Γοργόφτερα πουλιά της ψυχής μου,
σαν πύρινη αστραπή την ταξίδεψαν.
Σε ένα δρόμο απλόχωρο
και για αλλού ταραγμένο
παράκαιρα κι ασύμφορα τη ζωή μου έζησα.
Των ανθρώπων τη φύση
με πείσμα απαρνήθηκα
κι αδιάβατα μονοπάτια περπάτησα.
Και στων πληγών το αίμα,
η μοναξιά αγρίεψε
μες στη σιωπής το πλάνο
και σε θρήνο μεγαλόφωνο ξέσπασε,
τραγουδώντας για την
απέραντη μοναξιά του κόσμου.
Κατερίνα Ντούγκα-Κοτοπούλου
Ποιήτρια