στα χείλη που παλεύουν με τα ρύγχη των σωμάτων
κι αφήνουν ήχους άναρθρους
σαν άλογα του νου.
Στο στόμα που ροδίζουνε κι αγριεύουν οι θηλές
τα σύμφωνά του μοιάζουν με
μωρά που γαλουχούνται
και τα φωνήεντα υγρές γλυκόπικρες σπηλιές
ως απ’ του σπλάχνου τις πηγές
αόρατα γεννιούνται.
Πρώτες ανάσες της ζωής πρώτα τα χείλη φέρνουν
κι οι πρώτες λέξεις ψίθυροι
που καταντούν κραυγές
όταν ταξιδέματα σε πέλαγα που γέρνουν
αδειάσουν απ’ τις άκρες τους
τις φουσκοθαλασσιές.
Βασίλης Πουλημενάκος
Πολ.Μηχανικός
Από το Ανθολόγιο «...πιο βαθιά από τη θάλασσα»
