Εκείνο που το λεν «αθώο» οι πληβείοι
μη μου σκοτώνεις
από περίσσια υποταγή στην πονηριά
κι αν περπατώ
στα γιασεμιά προσκολλημένη,
μαζεύοντας ελευθερία
σ΄άρωμα γνώριμο,
μη μου σκοτώνεις το απλό,
απ’ το στερούμεθα
που τόσο δυσκολεύεσαι ν’ αφήσεις.
Δεν ειν’ τα χρόνια μου μισά
γιατί έχω ακόμη και πιστεύω
υποψίες ενάρετων υποσχέσεων
κι αν σε ισόγεια μπορντέλα
σε έχουν δέσει,
άκου στρατιώτη:
Με γιασεμιά η νύχτα έχασε το μαύρο
κι είναι λευκός ο νικητής
στη μέσα μου βεράντα.
Μες στα σκοτάδια
ένα αληθινό μου «νιώθω»
τα βάζει με το θάνατο
και πάντα τον κερδίζει!
Γεωργία Παπαμιχαήλ
Ποιήτρια
Από το Πολιτιστικό Περιοδικό Λόγου και Τέχνης «Δευκαλίων ο Θεσσαλός»
(τεύχος 41 – 2013)
