Και κάτι γράφει όποια ώρα κι αν τον δεις
λες κι είναι όλη η ζωή του μεσ’ το στίχο.

Ήρθε και κούρνιασε μονάχος στην αυλή
μπήκε στη φτώχεια μας, μια φτώχεια ακόμα άλλη.
Σαν παγωμένο ταξιδιάρικο πουλί
χαμένο μέσα στης ζωής την παραζάλη.

Όλοι του δώσαμε το χέρι στοργικά
και αυτός εδέχθηκε μονάχα την καρδιά μας.
Έκρυβε τόσα η ερημιά του μυστικά
που πάντα απόφευγε τα μάτια τα δικά μας.

Πόρτες-παράθυρα, τα βλέπαμε κλειστά
τ’ άνοιγε μόνο να μας πει μια καλημέρα.
Ούτε κι ερχότανε επίσκεψη καμιά
λες και οι άνθρωποι τον είχαν κάνει πέρα.

Κι όμως δεν είχε ποτέ μίσος στην καρδιά
και ας μην έφτανε ο ήλιος στην αυλή του.
Τον ήλιο έκανε ο Θεός για τα παιδιά
να παίζουν έξω απ’ την πόρτα τη δική του.

Ένα πρωί συννεφιασμένο και πικρό
κάτι γειτόνοι που δε νοιάζονται κανένα.
Μέσ’ την αυλή τον ποιητή βρήκαν νεκρό
νάχει στον ουρανό τα μάτια καρφωμένα.

Σκόρπια στιχάκια, τριολέτα της στιγμής
που δεν αντίκρυσαν ποτέ το φως της μέρας.
Τα εγκατέλειψε ορφανά ο ποιητής
γιατί προτίμησε να γράφει στους αιθέρας.

Νίκος Μπακογιάννης
Ηθοποιός-Συγγραφέας-Δημοσιογράφος
Από την Ποιητική Συλλογή «ΚΡΑΥΓΗ»(Αφιερωμένη στην ιερή μνήμη του αδελφού μου Παύλου)
Εκδόσεις ΣΜΠΙΛΙΑΣ (Αθήνα 1992)