ξέρει το νου, αφού είναι το παιδί της.
Ουδέποτε αμφέβαλε και δεν φιλοσοφεί,
μόνο αγαπά σαν στοργική μητέρα.
Κοιτά η καρδιά σιωπηλά "το εγώ",
χαμογελά και περιμενεί, όπως
τη μάνα το παιδί που ζαβολιά σκαρώνει.
Και αναμένει την στιγμή προσκυνητής
να 'ρθώ σ'αυτήν και μόνο με την θέλησή μου
γονυπετής, ικέτης, να ζητήσω
την συγχώρεση, που ήδη έχει για μένα.
Είναι η καρδιά που διέπει στη ζωή
στο άψυχο το σώμα, γιατί γεννάει Αγάπη η καρδιά,
που μέσα κλείνει τη συγχώρεση
σαν λεπτομέρεια της στοργικής μητέρας.
Η αγάπη μπήκε στην καρδιά απ' τους Θεούς
κι είναι στον χωροχρόνο άρρηκτα
με το "εγώ" δεμένη.
Ποιος αγαπάει αληθινά, λοιπόν,
ο νους, εγώ ή η καρδιά;
Μόνο η καρδιά, γιατί μου δίνει τη συγκίνηση,
δείγμα ότι ακούω πότε - πότε τη φωνή της,
που δίχως τη συγκίνηση, συγχώρεση
στο χώρο - χρόνο δεν υπάρχει.
Σε συγχωρώ, γιατ' είμαι ψυχικά ανώτερος,
έτσι, που σ'αποδέχομαι
στο χώρο και στο χρόνο το δικό μου,
γιατί μες στην καρδιά μου υπάρχει ΑΓΑΠΗ.
Ο νους φαντάζει ισχυρός, αλλά έτσι δεν είναι.
Στ'αλήθεια είναι η καρδιά που καθορίζει
το να ΖΕΙ κανείς η ΟΧΙ.
Γιώργος Σπηλιώτης
Ποιητής
Μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών
