απ’ την ανάσα του ανέμου,
να μερώσω τα σπλάχνα μου...
Ο άνεμος!
Αχ πως τον ζηλεύω!
Πηγαίνει παντού...
Πριν από λίγο, πέρασε για μια στιγμή
απ’ τα περιβόλια με τις λεμονιές
και γέμισε αρώματα!
Ο άνεμος!
Ετούτος ο νυχτερινός επισκέπτης
θέλει να γίνουμε φίλοι!
Με καλεί να ταξιδέψω μαζί του,
να βρούμε τις νεράιδες
κάτω στην ακροποταμιά,
που καθρεπτίζονται, φεγγαρόλουστες,
στ’ ασημένια νερά.
Έχει φεγγάρι απόψε!
Το βλέπεις ανάσα μου;
Κοίτα πως λάμπει!
Σαν τα μάτια σου όταν
με κοιτάνε!
Όχι, δεν θ’ ακολουθήσω τον άνεμο!
Κι ας χορεύουν οι νεράιδες γυμνές
πάνω στα νούφαρα,
κρεμασμένες από τις άκρες
των φεγγαραχτίδων!
Όχι, θα μείνω να κοιτάζω τα μάτια σου
εκεί ψηλά, στο φεγγάρι!
Χαμογέλασε
κι είναι το γέλιο σου
πανσέληνος στις ψυχές μας απόψε!
Νίκος Ταβουλάρης
Ποιητής-Πεζογράφος-Δοκιμιογράφος
Πρόεδρος της «Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών»