Λίγο καθυστερημένα θα μου πείτε, αλλά ήρθε.
Το είπαν πρώτες οι πικρομυγδαλιές, με άρωμα και χρώμα
κι ακολουθούν οι μέλισσες, οι μόνες που δουλεύουν.
Το λεν και στα ψηλά βουνά τα λιγοστά τα χιόνια,
που λαμποκοπούν, πριν λιώσουν απ’ τον ήλιο.
Το επιβεβαιώνουν και τα λαλίστατα χελιδόνια,
που κάνουν τιτιβίζοντας αναγνωριστικές πτήσεις.
Η άλλη όμως Άνοιξη; Όχι αυτή, η άλλη:
Της δημοκρατίας, της οικονομίας, της ανανέωσης,
της δημιουργίας, της αλληλεγγύης, της ανθρωπιάς,
της καλλιέργειας της γης, της δικαιοσύνης, της πολιτικής,
της ασφάλειας, της ανάπτυξης, της εργασίας, της παραγωγής,
της προόδου, της υπευθυνότητας, της πληρωμής των φόρων,
της αξιοκρατίας, της αλλαγής του εαυτού μας κυρίως,
της παιδείας, της υγείας, της ανάτασης, της νομιμότητας,
της ηθικής, της πίστης, των αξιών, των αρχών και παραδόσεων
και γενικά της χειμαζόμενης κοινωνίας μας,
πότε τέλος πάντων θα ’ρθει στην όμορφη χώρα μας;
Πότε θα φανούν τα χελιδόνια της;
Κανείς δεν ξέρει ακόμη και φως στο τούνελ δε φαίνεται
προς το παρόν και το σκοτάδι καλά κρατεί.
Η μαύρη αλήθεια είναι ότι με τις ντουντούκες των μέσων
ενημέρωσης όλοι οι ψευταράδες πολιτικάντηδες την υπόσχονται,
χωρίς και να τη θέλουν πραγματικά. Η θολούρα τους βολεύει.
Σκεπάζει και την ανικανότητα και τις προθέσεις τους.
Σα δεν ντρέπονται!!! Τάζουν λαγούς και πετραχήλια
κι ο λαός δεν τους πιστεύει μεν, αλλά τους ψηφίζει.
Τι να πει κανείς! Ο πνιγμένος απ’ τα μαλλιά του πιάνεται.
Μπούχτισε όμως από τα ψέματά τους κι αντοχή δεν έχει άλλη.
Αντί για λουλούδια ευδοκιμούν κομματικά γαϊδουράγκαθα.
Φαίνεται ότι η πολυπόθητη Άνοιξη της πραγματικής ζωής,
να έχει χάσει τον προσανατολισμό της με το πούσι που επικρατεί,
ή μάλλον, και το πιο σίγουρο στην εποχή μας, να της έστησαν
και πάλι ενέδρα, στα στενά περάσματα της διπλωματίας,
τα γνωστά και μη εξαιρετέα πολιτικά και οικονομικά τζάκια,
τα μικρά και μεγάλα συμφέροντα, τα εντός και εκτός των συνόρων,
γι’ αυτό και δε βγαίνει ο αυγερινός, δε ροδίζει γλυκοχάραμα,
γι’ αυτό και δεν τη βλέπουμε να προβάλει στον ορίζοντα.
Οι παλαιοί κάθε λογής σωτήρες τής έσκαψαν το λάκκο
κι όσοι τους διαδέχτηκαν, παλιά τους τέχνη κόσκινο,
συνέχισαν το σκάψιμο και συνεχίζουν το γκρέμισμα, χωρίς να
χτίζουν, ή καλύτερα να χτίζουν μόνο παλάτια για τον εαυτό τους.
Ρίχνουν στάχτη στα μάτια του καταπιεσμένου και προδομένου
λαού και πιστεύουν, κούνια που τους κούναγε, ότι τον κοροϊδεύουν.
Αλλά ως πότε. Έχει ο καιρός γυρίσματα. Ας μην το ξεχνούν.
Κουράγιο Έλληνες!!! « Ίτε, παίδες Ελλήνων!!!».
Εμπρός, ποτέ δεν είναι αργά. Μη χάσουμε και την ελπίδα.
Η ιστορία διδάσκει, εάν τη διαβάζομε, να μην κάνομε
τα ίδια λάθη και όχι να τα επαναλαμβάνομε.
Ο ήλιος είναι λαμπρότερος μετά την καταιγίδα.
Ψηλά τα κεφάλι και δουλειά, δουλειά, πολλή δουλειά
και το δάφνινο στεφάνι θα είναι η ανταμοιβή.
Πίστη, ελπίδα κι συνεχής αγώνας είναι η ζωή.
Σπύρος Κ. Καραμούντζος
Εκπαιδευτικός - Ποιητής
Μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών
Μέλος της "World Poets Society"
Μέλος της "International Writers Association"
Από τη συλλογή «Ζητείται Ποιητής» -Βελτιωμένη έκδοση