑ ΝΑ’ ΜΟΥΝ ΠΟΙΗΤΗΣ
κι εσύ λαμπρή εικόνα

ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΤΗΣ ΣΤΟ ΑΚΕΡΑΙΟ

πολλές φορές ως τώρα
από τα πρώτα παιδικά μου χρόνια
με κοίταξε ο θάνατος στα μάτια

ΤΟ ΑΡΡΩΣΤΟ ΦΩΣ

Πριν να ξυπνήσουν τα αστέρια
απ’ το τζάμι μπαίνει
Ένα χρώμα που σ’ αρρωσταίνει
Φοβάσαι, λυπάσαι, αυτό το χρώμα πονά

ΦΕΓΓΑΡΙ ΜΟΥ!

Φεγγάρι μου, ίππευσε τ’ άτια τ’ ουρανού
κι έλα να μ’ ανταμώσεις στην άκρη του ονείρου!
Με νότες ασημιές τραγούδησε και χόρεψε
ανατολής χορό στην αγκαλιά του κόσμου!

Στη δική μου διάσταση...

Θέλω να ζω, να τρέφομαι με στίχους,
τη δίψα μου στην Ποίηση να σβήνω.

ΓΙΑ ΟΣΑ ΠΟΝΟΥΝ

Απόψε θα σου τραγουδήσω,
το τραγούδι των αστεριών
που μάζεψα για να στολίσω
το πληγωμένο κορμί σου.

Το Όραμα Μιας Ηλιαχτίδας

Όσο υπάρχω Εγώ
Όσο αναπνέω…
Θα σου κρατώ το χέρι …σφιχτά
Δεν θα σ’ αφήσω να κυλιστείς
κατάχαμα στην αγέλη των λύκων
Στάσου… Κράτα με…

ΕΠΙΚΛΗΣΗ, ΣΤΟΥΣ ΔΕΛΦΟΥΣ

Εγώ, το Νέο επικαλούμαι Πνεύμα, που’ ναι -σαν πνεύμα –
Αθάνατο, κι’ εκ του Αρχαίου πρέπει να εκπορεύεται.

Στο δρόμο για την άνοιξη

Θα έρθουν οι μέρες οι δικές μας,
Θα δεις!
Ο ήλιος θα λάμψει ξανά για όλους μας
Ψηλά στον ουρανό

Θα ’θελα ν’ αγγίξω

Αχ να μπορούσα το φέγγος της δροσιάς ν’ αγγίξω!
Σε γαλαξίες μακρινούς, με ήλιους μακρυμάλληδες ,
ανένταχτος βάρδος του άπιαστου πεπρωμένου,
με μυριάδες φωνές του κόσμου ,
ύμνο σ’ εκείνο που δεν ήλθε ακόμη να ψάλλω.

ΠΕΡΑΣΜΑ

Στέκομαι σε απόσταση
Ικανή.
Με βλέπω να περπατώ
Ανάμεσα απ’ το πλήθος
Να περνώ ...

Η λησμονιά...

Στης λησμονιάς τις αμμουδιές….

στάθηκε…. ο ψαράς με τις χρυσές πλεξούδες

μουδιασμένος απ’ τα κύματα….

Η ψυχή του ποιητή

Ψυχή μου!
Τα χέρια μου οδηγείς στην ποίηση
στο δικό σου καταφύγιο,
να κλειστώ ν’ απομονωθώ

ΑΧ ΡΕ ΜΑΡΙΩ

Χρυσά μαλλιά σαν ποταμός στους ωμούς κατεβαίνουν,
και όταν σε βλέπουν να περνάς την πλακά τους παθαίνουν.
Από μπροστά μου πέρασες, μου έκλεισες το μάτι
και νόμιζα με κέρασες κρασί με το κανάτι.

ΤΑΞΙΔΕΨΕ ΜΕ

Ταξίδεψέ με σ’ ένα ταξίδι
χωρίς πυξίδα για οπουδήποτε
μαζί σου να `μαι και δε φοβάμαι
σου λέω τίποτε

ΠΟΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Δεν μπορώ να καταλάβω
αυτή μας την πολιτική,
ούτε τους βουλευτές της
μέσα στην Ελληνική Βουλή.

ΣΕ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΙ

Σε χρειάζομαι,
όπως το χώμα την βροχή, όταν το σπέρνουν
όπως το σώμα την ζωή, όταν την παίρνουν.