Με ακάνθινο στεφάνι σαν τον είδε στο Σταυρό,
προς στιγμή το νου της χάνει, θρήνο βγάζει γοερό.
Ήταν μάνα, πώς ν’ αντέξει, στην καρδιά τέτοιο καρφί,
αχ! Θεέ μου, πες μια λέξη, τι πατέρας είσαι εσύ;
Μπα να βουβαθεί το στόμα! μας ακούει κι ο οχτρός,
πόνεσε, καρδιά μου, ακόμα, θέλημά ’ναι του Πατρός.
Δεν μπορεί να το εξηγήσει και κραυγάζει, μα γιατί…,
τόσος φθόνος ! τόσα μίση ! στο δικό της το παιδί.
Μα ποιους έβλαψε δε βρήκαν οι Εβραίοι δικαστές,
ψευδομαρτυρίες είχαν και τους ήταν αρκετές.
Βγάλανε την καταδίκη, «Σταύρωσον»,,, με οχλοβοή
κι αθωώσανε, τι φρίκη! κάποιον Βαραββά ληστή.
Με αυτόν το θάνατό του είχε πια δικαιωθεί,
σήκωσε και το σταυρό του, ο πιστός για να σωθεί.
Στης Ανάστασης τη μέρα, που ’ναι απ’ όλες πιο λαμπρή,
του Χριστού μας η μητέρα πρώτη απ’ όλους θα χαρεί.
Θα χαρεί γιατί ο γιος της, που ανεστήθη εκ νεκρών,
και για κείνη και για όλους θα ’ναι πανταχού παρών.
Σπύρος Κ. Καραμούντζος
Εκπαιδευτικός - Ποιητής
Μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών
Μέλος της "World Poets Society"
Μέλος της "International Writers Association"
Από την Ποιητική Συλλογή «ΗΛΙΑΝΘΟΙ»
