Προσοχή στο ρήμα
κοιμούνται...
΄Οσο πιο μεγάλες,
τόσο πιο βαθιά.
Για να μην τις ενοχλήσει
κανείς.
΄Οσο πιο μεγάλες,
πιότερο αντέχουνε τη μοναξιά.
Μα στ’ ανατρίχιασμα της γης
που τις σκεπάζει,
σ’ ενός σεισμού το ξέσπασμα,
ξυπνούνε...
Ζωντανές...
Αναλλοίωτες...
Από το χρόνο απείραχτες...
΄Οπως αρμόζει στους μεγάλους.
Κι’ απ’ το νεκροταφείο των αστεριών
στου νου τ’ ανάκλιντρα αναπαύονται.
Στα πέλαγα της σκέψης αρμενίζουν.
Για πάντα απείραχτες κι από τη λήθη.
Αυτές... έχουν τη μοίρα
όχι το χρόνο – καταλύτη.
Εύα Χαλκιαδάκη – Παπαδημητρίου
Ποιήτρια
Γενική Γραμματέας της «Πανελλήνιας ΄Ενωσης Λογοτεχνών»
Από τη συλλογή «Η Έκτη θάλασσα»
