κυνηγημένος απ’ την Γη των προγόνων μας
άνοιξα τον δρόμο διάπλατα…
σμιλεύοντας όπως ο Δημιουργός μου
με πηλό τις ζωές των ανθρώπων!
Εγώ ο άμοιρος ο ρηξικέλευθος
προσδοκούσα …..να σε σαγηνεύσω...
να ανοίξω τις πύλες…
να εισέλθω στο Άβατο της Ψυχής Σου!
Μάταια όμως….προσπάθησα….
Η τραχύτητα έγινε σκληρότητα
Η αγένεια δικαιολογία….
μέσα σ’ ένα δαίδαλο …..σκέψεων…
σ’ έναν ατέλειωτο λαβύρινθο!
Εμβρόντητος σε θωρούσα!
παγερά χαμόγελα κύλησαν στην σιωπή σου….
πρωταγωνιστώντας στο ρόλο του αβδηρίτη
υποκρινόμενος το θύμα….
Σαν Ερημίτης ξανά-ξεκίνησα
Να αδράξω την Νέα Εποχή….
Με μια κορβέτα όπως ο Μάρκο Πόλο!
Σαν Εξερευνητής
Να ανακαλύψω τον Κόσμο …..
Ίσως σε μια νέα Βαβυλώνα…. Ποιος ξέρει….
χωρίς προσωπεία….
χωρίς αβυσσαλέα πάθη….
Κοιτάζοντας σε μόνο στα μάτια …..
στάθηκα στην άκρη …του κόσμου
η καρδιά μου σκίρτησε ξανά ….
σ’ ένα ταξίδι μαγικό… περιπλανήθηκα
αφουγκραζόμενος την ανάσα σου!
νιώθοντας τον σφυγμό σου να πάλλεται
Συνέχισα…δίχως επιστροφή…..
Mίνα Μπουλέκου
Ποιήτρια
Ποιήμα από ανέκδοτη συλλογή