ρακοσυλλέκτης χαμένων ονείρων
που πριν ανθίσουν έσβησαν στο φως.
Ακροπατώντας στο γκρεμό της σκέψης
τα συντρίμμια της νιότης αναπολώ
και πάντα στο ίδιο ακρογιάλι φθάνω
αγναντεύοντας τ’ άσπρο πανί να φανεί
να σαλπάρω μαζί του γι’ άλλες ακτές.
Λίγες οι χαρές που μ’ απάντησαν
σαν τις σταγόνες του ιδρώτα
στο ρυτιδωμένο μέτωπο της προσμονής.
Πολλές οι λύπες που μου χαρίστηκαν
σαν το πέλαγος που μπροστά μου απλώνεται.
Κι όμως, ούτ’ ένα παράπονο, κανένας φθόνος
κείνο που μου αναλογούσε εισέπραξα.
Φεύγοντας έχω απ’ τη μνήμη διαγράψει
ότι με πίκρανε, ότι με πόνεσε,
στο μεσιανό κατάρτι στέκομαι μπροστά
δυνατά φωνάζω στη μοίρα μου:
Όσο κι αν με πολέμησες, εγώ έζησα.
Σπύρος Αυλωνίτης
ποιητής