την ύπαρξή μου υπονομεύουν,
προς το τέλος σαν αστραπή κινούμαι…
Όρνια στοιβάζονται τα στερνά μου καρτερώντας,
σε διαρκή διαμάχη βρίσκονται,
τα νύχια ακονίζουν, για το κουφάρι μου ερίζουν.
Το πέταγμά τους ύαινες καθοδηγούν, κι αυτές,
στον τόπο της μοιρασιάς σε αγέλες καταφθάνουν.
Αιμορραγώ αγόγγυστα, μ΄ένα πλατύ χαμόγελο.
Οι πληγές μου είναι παράσημα από τις μάχες που έδωσα
παλεύοντας με τους επιβήτορες
κι όχι από αλυσίδες σε κλουβιά αιχμαλωσίας.
Ευθύμιος Φαλτάκας
Ποιητής
Από την ποιητική συλλογή «ΠΑΡΑΔΡΟΜΑ»
Εκδόσεις Κ.Μ.Ζαχαράκης
