ενορχηστρώνει την απώλεια
αναβλύζοντας πόνο.
Ανέμισμα φευγαλέο του νου,
αιχμαλωτίζει την ψυχή
ξεδιπλώνοντας ανάστατες τις μνήμες,
εικόνες αχνές , λευκές οπτασίες
χαμένες στην δίνη του χρόνου.
Την αφρούρητη νυχτιά αυτή,
την γεμάτη πίκρα δίχως άκρη
που στεγνώνει την θάλασσα
και ανοίγει
τα τραύματα της λύπης,
αυτή την νυχτιά
που η σιωπή νιώθει τον εαυτό της,
και αλλάζει κοίτη ο χρόνος,
θύρα κρυφή άνοιξε
και σε προσκάλεσε
στ ουρανού το κατώφλι.
Θύμωσε ο ήλιος,
ο δυνατός άνεμος
στέρεψε την ζέστη,
και στην όχθη των ελαφρών σκιών σ έστειλαν
να γευθείς καινούργιους ήχους,
καινούργιους κόσμους να γνωρίσεις.
Υπάρχει ένας άλλος άνεμος εκεί
να σε ζήσει,
ένας άλλος ήλιος ,
ξανθές σελίδες ύπνου να σου χαρίσει
και το πρόσωπο μιας άλλης ζωής
να σου δωρίσει
Το χτύπημα του ρολογιού στον τοίχο,
η σταγόνα της βροχής στο νοτισμένο χώμα,
η πτυχή του ανέμου που θροίζει ανάμνηση,
κάπου εκεί ,θα συναντηθούμε…
αντιμέτωποι στην μοναξιά του σύμπαντος…
Καίτη Διαλισμά-Κουμανίδου
Εικαστικός-Ψυχολόγος
