Novalis (απ’ το έργο του Ύμνοι στη Νύχτα)
... Ωστόσο αυτός αποφάσισε ν’ απομακρυνθεί από τη φωταγωγημένη κι ολόχαρη πολιτεία˙ πολιτεία γεμάτη λαχτάρα γι’ απολαύσεις, θεάματα και «ηλεκτρονική» επικοινωνία. Στράφηκε σε κατασκότεινες ερημικές γωνιές και σ’ απόμακρα πυκνά δάση, έχοντας την ανείπωτη προσδοκία ν’ ακούσει τ’ απόκρυφα μηνύματα της νύκτας! Μήπως δεν έπαιρνε έμπνευση απ’ τις «Νυκτερινές Σκέψεις» του Γιούγκ!
Συλλογιζόταν: Βλέπουμε, αλλά τελικά δεν βλέπουμε. Ακούμε, αλλά τελικά δεν ακούμε. Φωτορύπανση, εικονορύπανση, ηχορύπανση σε αποπροσανατολίζουν. Δεν σ’ αφήνουν ν’ απολαύσεις τ’ ολόγιομο κόκκινο φεγγάρι που ανατέλλει σ’ ένα κόσμο που πασχίζει ν’ ορθωθεί χορεύοντας μέσ’ την καρδιά σου. Δεν σ’ αφήνουν ν’ αντικρίσεις οραματικά και λυτρωτικά μονοπάτια. Δεν σ’ αφήνουν ν’ απολαύσεις γαλήνιες συμφωνίες παιγμένες από αυθεντικά άγριες ορχήστρες. Όραση και ακοή-ακόντια με οξύτατη αιχμή, που διαπερνούν κι αποκαλύπτουν τα πάντα, που είσθε;
Ρύπανση, μόλυνση, πιεστικές μάζες αγχωμένων ανθρώπων κι αλλοτρίωση παντρεύονται, συγχέονται και εγκλωβίζουν μάτια, αυτιά κι όλες τις αισθήσεις που ψάχνουν, ψάχνουν, ψάχνουν... και τίποτε δεν συναντούν. Μέσα απ’ το πανδαιμόνιο των ασύμμετρων εικόνων αναδύεται μια τρομακτική τυφλότητα, ενώ μέσα απ’ τα αλλεπάλληλα ουρλιαχτά των δρόμων, των αγελαίων συγκεντρώσεων και των τηλεοπτικών εκπομπών προκαλείται μια αθεράπευτη κώφωση.
Έλεος, αδελφοί ... αυτό το βουερό ποτάμι της φωταγωγημένης πολιτείας με τους σπασμένους καθρέφτες με τις σπασμένες αισθήσεις και με τις σπασμένες ψυχές σε ποιά θάλασσα μας οδηγεί; Πάντως όχι σ’ εκείνη με τα πλεούμενα της ελευθερίας και με τις γοργόνες της ομορφιάς και της αγάπης.
Έτσι, την αναχώρηση για το σιωπηλό βασίλειο της ανόθευτης νύκτας την ένοιωσε σαν το άνοιγμα μιας θύρας στους ροδώνες μιας ανατρεπτικής αποκάλυψης...
Αίφνης μέσα στο νυκτερινό πνιχτό σκοτάδι άρχισε να βλέπει φωτεινά παράξενα τοπία που ποτέ του δεν είχε υποψιαστεί. Φλογουράνια υψώθηκαν μπροστά του κι αγγέλοι τραγουδιστά τον καλούσαν σε πορείες αναγεννητικές. Κρυστάλλινη ακτινοβολούσα Πολιτεία αναδύθηκε από άγνωστα οροπέδια και τρυφεροί άνεμοι με λευκές φτερούγες τον επισκέφθηκαν ως φίλοι καρδιακοί. Ποιητικές κλίμακες παντού τον παρακαλούσαν να γνωρίσει μυστικούς κρεμαστούς κήπους στην πάλλουσα αγκαλιά του ουρανού.
Και μέσα στην άκρα σιωπή άρχισε ν’ ακούει μυστική συμφωνία που αντιλαλούσε σ’ ολόκληρη την πλάση. Το σιωπηλό δάσος, αρμονικότατη ορχήστρα, που ’παιζε εμβατήρια σφρίγους, νίκης και ποιητικών ανατάσεων. Το δάσος, που βούιζε και μούγκριζε, ορχήστρα άγρια που ’παιζε την πιο εμπνευστική ρωμαλέα μουσική.
Μέσ’ το πνιχτό σκοτάδι ΕΙΔΕ κι ΑΚΟΥΣΕ πραγματικά.
Κι όταν δίψασε, η διεισδυτική νυκτερινή του όραση τον οδήγησε σε πλούσια πηγή να ξεδιψάσει. Κι όταν πείνασε άκουσε νεράϊδες με γλυκιά φωνή να τον καλούν να του δώσουν τροφή και ν’ αγκαλιαστούν μαζί του κοντά στις κρήνες της αγάπης και σε τοπία πρωτόγνωρης ομορφιάς.
Μέσ’ το σκοτάδι ΕΙΔΕ κι ΑΚΟΥΣΕ πραγματικά!
Novalis
Απόσπασμα - Ποίηση σε πρόζα
