Κάτι μακρινό, μα συνάμα τόσο κοντινό, λες και ξεχύνεται από τα έγκατα της ψυχής μου, μ’ αιχμαλωτίζει και με σέρνει με ακατάλυτη δύναμη προς εκείνο το μακρινό, μα τόσο οικείο σημείο! Φαντάζει ακατανίκητη ετούτη η έλξη! Είμαι αιχμάλωτος, μα ταυτόχρονα νιώθω να είμαι ο νικητής, σε μια ιδιότυπη σχέση αλληλεξάρτησης!
Ετούτο το καλοκαίρι είναι αβάσταχτο. Κανείς δεν μπορεί να κοιμηθεί τις νύχτες. Οι πόνοι από τα τραύματα στα κορμιά και τις ψυχές, μας τυραννούν! Κάποιοι νομίζουν ότι είναι η ζέστη, που δεν τους αφήνει να κοιμηθούν. Προσπαθούν να ξεγελάσουν τον εαυτό τους, να διώξουν από τις ψυχές τους τα φαντάσματα και από το νου τους τους εφιάλτες. Μάταια! Τα πάντα είναι εδώ, γύρω μας, μέσα μας, Παντού! Τα πάντα είναι εδώ και μας τραβάνε αμείλικτα στην άβυσσο! Πρέπει να βρούμε τη δύναμη να ζήσουμε! Να συνεχίσουμε ετούτη την προαιώνια πορεία μας στο Σύμπαν! Είμαστε ακόμη μουδιασμένοι από την έκπληξη και την απορία! Αιχμάλωτοι, αγκιστρωμένοι στον παραλογισμό ενός πελώριου, ανεξήγητου Γιατί;
Περασμένα μεσάνυχτα, οι εφιάλτες της ψυχής μου και του κορμιού μου, οι φριχτοί κοπετοί δε μ’ αφήνουν να κλείσω μάτι. Έξω από τους τοίχους του σπιτιού η πλάση φτιασιδώνεται να υποδεχτεί το βασιλιά ήλιο. Ετοιμάζεται για μια ακόμη ημέρα, για μια ακόμη νίκη του φωτός επάνω στο σκοτάδι… Σηκώνομαι και ανοίγω το παράθυρο της μπαλκονόπορτας. Μένω ακίνητος με όλα μου τα κύτταρα, εκείνα του σώματος και της ψυχής ανοιχτά, ρουφώντας την ευεργετική νυχτερινή δροσιά και προσμένοντας την παυσίλυπη αύρα της αόρατης ψυχής της πατρίδος μας. Το ξέρω κάπου εκεί ανάμεσα στο άπειρο και το μηδέν, τόσο μακριά μα και τόσο κοντά, μέσα μας συγκεντρώνει τις δυνάμεις της για να επιστρέψει! Πρέπει να είμαστε έτοιμοι να την υποδεχτούμε και να τη μετουσιώσουμε σε φλόγα!
Έκλεισα τα μάτια του σώματος κι εκείνα της ψυχής ανοίχτηκαν! Ξαφνικά ο ουρανός εισέβαλε με μιας σαν καταρράκτης αρμονίας και πλημμύρισε λυτρωτικά το δωμάτιο και το Είναι μου!
Φ΄
Τούτο το αχόρταγο στόμα του ολέθρου,
ετούτος ο ανήλεος Αρμαγεδώνας,
που καταβρόχθισε με μιας όλα τ’ άνθη,
που κρυφά είχαμε στολίσει
των ψυχών μας τον ορίζοντα,
τάχα πότε θα χορτάσει από το αίμα μας;
Τούτο το αίμα έπηξε στ’ άπραγα
δάχτυλα των χεριών μας
κι εκείνα σκλήρυναν!
Και πώς να μετρήσουμε τα φυλλαράκια
του έρωτα πια!
Και πώς να γεμίσει τα κύτταρά μας
με το άρωμα της αγάπης!
Μην απελπίζεσαι!
Τούτο το πέλαγος,
τούτος ο ουρανός,
τούτα τα δέντρα,
τούτη η φρυγμένη γη,
τούτα τα όνειρα,
τούτες οι ελπίδες,
ετούτο το Θέλω
δεν πέθαναν ακόμη!
Είναι δικά μας,
δεν μπορούν να μας τα πάρουν…
μόνο τραγούδα, τραγούδα
να ξορκίσεις του Εφιάλτες!
Μην απελπίζεσαι!
Μόνο πιάσε κουβέντα με τα λιθάρια,
πιάσε κουβέντα με τον ουρανό,
σιγοψιθύρισε του ανέμου στο πέλαγος,
εξομολογήσου τα όνειρά σου
στης μικρής μαργαρίτας
την πορφυρή καρδούλα!
Δώσε ένα φιλί στα μικρά, κατατρεγμένα χαμόπουλα…
Αυτά είναι η πατρίδα σου,
αυτά είσαι εσύ,
αυτά είναι το όνειρο!
Γίνε ένα μαζί του και ταξίδεψε ξανά!
Nίκος Ταβουλάρης
Ποιητής-Πεζογράφος-Δοκιμιογράφος
Πρόεδρος της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών
Ποιητική συλλογή "ΝΥΝ ΚΑΙ ΑΕΙ"
Εκδόσεις ΟΣΤΡΙΑ-2014
