τον πόνο της καρδιάς κάνω γραφή
και ερμηνεύω της ζωής τα σφάλματά μου,
σφραγίδα αφήνω σε μια αυτάρκεια ισχνή.
Ανάλωση των άτυπών μου ονείρων,
η φυλάκιση των άφθαρτων οιωνών.
Ξεχείλισα απ’ τα γόητρα των μύρων,
χυδαίο ξέσπασμα στο βήμα των καιρών.
Φλόγα μετέωρη, δε λησμονώ τα περασμένα.
Μόνη διέξοδος τ’ ατάραχο παρόν.
Κι όσο κίνδυνος αναφωνεί για μένα,
κρυψώνα γίνεται η γη των νικητών.
Μια άγρια θάλασσα ξυπνάει τώρα εντός μου.
Ορμάω στα άπατα νερά να βρω ισχύ.
Μα χάνω τη μορφή μου και το φως μου,
του νου σκοτάδι σε τυφλή υπεροχή.
Αναστασία Παπαχρίστου
Ποιήτρια
Από την Ποιητική Συλλογή «Σκιερά μονοπάτια»
Εκδόσεις ΧΡΗΣΤΟΣ Ε. ΔΑΡΔΑΝΟΣ
