Γλιστρούν οι σκιές πάνω στους μαύρους τοίχους
Και χάνονται
Καθώς το σκοτάδι πνίγει κάθε μορφή ζωής.
Βουνά ξερά υψώνονται
Οι κορφές τους τρυπούν τα σύννεφα
Διαλύονται, ματώνουν...
Πουλιά αναρίθμητα χώνονται στους κρατήρες
Και στοιβαγμένα καίγονται στις φλόγες της αβύσσου
Ξεβράζονται απ’ της λάβας τα ποτάμια
Στους ωκεανούς.
Ερειπωμένες ψυχές κουβαλούν τον πόνο
Οι γέφυρες σάπιες της μεγάλης ένωσης
Σπαν τα δεσμά
Πρόσωπα χλωμά, ανέκφραστα χάνουν κάθε ελπίδα ζωής
Καταποντίζονται στο βάραθρο της λησμονιάς.
Ποιος μπορεί να φέρει ξανά τις ελπίδες
Ώστε τα περιστέρια της Ειρήνης να πετάξουν ψηλά;
Και τότε θα φωνάξω!
Δώστε μου πίσω τα χέρια μου
Να μπορέσω να κρατήσω της ελιάς τα κλωνιά.
Δώστε μου πίσω τα πόδια μου
Να μπορέσω να τρέξω στις μεγάλες λεωφόρους.
Δώστε μου πίσω τα μάτια μου
Να μπορέσω να δω τους νικητές
Με δάφνης κλαδιά τα κεφάλια τους να στεφανώνουν
Και τη λέξη ΕΙΡΗΝΗ με λευκά γράμματα
Στο γαλάζιο ουρανό
Καίτη Λιανού-Ιωαννίδου
Μουσικός-Υψίφωνος-Συγγραφέας
Η Καίτη Λιανού-Ιωαννίδου πήρε έπαινο για το ποιήμα της "Η ΜΕΓΑΛΗ ΜΕΡΑ" στους ΚΘ΄Δελφικούς Αγώνες Ποίησης στις 8 Ιουνίου 2014.
