Σκιά μες στο σκοτάδι των ατέλειωτων δρόμων της μοναξιάς.
Άκου.
Είναι οι φωνές. Είναι τα σήμαντρα της ερημίας που ηχούν.
Κοίτα τη θάλασσα, που ουρλιάζουν τα κύματά της
Καθώς κτυπούν στην προβλήτα.
Σε καλούν.
Το ξέρω. Περνάς τα γιοφύρια με ατέλειωτες ελπίδες.
Ταξιδεύεις με σφιγμένα τα χείλη, μ’ ένα μπόγο στη πλάτη.
Και προχωράς.
Χρώματα κουβαλάς μιας ζωής, αρώματα και γιασεμιά
Και το αγίασμα στον κόρφο τυλιγμένο
Και την εικόνα της Παναγιάς κρατείς.
Κλαις.
Τα δάκτυλά των χεριών σου το χώμα αγγίζουν.
Ιδρός σταγόνες πληγής στάζει.
Τα βήματα σου χώνονται βαθιά στη λαβωμένη γη.
Τα χείλη σου τη φιλούν.
Τα δάκρυά σου, χρυσές ανταύγειες μπλέκονται με τα μοβ του ουρανού.
Κεχριμπάρια και πέρλες, αναρίθμητες εικόνες γίνονται αλυσίδα
Για να σε κρατήσουν ζωντανό σε μια καινούρια ζωή.
Τα χνάρια σου όμως δε θα χαθούν.
Θα μείνουν εκεί για πάντα. Εκεί που έμεινε και η καρδιά σου
Στα όμορφα ανοιξιάτικα πρωινά,
Στους λαμπερούς ήλιους, στα ολόδροσα καλοκαίρια.
Κι αν δεν προλάβεις, ίσως κάποιος άλλος να βρει την πνοή
Και συναντήσει αυτό που σε ανάγκασαν ν’ αφήσεις εσύ.
Εκείνο το κομμάτι γης που λάτρεψες, τον αγέρα που ανάπνευσες
Την αγάπη, που μέσα απ’ τα χέρια σου έχασες, τον δικό σου ουρανό.
Ακούς; Τον δικό σου ουρανό.
Καίτη Λιανού-Ιωαννίδου
Μουσικός- Υψίφωνος- Συγγραφέας
Η Καίτη Λιανού-Ιωαννίδου έλαβε 2ο έπαινο για το ποίημα της (Αμμόχωστος Βασιλεύουσα) στον τρίτο Διεθνή Λογοτεχνικό Διαγωνισμό ΕΠΟΚ 2011, από τον Ελληνικό Πολιτιστικό Όμιλο Κυπρίων Ελλάδος «Ε.Π.Ο.Κ» και την εφημερίδα «Κυπριακός Ελληνισμός». Η απονομή έγινε στο Παρασκευαϊδειο Πολιτιστικό Κέντρο Κύπρου των Αθηνών 4 Νοεμβρίου 2011.