Τώρα τους ξεσηκώσαμε τους κάναμε μουσείο
Και έχουμε ως θησαυρό ετούτο το νεκρό.
Χωρίς φωνή, χωρίς αυτιά, χωρίς μιλιά και μάτια
Ήρθε και μας φανέρωσε όλα τα μυστικά
Η γη είναι η μάνα μας κι αυτή μας ανασταίνει
Κι όσο υπάρχουν άνθρωποι, θα υπάρχει Απανθρωπιά
Όταν σιωπούν οι ζωντανοί, μιλούν οι πεθαμένοι
τα κόκαλά τους γίνονται ιστορική πηγή
κοκάλωσαν, οι ζωντανοί,τ ο αίμα μας παγώνει
με όσα λέει ο νεκρός και όσα εννοεί
Κάποτε την ασέβεια την κάναν τυμβωρύχοι
παίρνανε τα ιμάτια του ζωντανού νεκρού
Η ιεροσυλία τους -στιγμή μη μας ξεφεύγει
Είναι για τυμβορύχιση της σκέψης και του νου.
Αγγεία λάσπες κόκαλα ανάκατα ριγμένα
Αγγεία, λάσπες κόκαλα, μιλούν ψιθυριστά
Η γη είναι η μάνα μας κι αυτή μας ανασταίνει
Κι όσο υπάρχουν άνθρωποι, θα υπάρχει ΑΝΘΡΩΠΙΑ.
Γιάννης Γερογιάννης
Ποιητής-Εκπαιδευτικός