Εγώ, το Νέο επικαλούμαι Πνεύμα, που’ ναι - σαν πνεύμα - Άυλο,
που’ ναι το φως,το «κρακ» του σπόρου μες στη γη, να ’ρθεί...
Να ’ρθεί, κι’ η πλάση στην αγάπη να λουστεί.
Μια συγγνώμη ,για τούτο, ζητώ απ’ τους προγόνους,
τις ψυχές τους που νοιώθω να αιωρούνται τριγύρω,
που την αύρα τους νοιώθω μαγνήτη, να τραβά τη δική μου.
Όμως ...το Νέο επικαλούμαι Πνεύμα ∙ κι’ όντας εδώ,
προγονικές ψυχές να μ’ αγκαλιάζουν νοιώθω, να με σφίγγουν,
να μου φωνάζουνε: «Χρησμούς ζήτα καινούριους, ποιητή.
Στους νέους καιρούς ,Πυθία γίνε εσύ.»
Εδώ τη νοιώθεις την ψυχή ∙ και τη δική σου.
Ακόμη κι’ αν χαμένη τη λογιάζεις,
πάνω στον ομφαλό τούτο της γης, δρόμους καινούριους της χαράζεις.
Και δίνεις, τότε, τους νέους τους χρησμούς:
«Η δάφνη, δεν στερεύει στους Δελφούς»
«Κι’ η ελιά, καρδιές γυρεύει να φυτρώσει».
Εδώ, τους δώδεκα, παρόντες νοιώθω τους Θεούς στο χώρο αυτό,
στ’ Απόλλωνα το σπίτι, που όμως τον Άγνωστο φιλοξενεί Θεό,
Αυτόν που τώρα, εγώ παρακαλώ.
Τα μάτια κλείνω. Σαν όνειρο θωρώ, καταμεσήμερο,
σ’ ολάκερη τη γη ν’ απλώνεται γαλήνη.
Μ’ ένα χαμόγελο στην όψη μου ξυπνώ ∙ μ’ ένα χαμόγελο...που σβήνει.
Το Νέο, τότε, επικαλούμαι πνεύμα, το Ιερό.
Να ’ρθεί, κρατώντας απ’ το χέρι την Ειρήνη.
Μα... και στον Άγνωστο, στον Άπειρο, στον Άφθαρτο μιλώ.
Για όλου του κόσμου τις πληγές παρακαλώ.
Κι’ αν ήταν όνειρο η μονόλεπτη γαλήνη...πυρσό ας ανάψει
-στις καρδιές των κραταιών- η σωφροσύνη.
Εύα Χαλκιαδάκη -Παπαδημητρίου
Ποιήτρια
Γενική Γραμματέας της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών
