Και είναι η νόησις του πύρινη γλώσσα
αμιχή στο δέρμα της υπάρξεως.
Μία αιχμή αυτάρκης,
που απ'τις ίδιες της τις σάρκες θρέφεται και ενηλικιώνεται η φίλομαθής μας απορία σε εμπειρία γυμνασμένη,
- βελόνι καλά στυλωμένο σε ό,τι παραδεδομένο σώμα λέγεται -
Μα ωσάν σκισθεί η σάρκα,
ωσάν ματώσει, τότες θα υπερακοντίσει
- πρωταθλητής ο νους -
ένα σημάδι πέρατος στο άπειρο,
ένα σημάδι ανθρώπου στο χέρι του Θεού.
Τότες θα φεγγίσει μία πόρτα,
στο βάθος ανοιχτή,
ωσάν Ασκητική.
Χρήστος Αθανασόπουλος
Βραβευθέν ποίημα -Από τη Διεθνή Εταιρεία Ελλήνων Λογοτεχνων και Καλλιτεχνών σε διεθνή διαγωνισμό ποιήσης 16 χωρών.
