Όντε μισέψεις και χαθείς, ρίξε στη Γη κομμάτια,
να ενωθούν τα όνειρα, πάλι στα δυο μου μάτια...
Τα μάτια είναι η ψυχή, καθρέφτης που κοιτάζουν,
το χρώμα που οι θνητοί , γελούν καθώς το ψέμα τάζουν...
Το ψέμα απόψε δε μετρά, το κρύβει το φεγγάρι,
τα δάκρυα καθώς κυλούν πάνω στο μαξιλάρι...
Στο μαξιλάρι κράτησα όλα τα δάκρυά μου,
στενάγματα στη σιωπή, στάχτη τα όνειρά μου...
Τα όνειρα φεγγάρι μου, δεν έχουν τελειωμό,
ριζώνουνε κατάσαρκα, σε κάθε ερχομό...
Ο ερχομός φεγγάρι μου, χαμόγελο μου δίνει,
μα όταν είναι σύντομος, τη θλίψη μου αφήνει...
Θλίψη στα χείλη κατοικεί, το δάκρυ κρυσταλλώνει,
όντε τ’ όνειρο ξεψυχεί, και η ζωή τελειώνει ...
Ελένη Βασιλείου
Ζωγράφος-Ποιήτρια
Από την Ανθολογία ποίησης και πεζού λόγου (Αφιέρωμα στο Ν.Βρεττάκο)
(Θεσσαλονίκη 2012)