στην σάρκα μου έχει μείνει είναι που... (*)
...από μικρή σε λάτρεψα
5 ποιητή μου Αναστάσιε
κι έφτανε η εικόνα σου βαθειά μου
γένναγε την ψυχή μου
κι οι στίχοι σου περιδέραιο της ζωής μου
και ενώτια περίτεχνα βραχιόλια της χαράς μου
10 κι όλα δικά σου χωρίς να σε γνωρίσει
η σάρκα μου
αυτή περιπλανιόταν
στις καθημερινές κοινότυπες περιχαρίες
— για εκείνες που εσείς οι άνδρες μάς παντρεύεστε
15 εμάς τις αναγκαίες σας —
κι έφευγαν οι ώρες γραμμικές
χωρίς βυθούς του σύμπαντος
χωρίς εξάρσεις
μόνο τα πρωινά στα σιωπηλά
20 έθετε τα ερωτήματά της η καρδιά μου
— έτσι λίγο πριν σηκωθώ για τη δουλειά μου —
και τα απογέρματα αργά
άρχιζα να σου μιλώ χωρίς να σε μαθαίνω
— υπήρχες άραγε κοντά μου ή μακριά μου;
25 κι αν ναί πότε θα μου εχάριζες
το τελευταίο σου βιβλίο;
και θα με αναγνώριζες αλήθεια πώς; —
Αυτά μου έλεες εκ των υστέρων
ασύγκριτη Ερπυλλία μου
30 αφού τα σώματα του κάλλους τα δικά μας
είχαν απλώσει τον έρωτά μας στη ζωή μας
σου άφηνα πλέον φυλαχτό την ποίησή μου
την κρέμαγες δίπλα στα μάτια σου
και στα ερωτόλογά σου
35 κι εγώ κάθε πρωί
φιλιά σε γέμιζα την καλή μου μοίρα...
Τάσος Μακράτος
Ποιητής - Φιλόλογος - Ερευνητής Πανεπ. Αθηνών
Μέλος της "Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών"
Ποιήματα από το ανέκδοτο έργο "Με τον Καβάφη - Οι ερωμένες του Ποιητή"
(*) Κ. Καβάφης Ποιήματα, «Μέσα στα καπηλειά», στ. 9-11.
