Εδώ ήταν, είπεˑ κι από ‘δώ έκαμε απόπειρα
να δραπετεύσειˑ δείχνοντας στο σκληρό χώμα την προσπάθεια
των δυνατών χεριών του. Όμως δε μπόρεσε. Αυτός
που έριξε στην ήττα μια τόσο βάρβαρη αυτοκρατορία.
Ύστερα βγαίνοντας μας έδειξε το σεπτό Ναύπλιο
το ωραίο Τολό πορφυρωμένο μέσα στον ήλιο του απογεύματος.
Ωστόσο, στα δικά μας μάτια στη δική μας μνήμη η μορφή του
γέμιζε όλο το τοπίοˑ το ανάδιδεˑ κι ακόμα το περιείχε
αφήνοντας μια αίσθηση παντού πικρή περήφανη
της ζωής του. «Καλύτερα άδικα παρά δίκαια» είπε,
όταν μια φούχτα επιστήθιοι φίλοι στο διάλειμμα της δίκης
τον πλησίασαν, φωνάζοντας «αίσχος» και «άδικα σε σκοτώνουν
Στρατηγέ», όταν ακούστηκε εκείνο το φριχτό
«Εις θάνατον» από τα «Εθνικόφρονα» στόματα των δικαστών του.
Α, αργότερα βέβαια το «εις θάνατον» έγινε «ισόβια»
και πιο ύστερα ο βασιλεύς έδωκε χάριν…
Σ’ Αυτόν που σήκωσε της Ρωμιοσύνης τον τροχό
απ’ την άβυσσο, με χαρά και με αίμα.
Σ’ αυτόν το Γέρο που προσπάθησε να δραπετεύσει
από τούτο το αιώνιο κι αψηλό Παλαμήδι.
Μανόλης Πρατικάκης
Ποιητής
