να είχα ένα δικό μου σπίτι
ζωγραφισμένο από μικρό παιδί
να μην πέφτει, αυτό μόνο
- ας λένε πως με άχυρο χτίζεται
η αθωότητα.
Σχέδιο απλό
μπροστά
στενή λουρίδα γη αχτένιστη
άλουστα ξερά τα μαλλιά της
ένα σύννεφο να τη λούζει
κηπουρός ένα πουλί
να φυτεύει με το ράμφος του
μικρά φτεροκοπήματα.
Αυλόπορτα δε θέλω
αρκεί να έχω παράθυρο
με τη ζωγραφισμένη θάλασσα
σύρριζα στο περβάζι του να φτάνει
πάνω του να ξεσπάει
όταν φουρτουνιάζει
να ταλαντεύεται το τζάμι σα βάρκα
να ξανοιχτεί ή όχι.
Κι εγώ
σύρριζα καθισμένη στη φουρτούνα
αγναντεύοντας
γλάρο να συνοδεύει
καράβι που βυθίστηκε στα ρηχά
της ζωγραφιάς.
Κική Δημουλά
Ποιήτρια
Από την Ποιητική Συλλογή «ΔΗΜΟΣΙΟΣ ΚΑΙΡΟΣ»
Εκδόσεις ΙΚΑΡΟΣ - 2014
