Αγέρωχος και Δυνατός όπως Πάντα
Ταξίδεψέ  με, στα Πέρατα του Κόσμου!

Το Βλέμμα σου πλανιότανε στους Ορίζοντες
Κυριαρχούσε στο Απέραντο Γαλάζιο!
Προστάτης του Ήλιου στις βουνοκορφές
Χάραξε των Ανθρώπων την μοίρα
Όρισε τα Σύνορα του Δικαίου!

Ντυμένος ρακένδυτος σ’ αναζητούσα στην ομίχλη
παγωμένη η νύχτα, παγωμένες οι  φλέβες μου
αντικρίζοντας κει δα τα παγκάκια των Αστέγων
περιμένοντας δυο ψίχουλα, γονυπετής ικέτευσα

Ανταμώσανε οι ψυχές μας, σμίξανε  στο Φως
Στα λημέρια σου τα απάτητα
Στο πέταγμά σου, ψιθύρισα

Ελευθερία ή Θάνατος 
ήταν το Κέλευσμά σου
Ιωβηλαίο Ρύγχος με διαπέρασε
Κόβοντας σαν Λεπίδα την Ανάσα μου!
Απέναντι στην Δίνη των Ισχυρών

Ατσάλινα Φτερά μ’ αγκάλιασαν
Ασπίδα μου έγινες ΕΣΥ
Αντικρίζοντας λαβωμένος
Την Αγέλη που κατασπάραζε
χωρίς Έλεος το Θήραμα των Αδυνάτων
Τι Απερίγραπτη Δίνη!

Φτερούγισα στα Όνειρά σου
στις παρυφές των δέντρων
Ασημένιες κλωστές  
έδεσαν τις θύμησες μου, αέναες
ΑΕΤΕ μου, Ταξιδιώτη του ΦΩΤΟΣ
Σκύψε στερνά να σε φιλήσω!

Μίνα Μπουλέκου
Ποίημα από Ανέκδοτη Συλλογή